Βέρα I. Φραντζή | 19.02.2016 | 10:55
Ξεφυλλίζω σε μια αίθουσα αναμονής ένα γυναικείο περιοδικό.
«Πώς να ξεπεράσετε το hangover: δέκα τρόποι.»
«Ελένη Μενεγάκη, το μυστικό των μαλλιών της.»
Ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες ισορροπούν πάνω στα τακούνια τους και μας λένε για τις δίαιτες που κάνουν. Γλυκά χαμόγελα, μάνες, μπουνταλάδες σερνικοί σπρώχνουν καρότσια δίπλα στις καλοβαλμένες γυναίκες τους, πλαστικές φράντζες από την πολλή λακ κρύβουν τα πρόσωπά τους, με νάζι ξεπροβάλλει ένα σιλικονούχο χείλος που ψιθυρίζει λάγνες κοινοτυπίες στους άντρες και στερεοτυπικές ενέσεις αφαίμαξης της θνητής γυναικείας αυτοπεποίθησης. Ελληνίδα μανούλα μου, πού είσαι; Αυτήν την κόρη μεγάλωσες;
Μετά από εφτά χρόνια οικονομικής λιτότητας, η Ελληνίδα έχει αποκτήσει μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα από αυτή των ’90ς. Το μορφωμένο κορίτσι έχει μείνει άνεργο, ενώ η ροζ τσιχλόφοσκα των λαϊφστάιλ περιοδικών ευδαιμονεί… Ολιγοσέλιδη μεν και με περιορισμένη κυκλοφορία, αλλά καλά κρατεί δε.
Στον αντίποδα, διανοούμενες Ελληνίδες παρουσιάζονται άτεγκτες, όπως ορίζει το μιντιακό και σοσιαλμιντιακό τοπίο. Να κάνουμε πειράματα στους παιδόφιλους, οι Έλληνες είναι τεμπέληδες… κλαπ-κλαπ τα παλαμάκια. Τα βιβλία μου δεν θέλω να μοιράζονται στις δανειστικές βιβλιοθήκες. Να φύγουν οι μαύροι από τα βαγόνια με τις βαλίτσες. To διχτυωτό καλσόν ταιριάζει στις ορκωμοσίες της Βουλής. Τηλεπερσόνες πουλούν συμβουλές ανατομικής ευχέρειας για ένα 16 τοις εκατό τηλεθέασης στα πρωινάδικα. Διαλαλούν την άλαλή τους πρόζα…
Είμαι γέννημα-θρέμμα του πασιφισμού των καλλιστείων. Έχω ανατραφεί με το noblesse oblige, μα σου γαμώ πρόσφυγα-κακοποιέ-μαύρε. Είμαι η βιτρίνα μιας παράταξης. Δεν κάνω ορθογραφικά. Ξέρω να βάζω τις λεξούλες στη σειρά. Θα αντιμιλήσω σε όποιον τολμήσει να λαβώσει τον ναρκισσισμό μου. Τόση αποτρίχωση, ενυδάτωση και δαντέλα στα εσώρουχα σπαταλώ, δεν θα μου πεις εσύ ανθρωποειδές εμένα! Εγώ μαζεύω λάικ, εγώ εργάζομαι, εγώ τα κατάφερα στην Ελλάδα της κρίσης. Κοίτα τα κοριτσάκια πώς περιμένουν στις ουρές του ΟΑΕΔ. Εγώ έχω κατακτήσει την κορυφή.
Η περιποίηση της γυναίκας έρχεται καταπιεστική. Δεν έχεις είκοσι, σαράντα, πενήντα ευρώ τον μήνα να κάνεις μανικιούρ, πεντικιούρ, να βάψεις τη ρίζα των μαλλιών σου, να γίνεις κοκκινομάλλα, να πάρεις τα Balmain –όλες τα αγοράζουν; Να παχύνεις λίγο σαν την Κιμ Καρντάσιαν, τους κοιλιακούς σου όμως να τους διατηρήσεις. Κυτταρίτιδα; Και άδειο πορτοφόλι και εργασιακή πείρα μηδέν στα 26 και ένα πτυχίο της Φιλοσοφικής του κώλου και κυτταρίτιδα; Πόσα θέλεις να σου συγχωρέσει αυτός ο κόσμος;
Οι άντρες θέλουν τις ψηλές με τα παθιασμένα χείλη. Έρχονται τα θεσπέσια πλάσματα από την Πολωνία, τη Βουλγαρία, τη Μολδαβία, δημιουργούν πρότυπα. Εμείς εδώ την κουτσοβγάζουμε, να τραβήξουμε τα αδιάφορα βλέμματα των καθημαγμένων αντρών, των ευνουχισμένων από τις μανάδες τους και τους βασανιστές εργοδότες. Βγάζουμε και καμιά σέλφι το πρωί με ένα ντεκολτέ μπλουζάκι –ανάμεσα στην πορνογραφία και την αξιοπρέπεια αποζητάμε το ενδιαφέρον. Το Facebook διευρύνει το τοπίο των γνωριμιών, άλλωστε. Αφού δεν έχουμε δουλειά, ας κάνουμε δημόσιες σχέσεις.
Στη δουλειά –όταν υπάρχει– χαμαλίκι και σεξιζμούλης. Αυτός ο πικρόχολος των άλλων γυναικών στα σκλαβοπάζαρα που εμπορεύονται φωτοτυπίες παντελονάκια. Αυτός ο αδιαμεσολάβητος των ανδρών, που γίνονται πιο βίαιοι λόγω της κρίσης. Τους έχουν κόψει τα μπόνους, δεν προλαβαίνουν να δουν την γκόμενα, δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες, ωραίο το ερωτικό παιχνίδι στο οχτάωρο. Ας πούμε τα προσβλητικά μας στα γυναικάκια. Έχουν και δουλίτσα, θέλουν και σεβασμό; Δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη…
Στις σχέσεις, οι άντρες σού τάζουν παιδιά. Δεν έμεινε και τίποτα άλλο να σε χειραγωγήσουν. Ο έρωτας είναι μια αιρετική προοικονομία, τον γάμο τον ξέρεις από τους γονείς σου ξεφτισμένο, την καριέρα την έχεις θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Ώς τα 101 θα ζήσεις, μα οι γυναικείες ορμόνες φουσκώνουν στήθη, φτιάχνουν αυτοπεποίθηση – διαπερνά ηδονική τα βλέφαρα, τις γάμπες, τους ώμους- ένα στόχαστρο στο κυνήγι του έρωτα, της καύλας, της αγάπης. Αμφιλεγόμενη γκόμενα, βαυκαλίζεσαι για την ιδιαιτερότητα σου, σου πλέκουν εγκώμια, σε πνίγουν σε νάιλον αγκαλιές σακούλες, σε κλείνουν σε ηλεκτρικά φωτισμένα φρούρια περιφρονώντας την υπεραξία που χαρίζεις στο εμπόρευμα, γιορτή τα εναπομείναντα ήθη.
Και πνίγεσαι ανάμεσα σε φράχτες μέσα στη λίμνη των επιθυμιών που δεν θα συμβούν ποτέ, αυτό που δεν θα γίνεις ποτέ. Γυναίκα στο πλάι του, μάνα τυχερή, πλήρης… Επιτυχία, δημιουργικότητα, υγεία. Σου αφαιρούν τα τουβλάκια ένα-ένα και η πυραμίδα του Maslow ταλαντεύεται και καταρρέει όπως μια ολόκληρη γενιά.
Νέφος.
Δειτε επίσης:
