09:27 | 25 Φεβ. 2016 | tvxs
Μανόλης Αλεξάκης
Παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα την παράκρουση, τον τρόμο που καταλαμβάνει τη μια μετά την άλλη χώρα της Ευρώπης, ενόψει του προσφυγικού ρεύματος.
Προκαλεί θυμηδία και απογοήτευση η ταχύτητα με την οποία σπεύδουν να διαγκωνισθούν, οι πολιτικοί ηγέτες, αναδιπλούμενοι σε συντηρητικές θέσεις. Εις επίρρωσιν αυτού του κλίματος οι λαοί, τα προπύργια δημοκρατίας, ώριμοι από καιρό, εκφράζουν όλο με πιο στεντόρεια φωνή την ένσταση τους, το μίσος τους απέναντι στους «ξεβράκωτους» εχθρούς. Εκείνους που έρχονται, είτε υπηρετώντας σκοτεινά συμφέροντα επεκτατισμού, τα οποία εμείς μόνον οι τυφλοί και πολιτισμένοι της Ευρώπης δε βλέπουμε, είτε να επιβάλουν ετσιθελικά τις βάρβαρες παραδόσεις τους και πάλι στον πολιτισμένο και ονειρικά πλασμένο τόπο μας.
Είναι πράγματι άξιο λύπης το γεγονός που αναδεικνύεται από την όλη στάση μας, πολιτών μα κυρίως των πολιτικών. Πρώτα απ όλα γιατί αποδεικνύεται η έλλειψη στρατηγικής και σχεδιασμού σε κεντρικό επίπεδο, από μια παγκόσμια πολιτική υπερδύναμη, όπως θέλει να εμφανίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι γεγονός πως δε διαθέτει την παραμικρή ανάλυση, τεκμηρίωση και πρόβλεψη, για θέματα που θα καθορίσουν το μέλλον του κόσμου και ασφαλώς την πορεία της. Ο πολιτικός νάνος λοιπόν που λέγεται Ε.Ε., για του οποίου την πορεία κανείς δεν έχει καμιά ευθύνη, τίποτε δεν εγνώριζε ως που το κύμα έφτασε στις χώρες της Ευρώπης. Κατά δεύτερο λόγο οι αντιδράσεις μας επιβεβαιώνουν τη βαθιά σχέση μας με τις δημοκρατικές αρχές και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία χρησιμοποιούμε πλέον ως σημαία ευκαιρίας.
Δυστυχώς οι χειρισμοί ως τα τώρα δείχνουν άγνοια, αποτελούν μνημεία λαϊκισμού και έξοχου συντηρητισμού. Βούτυρο στο ψωμί της Λεπέν και των συγγενών της. Αναφερόμαστε σε «κοινές» αντιλήψεις που διατρέχουν και ας μην το ομολογούν όλα τα συντηρητικά κόμματα, αλλά και πολλά, μάλλον τα περισσότερα, του δήθεν προοδευτικού χώρου.
Δυστυχώς η απουσία πολιτικού σχεδιασμού και στρατηγικής, μας αναγκάζει να καταφεύγουμε σε τακτικές καθόλου εποδοτικές, εποικοδομητικές, με καμία προοπτική, για την Ευρώπη.
Η γηρασμένη Ευρώπη
Η Ευρώπη λοιπόν η γηρασμένη, με αδυναμία ανανέωσης και χαρακτηριστικά στατικότητας, εδώ και αρκετά χρόνια κινείται μεταξύ φθοράς και παρακμής, χωρίς να μπορεί να πρωταγωνιστήσει σε κανένα από τα διακυβεύματα της μεταδημοκρατικής πολιτικής περιόδου την οποία και διανύουμε.
Προτείνουμε λοιπόν πως το ζήτημα της μετανάστευσης και της υποδοχής των προσφύγων, θα ‘πρεπε εδώ και χρόνια να το έχει προβλέψει, αξιολογήσει και από κει και πέρα να το αξιοποιήσει ως το μόνο που μπορεί να οδηγήσει την Ευρώπη σε μια γνήσια ανανέωση, σε μια ριζική και εκ βάθρων αναγέννηση. Μόνο που αυτά με παλιά υλικά δεν μπορούν να γίνουν.
Αποτελεί λοιπόν η οργανωμένη υποδοχή και εγκατάσταση προσφύγων, το δυνατό χαρτί για την πολυπολιτισμική, ανανεωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνα και εφεξής.
Τι θα πρέπει να κάνει η Ευρώπη
Με απλά λόγια, η Ευρώπη θα πρέπει σήμερα να κάνει ό,τι – τηρουμένων των αναλογιών – έκανε κάθε μεγάλη δύναμη σε κάθε εποχή. Με αυτή τη λογική μεγαλούργησε η Αρχαία Αθήνα (ένας στους δύο κατοίκους της ήταν ξένος, δηλ. Μέτοικος), η αρχαία Ρώμη, και το τελευταίο παράδειγμα, οι ΗΠΑ οι οποίες οφείλουν , ως σήμερα, τη δύναμη τους και το συγκριτικό τους πλεονέκτημα στο γεγονός πως λειτούργησαν για διακόσια χρόνια, ως χώρα καταφύγιο, ανοικτή σε κάθε δραστήριο «τυχοδιώκτη». Με τη λογική αυτή, συγκρότησαν δυναμικές κοινωνίες, όπου κανένας δεν έχασε την ταυτότητα του, αντίθετα απέκτησε και πολλές άλλες. Σε αυτή τη βάση στηρίχθηκαν και αναδείχθηκαν σε χώρους δημιουργίας και πρωτοπορίας.
Εξάλλου ας μην έχουμε καμία ψευδαίσθηση πως η Ευρώπη, με τους φράκτες και τα τειχία θα κατορθώσει να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους που φεύγουν για να σωθούν, που διεκδικούν και θα διεκδικήσουν αύριο ακόμη πιο δυναμικά, μια καλύτερη τύχη σε αυτόν τον κόσμο που τους ανήκει, τόσο, όσο ανήκει στον καθένα από μας που έτυχε να γεννηθούμε σε ένα πιο ευνοημένο κομμάτι του πλανήτη γη. Κι αυτό που σήμερα ζούμε είναι ένας μικρός παφλασμός μπροστά στο κύμα της Αφρικής, που (οι αμερικανοί το έχουν ορθά καταγράψει και εκτιμήσει) θα φτάσει στην Ευρώπη σε λίγα από τώρα χρόνια.
Οπότε είτε θα το υποστούμε όλο αυτό με σπασμωδικές κινήσεις και κορώνες ψευτοπατριωτικές πετώντας την ευθύνη στους διπλανούς μας, είτε θα λειτουργήσουμε σχεδιασμένα και θα αποτελέσουν οι άνθρωποι αυτοί (20 – 30 εκατομ. στον 21ο αι.) τη μαγιά για να οικοδομηθεί η νέα Ευρώπη. Με νέα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, μια κοινωνία πολυπολιτισμική, χωρίς ιδεοληπτικά κατακάθια, ικανή να αντέξει στο διαφορετικό, χωρίς τις μυωπικές και ανιστόρητες ωραιοποιήσεις που μας κάνουν, όσους κάνουν, να καμαρώνουμε για τον πολιτισμό μας, αγνοώντας επιδεικτικά τις μελανές του σελίδες που ακόμη και σήμερα γράφονται και γράφουμε.
Ας προσθέσουμε επίσης πως έχει η στρατηγική αυτή διπλή κατεύθυνση. Περιλαμβάνει την ανάπτυξη επενδύσεων και σχέσεων, λεφτά στην Ευρώπη υπάρχουν, με όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο, την κεντρική μαύρη Αφρική, την Ασία, κτλ. Με τον τρόπο αυτό πάλι οι Ευρωπαίοι θα κερδίσουν, αλλά θα μπορέσουν να στήσουν σε διαφορετική βάση τους δρόμους που θα οδηγούν, αναπόφευκτο, στην Ευρώπη για τα επόμενα εκατόν, εκατόν πενήντα χρόνια.
Η Ευρώπη αν θέλει να επιβιώσει και να δώσει στίγμα στην Παγκόσμια Κοινότητα, κατά την άποψή μας δεν έχει άλλη επιλογή από το να δράσει πολιτικά και σχεδιασμένα.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
Kούλογλου: Να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες που παράγουν τα…
