thegreekcloud| 08.03.2016 | 13:51
Σαν πρόλογο και επίλογο και μοναδική αιτία που το γράφω αυτό εδώ είναι αυτό…
>Θα θελα να γεννηθώ εκείνη τη χρονική στιγμή, όπου η ισότητα των δυο φύλων να είναι τόσο ριζωμένη στη σκέψη και τη συνείδηση όλων σε όλες τις κοινωνίες, τόσο αυτονόητη που καμια γιορτή δε θα χρειαζόταν για να την υπενθυμίζει. Η μόνη ευχή για φθηνές επετείους που διαχωρίζουν παρά ενώνουν.
Βέβαια, αν μπορώ να φτιάξω αναρτήσεις για την μέρα λογιών-λογιών, θα ήταν σαν αυτό και θα το αφιέρωνα στις γυναίκες πρόσφυγες
>Το πιο όμορφο στις γυναίκες μαζί με τα λεπτοφυή χαρακτηριστικά και την αρμονία στην εμφάνιση είναι μια συμβολική ευχέρεια στην αλλαγή διάθεσης, μια ελπίδα από την καθημαγμένη
πραγματικότητα που φτιάχνουν ενωμένες οικογένειες και αγκαλιασμένες από όλες τις σκληρότητες του κόσμου.
Μια εκδοχή για την ημέρα είναι και αυτή:
>H τρίτη σιχαμερότερη μέρα σχολιασμού στα σόσιαλ μίντια -μετά τις μέρες θανάτου κάποιου διάσημου και του δημοψηφίσματο- έφτασε.
Όλοι θα λέμε πόσο ωραιες ειναι οι γυναίκες, ενώ όλοι είμαστε συνένοχοι με την σιωπή μας σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας στο άμεσο ή ευρύτερο περιβάλλον.
Μια κινηματογραφική εκδοχή αυτή:
>Έχουμε μπροστά μια αιωνιότητα να παλέψουμε για την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων και να αποτύχουμε παταγωδώς μέχρι την καταστροφή του κόσμου, όπου θα ξαναρχίσει η ιστορία του άθλια καταπιεστικού αυτού πλανήτη και θα γιορτάσουμε την ιδιαιτερότητα του φύλου μου ως τίτλο «Η εποχή των θηλαστικών.»
‘Ενας κατάλογος προτύπων…
>Από την Εύα με τα σπαστά μαλλιά που χάϊδευαν την πλάτη της, τα κρυφά λαγόνια με το επιπλέον μητρικό πάχος της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι, τις μακριές θηλυκές φιγούρες του Μοντιλιάνι, τον επιθετικό ερωτισμό της Betty Davis, τις παχιές ρώγες της Αμπράμοβιτς, τα μπούτια της Σαράποβα μέσα στην υπεδιέγερση της ντόπας, τις ξεχειλωμένες κοιλιές της γιαγιάς και της μάνας μου από τις εννέα αθροιστικά γέννες, ένα κορίτσι με χαράματα μάτια υπνωτισμένα από την πρέζα που συναντούσα κάθε μέρα στην πλατεία της Ομόνοιας, μια σκληροπυρηνική φεμινίστρια με κοντό μοϊκάνα μαλλί -πελάτισσα στο κατάστημα με τα ρούχα που δούλευα, τη θεία μου την Άρτεμη με τον φυματικό ακούραστο βήχα, τα ανδρικά κουρασμένα πέλματα της Ευγενίας Γκράντε του Ονόρε ντε Μπαλζάν, τις άγριες τσουκνίδες νότες της Μπέλλου, την Μαρίνα των Βράχων που μένει στο ρετιρέ της πολυκατοικίας μου και της είχε πέσει μια μέρα μια λεπίδα ξυραφάκι στην αυλή, το φυλακισμένο κορίτσι που έγραφε στη σοφίτα για τις λέξεις που μάθαινε με το καταπιεστικό τσιμπιδάκι στα μαύρα μαλλιά, τις φρενιασμένες γουόναμπι μούσες των σόσιαλ μίντια με τα ναρκισσιστικά ηλεκτροφόρα πλέγματα αυτοπροστασίας της δηθενιάς, τα κορίτσια τάπερ που κρέμονται πάνω τους σιλικόνες, οι μανάβισσες του Τέτση, οι γυναίκες είναι λέξεις πιο πολλές από τα φυσικά τοπία και εικόνες πιο πολλές από τις γεννήσεις, τις εκθρονίσεις, τα συντάγματα και τους νόμους, τα χημικα σύμβολα και τα ταχυδρομικά περιστέρια, τα γράμματα των σταυροφόρων και τα χρυσά διακοσμητικά στα σουτιέν των χορευτριών των οριεντάλ χορών.
Και μια αυτοαναφορική ανάρτηση…
>Έχω δύο τατουάζ. Ένα ναυτίλο και ένα γιάντες. Το ένα συμβολίζει τη δίνη του αιδοίου και το άλλο το κόκαλο που βαστάει τη ζωογόνο δύναμη των ωαρίων. Το ένα υποστηρίζει την αδηφάγα ορμή των γυναικείων γεννητικών οργάνων, το άλλο τη σκληρή υποδοχή του δέκτη των μαχητών του σύμπαντος, των σπερματοζωαρίων. Και ορχήστρες παίζουν βαλς του Γιόχαν Στράους και πέπλα κατεβαίνουν οι ωδύνες του τοκετού – μια μαιευτική μέθοδος που γεννά τη λήθη σε όμορους κύκλους.
Δειτε επίσης:
