Οι υπερβύζοι και ο υπερκώλος της Kim Kardashian
δια χειρός Steven Klein, Love Magazine, SS 2015thegreekcloud | | 16.03.2016 | 15:08
ή της κατηγορίας πασάς στους όρχεις του αλλουνού
Από μικρή ηλικία, παρατήρησα μια ιδιαζόντως έντονη –να το πω συχνά βίαιη- τάση να με στριμώξουν. Για να είμαι ειλικρινής, το στρίμωγμα είχε συχνά πονηρό σκοπό και το μόνο που ήθελε ο άλλος ήταν να με πηδήξει, εν τέλει βέβαια κατάλαβα πως, λιγάκι αφαιρετικά, όλοι οι στριμωχτές να με πηδήξουν ήθελαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εγώ στο πήδημα όχι δε λέω, αρκεί να το δικαιολογεί η περίσταση και να θέλω στοιχειωδώς, στοιχειωδώς όμως γιατί τρώγοντας έρχεται η όρεξη και είναι κρίμα να χαθεί ένα καλό πήδημα. Είμαι ελαφρών ηθών, ελαφρότατων, κατηγορία ‘πούπουλο’.
Σύντομα κατάλαβα πως οι στριμωχτές δεν είχαν τσίπα αλλά ούτε και μια κάποια συνοχή. Για αρχή ήθελαν ντε και σώνει να κανονίσουν τα πάντα ακόμα και πράγματα που διόλου δεν τους αφορούσαν, όπως για παράδειγμα πώς είναι σωστό να με γλείφει ένας άντρας, πόσο συχνά θα ήθελα να με γαμήσει κάποιος και –Κύριος οίδε γιατί, σκεφτόμουν- πόσοι εν τέλει θα με γαμήσουν, 2, 3, 5 ή 105. Κάποιες πολύ αστείες περιπτώσεις προσπαθούσαν να με πείσουν πως ήταν απαγορευτικό για τη σωματική ή την ψυχική μου υγεία το να με πηδάει ένας (!) ή πολλοί, χωριστά, παραλλήλως ή ταυτόχρονα. Καθότι θετικό μυαλό αποφάσισα να κρατήσω σημειώσεις, για αυτές και δεκάδες άλλες προτροπές, για να βρω επιτέλους τον κοινό τόπο όλων αυτών τον συμβουλών. Το σίγουρο ήταν πως κάτι θα πήγαινε στραβά με μένα αφού τόσοι συνάνθρωποί μου ήθελαν να με βοηθήσουν να βρω τον εαυτό μου, σε αντίθεση με εμένα που όχι δεν έδινα δεκάρα τσακιστή αλλά στ’ αρχίδια μου έγραφα κιόλας τί έκανε ο καθείς.
Σε όλα στη φύση υπάρχει μια νομοτέλεια, σκέφτηκα, ακόμα κι αν είναι μη γραμμική. Θα τα γράψω και, δεν μπορεί, θα βρω τελικά μια σαφή τοποθέτηση για το πώς πρέπει να είμαι, να το εκτελέσω και να ησυχάσω πως πια κάλυψα της προδιαγραφές με επιτυχία.
Τα έφερα από δω, τα έφερα από κει, άκρη δεν έβγαζα. Όσο κοιτούσα τις σημειώσεις, τόσο μου φαινόταν πως όλοι τούτοι απλώς ήθελαν αν γίνουν πασάδες στ’ αρχίδια κάποιου. Οποιουδήποτε. Ο κοινός τόπος ήταν πως ήθελαν να είναι πασάδες οι ίδιοι, κοινώς να ορίζουν κάτι στη ζωή αλλων πλην των ιδίων. Κάτι, ό,τι να ναι, βρε αδερφέ, ας είναι και το πόσες ανάσες να πάρω πριν τον οργασμό. Ε, πρόχειρη και θετική στο φήντμπακ ήμουν, συχνά οι κατηγορίες ‘πούπουλο’ μπερδεύονται για κατηγορίες’αυτή θα καθίσει να τη γαμήσεις όπως να ‘ναι’, κάτι εντελώς λανθασμένο να το προσέχετε αν σας τυχαίνουν τέτοια κορίτσια, συχνά απαιτούν τα δυσκολότερα κόλπα, σίγουρα τα πιο κουραστικά.
Παρακολουθώ τη συζήτηση τελευταίως λοιπόν. Με αφορμή την Κιμ, τη Τζολί, την όποια.
Την Κιμ την Καρντάσιαν, την απεχθάνομαι. Παντόκορφα. Παραδέχομαι πως έχει αξία μόνο ως εικόνα, πως έχει υπερβύζους, τεράστιο κωλί, ωραιότατο, υπέροχο κομμωτή και γαμώ τους μακιγιέρ. Στυλιστικώς με αφήνει εν τέλει όμως τόσο αδιάφορη όσο το λουκ ταγάρι, το λουκ Μπουρνάζι ή ακόμα και το λουκ ιντελλεκτουέλ. Σίγουρα όσο αδιάφορη με αφήνει το λουκ Γλυφάδα ή το ΔΑΠίτισα που παντρεύτηκε αντιπρόσωπο μπε εμ βε από το Λουτράκι και μετακόμισε από τα Μελίσσια στα Βριλήσσια.
Κοινώς στ’ αρχίδια μου αν ζει ή αν πεθαίνει.
Αλλά διάβασα και διαβάζω περί αυτοδιάθεσης της ιδίας,του βυζιού και του παιδιού της. Η σημειολογία του να αδιαφορείς για όλους αυτούς που μετράνε με υποδεκάμετρα αν εκμεταλλεύεσαι εαυτόν, το βυζί σου, τον κώλο σου, τον οργασμό σου, το μυαλό σου ή τις πίπες που παίρνεις, όλα αυτά μαζί ή το τίποτα το οποίο είσαι, δεν υπολογίζεται πουθενά και από κανέναν. Το ίδιο το γεγονός πως το συζητάμε τόσο αποδεικνύει πόσο πίσω είμαστε.
Η απελευθέρωση της γυναίκας έρχεται μέσα από την απόρριψη της όποιας καθοδήγησης. Της καθοδήγησης πως η εικόνα σου πρέπει να είναι η εικόνα της Κιμ ή η εικόνα της Μαρίας Φαραντούρη (καλή της ώρα της γυναίκας) ώστε να είσαι αποδεκτή σε αυτήν την κοινωνία ως ένα όν αξιογάμητο ή που δεν αυτοπροσδιορίζεται από τα βυζιά και τα οιστρογόνα του. Την καθοδήγηση πως πρέπει να αποψιλώνεις το μπικίνι σου ανελέητα (το προτείνω εντελώς, να μην αφήνετε τίποτα) ή να αφήνεις της μασχάλες σου και τα πόδια αξύριστα γιατί μόνο έτσι είτε θα σε πηδήξουν με χαρά, είτε θα καταδεχτούν να σε καταλογίσουν στις σοβαρές γυναίκες, ε, αυτές δα που δεν έχουν γίνει σκλάβες των προτύπων και των τζέντερ πόλιτικς. Πρέπει να κρύβεις την περίοδό σου μην τυχόν και μυρίσει στο διπλανό σου σκύλο ή αντιθέτως να περπατάς στο Σύνταγμα κουνώντας με περηφάνια ένα κώλο σημαδεμένο από τα αίματα.
Είμαι απελευθερωμένη.
Ε παπάρια.
Ε κάντε μας τη χάρη.
Θέλω την ελευθερία των αντρών. Τίποτα λιγότερο. Θέλω το φύλο μου να είναι τόσο φυσικό ώστε να μην απασχολεί κανέναν, να μην κατσικώνονται στ’ αρχίδια μου πασάδες και να κάνω τα ταμπόν και τις τρίχες στα πόδια μου
Ό,τι. Εγώ. Θέλω.
Βγείτε εν τέλει από την τουαλέτα που βάφομαι, από την κουζίνα που τρώω και από το κρεβάτι που πηδιέμαι όλοι εσείς που έχετε συμμετοχή στη φυλετική μου ταυτότητα. Βγείτε από τη θέση της Διεθνούς Αμνηστρίας που παλεύει διακαώς να διαπιστώσει σε κάθε μου βήμα πόσο θύμα είμαι.
Να με αφήσετε ήσυχη και αν σας ενοχλώ να κοιτάξετε αλλού, δεν σας αφορά τί κάνω.
Θα ήσυχάσω μόνο όταν έχουμε τη χαλαρότητα των αντρών που σε ανάλογη προτροπή να μην πουλάνε τον φαλλό τους για όποιο αντίτιμο, θα χασκογελούσαν πονηρά και θα κάγχαζαν: αν το θέλεις το πουλί μου πάρτο και τσάμπα, μωρό μου, δεν τρέχει. Δε θα έσκαγαν λεπτό. Κανείς δε θα συζητούσε αν οφείλει ο νεανίας να το ξοδέψει το πέος του ή αν εντέλει, η κοινωνία του άφησε μόνο αυτή την επιλογή, η πουτάνα. Θα το έκανε το πέος του ό,τι ακριβώς γούσταρε και όλοι θα πηγαίναμε παρακάτω.
Αυτό θέλω για την Κιμ και για μένα.
Εντάξει και ίσους μισθούς θέλω, να μην ξεχνιόμαστε.
Δειτε επίσης:
