Δικά σου και δικά μου λάθη δεν μας αφήνουν να χαρούμε την αγάπηSraosha | 01.04.2016 | 18:54
Σήμερα είναι αργία στην Κύπρο. Εθνική γιορτή, μία από τις τέσσερις. Επέτειος της έναρξης του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ.
Η παράφραση “λεπτομέρειες για την Κύπρο” της σεφερικής ρουμπρίκας συνοψίζει την εικόνα που έχουμε για την Κύπρο στην Ελλάδα. Μας διαφεύγουν πολλά και διάφορα, κυρίως το τι σημαίνει για έναν τόπο να βρίσκεται στη λεγόμενη μεταποικιακή κατάσταση· και όχι, η ασφυκτική μέριμνα της Μεγάλης Βρετανίας και αργότερα των ΗΠΑ για τα πράγματα στην Ελλάδα δεν συγκρίνεται με το να είσαι όντως αποικία.
Άκουγα το πρωί επετειακή εκπομπή στο ραδιόφωνο, έπαιζε αποκλειστικά λαϊκά τραγούδια γραμμένα για τον αγώνα της ΕΟΚΑ και την Κύπρο μεταξύ 1955 και 1959. Θυμήθηκα τον πατέρα μου, ο οποίος γενικά απουσίαζε από τη νεώτερη ιστορία, να θυμάται ωστόσο το άγριο βρωμόξυλο που έριχνε η Αστυνομία Πόλεων στην Πανεπιστημίου στις διαδηλώσεις για την Κύπρο.
Το Κυπριακό στην Ελλάδα του ’50 υπήρξε, ως γνωστόν, κολυμβήθρα του Σιλωάμ της ελληνικής Δεξιάς. Μόλις έξι χρόνια μετά τα πυροτεχνήματα ναπάλμ που έκλεισαν τον Εμφύλιο, η Δεξιά είχε κιόλας έναν ένοπλο αγώνα με τον οποίο μπορούσε να ταυτιστεί: ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν και εθνικός αγών αλλά και αντιαποικιοκρατικός. Χαρακτηρτιστικά, οι δεξιές αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής δεν χορταίνουν να ξιφουλκούν κατά των φίλων και συμμάχων, πλην όμως αποικιοκρατών και τυράννων, Βρετανών.
Επιπλεον, η Δεξιά είχε στο πλευρό της κάθε τίμιο άνθρωπο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού στον κόσμο. Όλα αυτά μέχρι το 1957, όταν η ΕΟΚΑ αποφασίζει να αλλάξει γραμμή: αφήνει ήσυχους τους βρετανικούς στόχους και αρχίζει να χτυπάει και να φονεύει κομμουνιστές και Τουρκοκύπριους. Ερμηνεύοντας αυτή τη μεταστροφή πολλοί μιλάνε για την παθολογία των επαναστάσεων, άλλοι για τις εμμονές και τους στόχους του αρχηγού της ΕΟΚΑ, του αδίστακτου φασίστα αλλά “αξίου της πατρίδος” Γρίβα, άλλοι για επιτυχές ‘hijacking’ των Βρετανών της ηγεσίας της ΕΟΚΑ — ναι, hijacking, γιατί η αποικιοκρατία επεκτείνεται και στον τρόπο που σκέφτεσαι και, κυρίως, στον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου.
Σήμερα τα πράγματα δεν είναι λιγότερο θολά. Ένα αντάρτικο που είχε σαφέστατο εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα (με σκοπό την Ένωση) αντιμετωπίζεται ως αποκλειστικώς αντιαποικιακός αγώνας (με σκοπό την αυτοδιάθεση).
Έλα όμως που αυτοδιάθεση συνεπαγόταν Ένωση.
Έλα που στην Κύπρο, για πρώτη φορά ίσως στον σύγχρονο κόσμο, δοκιμάστηκε η αλήθεια ότι όρος της γνήσιας ελευθερίας, πέρα από τη βούληση της πλειοψηφίας, είναι και η ανάγκη να προστατευτεί η μειοψηφία.
Έλα που η ως άνω αλήθεια αποτέλεσε επιχείρημα και όπλο μιας κυνικής θνήσκουσας αυτοκρατορίας ώστε να πάρει αυτό που ήθελε: στρατιωτικές βάσεις και μια δοτή ανεξαρτησία για τους Cyps.
Έλα που οι Έλληνες εθνικιστές και φασίστες φρόντισαν μετά την ανεξαρτησία να καταστραφεί το νησί ξανά και ξανά: 1963, 1967, 1970-1973 — με την επίστεψη του έργου τους το 1974.
Τέλος, έλα που (όπως είπε και ο Τσόμσκυ το 2006 στη Λευκωσία και χαρακτηρίστηκε avuncular, κοινώς ξεμωραμένος) σε μια δικοινοτική διαμάχη το βάρος της ευθύνης πέφτει στους ώμους της ισχυρής κοινότητας. Αυτή ακριβώς η ευθύνη αποσείεται διαρκώς στο όνομα των γεωπολιτισμών, μιας διαρκούς διψυχίας και διγλωσσίας και — βεβαίως — μιας Τουρκίας που μέχρι και οι Τουρκοκύπριοι σιχάθηκαν αλλά της οποίας η “παρουσία” εξυπηρετεί το μεγαλύτερο μέρος του ελληνοκυπριακού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Όπως θα έλεγε και ο μέσος μορφωμένος Ελληνοκύπριος, η Πρωταπριλιά ένι πκια τσόουκκ, πατ δε τσόουκκ ίζεντ φάνυ ενιμόρ.
Δειτε επίσης:
Από την Ελλάδα του Χαστουκόδεντρου
