Posted on May 1, 2016 by verajfrantzh
Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
Αν θελήσουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχτούμε πως ο «πραγματικός» έρωτας, αυτός ο συγκερασμός παγανιστικής ηδονής και πάναγνης ευχαρίστησης, είναι ένα τρομακτικά αιώνιο πράγμα.
Υπερκτιμώ τις λέξεις χρησιμοποιώντας τη λέξη «πραγματικός». Ούτε θα σας γράψω μελούρες για την «αληθινή αγάπη». Λοιπόν, θα σας έλεγα πως δεν είναι ο φανταστικός έρωτας ο πραγματικός, αλλά εκ των πραγμάτων ο έρωτας είναι μια κατάσταση που δεν υλοποιείται πέρα από μερικά χύματα και γερμένα σώματα σαν τόξα, επιθετικά μάτια και σάλια σε στόματα, μερικές ώρες σε αναπάντεχα βαρετά συζητήσεις για τρίτους και τόση ανώριμη σκέψη και υπερεξεργασία στιγμών, λέξων, εικόνων που το καις το μυαλουδάκι και μυρίζει καμένο τσιτσί στη γειτονια.
Ο έρωτας δεν είναι ούτε το φλερτάκι που θα κρατήσει ένα μήνα με δυο καλά γαμήσια, καμιά δεκαριά ποτά και τρία γεύματα με τα καλά μας ρούχα σε ακριβά εστιατόρια. Ο έρωτας είναι ρίζα εγκεφαλική, τόσο βαθιά χωμένη και αναθρεμμένη με την υγρασία του χρόνου και το οξυγόνο των σαρκικών χαρών, που δεν ξεριζώνεται από το κέντρο του μυαλού ούτε με αποβολή εγκεφαλικών κυττάρων ή μεταμόσχευση καρδιάς ή μετανσάρκωση σε μπλακ-εντ-ντέκερ. Βάλε πυρκαγιά και ερωτεύσου κάποιον άλλον άνθρωπο. Το πρωί θα ξυπνάς με τη σκέψη της ημιλιπόθυμης ονείρωξης από τις δημιουργήμενες ή βιωμένες σκηνές σεξ, τους μορφασμούς και αυτές τις παύσεις της κίνησης της Γης, όταν σε πλησιάζει εκείνος ή εκείνη και το κακό συναπάντημα.
Δυστυχώς, έρωτες ταχυφαγείου δεν υπάρχουν. Δηλαδή, υπάρχουν και όλοι τους κάνουμε γούστο, όταν ο Αύγουστος καίει τις ξυπόλητες πατούσες μας ή μας έχει πιάσει η εγωιστική αστική μοναξιά των Χριστουγέννων. Μην μπερδεύουμε, όμως, την ευκαιριάκη -έντονη και κυριαρχική- καύλα με τον «πραγματικό» έρωτα. Αυτός ο δεύτερος είναι ένα από τα πιο ενήλικα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει το ανήμπορο δίποδο που λεγεται άνθρωπος και δεν ομοιάζει με κάτι ξεχαρβαλωμένους γάμους, άνευρα σχεσάκια σαββατοκύριακου και μανιφέστα περί πολυγαμικής φύσης παντρεμένων που θέλουν να πηδήξουν, ούτε καν με τα σαλιάρικα κοπλιμέντα που σου κάνει επί μονίμου βάσεως ο φούρναρης της γειτονιάς.
Ο έρωτας σε κάνει ζηλιάρη. Οι εφηβικές ανασφάλειες βγαίνουν σαν ακμή στην επιφάνεια της συμπεριφοράς σου. Αν είσαι αμφισεξουαλικός, όπως οι περισσότερες γυναίκες, γίνεται ακόμη πιο εξωφρενικά αδυσώπητο. Η αμφισεξουαλική γυναίκα βλέπει την ομορφιά των θηλυκών πλασμάτων, την ακατάσχετη προσομοίωση του σεξ στο πρόσωπό τους , την δήλωση στην απλή ύπαρξη τους για την πιο μεγαλοιώδη ανάγκη, την αγάπη. Βλέπει ξεκάθαρα την ανδρική στάση απέναντι στη μονογαμία: δεν υπάρχει είτε σταματήσουν να υπάρχουν πους-απ σουτιέν και μίνι φούστες και κυκλοφορούμε με κελεμπίες μαύρες είτε όχι.
Λοιπόν, κακά τα ψέματα. Ο έρωτας «ο αληθής», όπως δηλώνουμε εκεί στην εφηβεία με επηρμένη διάθεση ως προς τη χρήση των λέξεων και του έρωτος και της αλήθειας, είναι έστω αβέβαιο αν μπορεί να σωπάσει. Μπορεί να πάρει άλλη μορφή, να καταλαγιάζει εν όψει πιο έντονων συναισθημάτων που καταπιάνουν τα σώματα την Άνοιξη ή η ενηλικίωση -και ναι καλύτερα να τον λέμε ενήλικο έρωτα παρά αληθή- δεν ξεψυχά. Αναζωπυρώνεται, μετανοεί, επανέρχεται, ξερνιέται, τρώγεται, αυτοδημιουργείται.
Ο έρωτας μένει σαν κατακάθι, σαν απόπιομα της θητείας του και είναι η πρώτη βάση, το συμπαγές χώμα που θα μεγαλώσει και θα αναπτυχθεί η νοσηρότητα ή η υγεία του εαυτού σου. Και βέβαια, ο άλλος δεν φεύγει ποτέ από δίπλα σου. Και αναλόγως την τύχη σου, ζεις με φαντάσματα ή με πραγματικούς ανθρώπους -και εδώ τη χρησιμοποιώ εντελώς κανονικά τη λέξη.
Related
