sraosha | Δευτέρα, 2 Μαΐου 2016
Άραγε εμείς που διστάζουμε να πούμε ανοιχτά, με θράσος και με ευφράδεια, τι αισθανόμαστε, εμείς που σφιγγόμαστε κάπως και που μας διακρίνει αυτό που λένε restraint, εμείς άραγε δεν νιώθουμε τόσα πολλά τόσο βαθιά όσο οι φαφλατάδες και οι αερολόγοι και οι μεγαλαυχούντες;
Μήπως το ότι δεν θέλουμε να κοπρίσουμε τον κόσμο με ακόμα περισσότερο μπούλσιτ και με λόγια μεγάλα και σάπια συνεπάγεται το ότι δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας; Θα τολμάγατε να πείτε ότι δεν έχουμε συναισθήματα ή, έστω, ότι δεν είναι τρικυμιώδη, αβυσσαλέα ή και τα δύο; Νομίζετε πως είμαστε ρηχοί κι ακίνητοι, κατοπτρικές λιμνοθάλασσες;
Άραγε νομίζετε ότι έχουμε περιορισμένο πεδίο εμπειρίας, φτωχό vécu και αρετή που καταπνίγει την τόλμη μας; Πιστεύετε πράγματι ότι τα έχουμε όλα συμμαζεμένα και τακτοποιημένα, όλη την — κατά τη γνώμη σας — μινιμαλιστική διακόσμηση της ψυχής και της λαχτάρας μας;
Είστε τόσο εθισμένοι στους ψευτοσαιξπηρικούς μονολόγους, σε βλέμματα στοχευμένα και ζυγοσταθμισμένα μπροστά σε καθρέφτες, σε μεγάλες θεαμάτικες εκρήξεις; Θεωρείτε ότι ο πόνος σφυροκοπάει και η απελπισία κραυγάζει; Ότι αυτό ξέρουνε να κάνουνε και μόνο;
Είπε ο Ουίλλιαμ Μπλέικ: Those who control their passions do so because their passions are weak enough to be controlled (Όσοι τιθασεύουν τα πάθη τους το καταφέρνουν επειδή τα πάθη τους είναι αρκούντως αδύναμα). Κι εγώ λέω: Άντε και γαμήσου, Ουίλλιαμ Μπλέικ, που έβλεπες αγγέλους να καβαλάνε τα κλαριά των δέντρων: ο σιωπηλός ο άνθρωπος ζει μέσα του το διαρκές αγγελόκρουσμα.
Αναρτήθηκε από Sraosha στις 2:27 μ.μ.
