Η κατά Signorelli ανάσταση των νεκρών κατά τη Δευτέρα Παρουσία.Sraosha | 07.05.2016 | 21:31
στον Διονύση Σκλήρη, που το ανακάλυψε
Αντίπασχα είναι η Κυριακή του Θωμά, αφού κείται απέναντι από το Πάσχα, όπως το Αντίρριο απέναντι απο το Ρίο, η Αντίπαρος από την Πάρο και ο αντίθεος Οδυσσέας απέναντι στους θεούς.
Το παρακάτω κείμενο κοιτάζει πίσω προς τη Μεγάλη Βδομάδα και κοιτάζει πίσω προς την Πασχαλιά του 2006, μετά από την οποία πρωτογράφτηκε.
Μεγάλη Πέμπτη
Καμμία συγκίνηση για τα ετεροχρονισμένα Πάθη, έτσι μπρος-πίσω που τα όρισαν και τα ανακάτωσαν οι σοφοί Πατέρες της Αγίας αλλά ενίοτε Μωρής (με την ‘κακή έννοια’) Εκκλησίας. Τον Χριστούλη Τον σταυρώναμε βράδυ Πέμπτης, την ώρα που κανονικά έτρωγε τα μάτσο μπρεντ, το γκεφίλτε ψάρι του ή τι άλλο έτρωγε, αλλά εγώ έβλεπα έναν από τους εκατομμύρια κατάδικους που κάποια αρχή ή κάποια αυθεντία, αποφασίζει να θανατώσει διά νόμου, φρικτά ή ανθρωπιστικά, συνοπτικά ή δίκαια· εγώ εκείνη την ώρα σκεφτόμουνα πως, οκέι, τα βασανιστήρια και η εκτέλεση του Κυρίου έχουνε νόημα, τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα, ξέρω γω, έντεκα εκατομμύρια θανατοποινίτες από καταβολής κρατικής οργάνωσης;
Είναι δυνατόν η πολιτική δράση για κοινωνική δικαιοσύνη και ίσα δικαιώματα να μη γίνεται αντιληπτή ως πνευματικό έργο; Ε, δυστυχώς, είναι…
Μετά βγήκα από την εκκλησία και δυο τετράγωνα πιο κάτω ο αέρας μύριζε φούντα. Περπάτησα στην Αθήνα και ξαναένιωσα πόσο αγαπώ αυτή την πόλη. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος ωραίος για να τον αγαπάς. Βέβαια, η Αθήνα είναι και ωραία: η Ακρόπολη και οι δρόμοι και ο φωτισμένος ηλεκτρικός τη νύχτα, η τοιχογραφία-γκραφίτι φάτσα στο Γκάζι, οι ενιαίες ή μη προσόψεις των πολυκατοικιών της και ο κακότροπος και όμορφος κόσμος της πόλης – όσα ήδη ξέρετε.
Μεγάλη Παρασκευή
Είμαι υπέρ του χωρισμού μεταξύ πίστης και όλων των άλλων μέσα μας: ας πούμε πως ο αέρας μου δίνει ζωή αλλά δεν είναι όλα αέρας. Αρνούμαι να μιλήσω για τον Θεό – αν ο Θεός είναι Θεός, δηλαδή ένα απόλυτα υπερβατικό Ον το οποίο (λέμε πως) ενδιαφέρεται για εμάς. Αρνούμαι να βάλω την παράμετρο ‘πίστη’ μέσα σε ζητήματα πολιτικής, επιστήμης, ηθικής, στοχασμού – αφού είναι και θα είναι εμβόλιμη, όταν δεν είναι υποβολιμιαία.
Γενικά, η θρησκεία ως τελετές, καζουισμός-δικανισμός, συμβατική ηθική, σύστημα ιδεών-απόψεων και υπαρξιακή μυθολογία με αφήνει αδιάφορο ως άνθρωπο και πολύ εχθρικό ως σκεπτόμενο άνθρωπο. Έτσι με ενδιαφέρει μόνον η πίστη ως αποκάλυψη – αν υπάρχει τέτοιο στοιχείο. Τέλος πάντων.
Πάσχα
Διάβαζα για τον Συνέσιο Κυρήνης, αρχαιότατο πατέρα της Εκκλησίας. Ο βίος του όαση καταλλαγής και ορθολογισμού σε μία τερατωδώς ταραγμένη εποχή σφαγέων μοναχών και μουτζαχεντίν πατριαρχών, επί της οποίας οι εθνικοί γραπώνονται από υπολείμματα ανθρωπιάς κι ανεκτικότητας: άλλοι για να μη βουλιάξουν, άλλοι για να συμμετάσχουν στη διελκυστίνδα ξεσκίσματός τους παρέα με κάποιους χριστιανούς. Ο Συνέσιος, στην επιστολή 105 νομίζω, επιμένει: “θα ζήσω σαν άνθρωπος με τη γυναίκα μου, θα γράφω, θα διαβάζω – α, ναι, και δεν πιστεύω στην Ανάσταση”.
Πολλοί χριστιανοί δεν πιστεύουν στην Ανάσταση. Δείτε τις εικόνες της Ανάστασης στη Δύση: λίγες και ακριβοθώρητες έως τον 19ο αιώνα· δείτε τις εικόνες της Ανάστασης στην Ανατολή: η εις Άδου κάθοδος! Δείτε τους πανηγυρισμούς της λεγόμενης “Πρώτης Ανάστασης” που εορτάζει την εις Άδου κάθοδο.
Αλλά τι με ενδιαφέρει εμένα η κάθοδος του Κυρίου στο λίμπο των Καθολικών και τον Άδη των Ορθοδόξων; Τι με νοιάζουν οι γκαραζόπορτες του Άδη που κανείς κλειδαράς των καταχθονίων δεν θα ξαναστήσει σε μεντεσέδες; Η απελευθέρωση, λέει, του Αδάμ. Οκέι. Εντάξει ο Αδάμ. Εγώ;
Πού είναι η εικονογραφία της ενσώματης Ανάστασης του Χριστού; Αυτουνού που σουλάτσερνε και κήρυττε και έτρωγε και έπινε 40 μέρες μετά την Ανάσταση κατά τας Γραφάς; Που είχε πληγές και σημάδια; Πού είναι το (αναστημένο) Σώμα (Του), ρεεεε;
Οι Χριστιανοί, ανατολικοί και δυτικοί, ανακάλυψαν το σώμα τον 19ο αιώνα. Γι’ αυτό και ατύχησαν. Too little, too late που λένε κι οι Αμερικάνοι: είχαν προ πολλού προηγηθεί άλλοι.
Δειτε επίσης:
