Νέο σχόλιο στο άρθρο “φτιάξαμε κοινωνία χωρίς εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο”
Συντάκτης: aris
Θα σας χαρίσω και εγώ ένα τραγουδάκι περί της ποιότητας της διαπλανητικής κοινωνίας μας!
Πέστε μου τί άλλαξε από τότε που το τραγουδάγαμε 1975μχ μέχρι σήμερα?
Άμα δεν βρίσκετε διαφορές αλλά περισσότερα προβλήματα, έ αυτά είναι οι
ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΑΤΕΛΕΙΕΣ !!! Χα χα χα χα
Άρα ρουφάμε το αυγό μας, και αποδεχόμαστε τον τίτλο του «κυρίου»! ( στη μαλλιαρή φυσικά).
Πάμε λοιπόνε:
Η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα
Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ’ όνομά μου.
Καλά μυαλά και εις άλλα με υγεία που έλεε ο νόνος μου.
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα.
){kind=link}
One Comment
aris
Ευχαριστώ φίλε διαχειριστή για την ανάρτηση.
Αυτό το τραγούδι έχει για μένα μια μικρή ιστορία, για την ακρίβεια με έσωσε!
Εκεί κοντά στη δεκαετία του 80΄ πρωτοέπιασα δουλειά τυχαία σε μια μεγαλοβιοτεχνία ενός Κεφαλλονίτη κάπου στο Κορωπί.
Το μόνο θετικό ήταν πως δεν ήμουνα εργάτης.
Ωράριο 8 – 5 γιατί κάναμε αργία το Σάββατο.
Μια αίθουσα εργασίας μεγάλη και τα γραφεία ένα όροφο υπερυψωμένα με τζαμαρία, όπου ο «άρχοντας» επέβλεπε τα πάντα.
Το μεσημέρι είχε 20 λεπτά διάλλειμα για φαγητό.
Ποιο παγκάκι που βλέπετε στο τρέιλερ του τραγουδιού, οι εργάτες κατάχαμα ακουμπημένοι στον τοίχο, οι “παραπάνω” όμως σε τραπέζι.
Έφερνες το λοιπόνε το φαί από το σπίτι και έτρωες κατάχαμα, εγώ σε τραπέζι, αλλά επειδή την πρώτη μέρα δεν ήξερα τα κόλπα δεν είχα φαί, βγήκα έξω λοιπόν και έριξα την τσιγαριά μου.
Την άλλη μέρα πήρα στην τσέπη μια σοκολάτα και πάλι έξω την έβγαλα, ποτέ δεν εκάθησα στο τραπέζι, ένοιωθα άσχημα…
Μετά από καμιά δεκαριά μέρες δούλευα και τραγούδαγα το παραπάνω τραγούδι για να μην ρίχνω μπινελίκια. Είχα και ένα συνάδελφο ρουφιάνο που ό,τι και να γινότανε τα πήγαινε στον «άρχοντα», μου το «σφύριξε» στο τέλος ο οδηγός που μας κουβάλαγε κάθε πρωί.
Ούτε μήνας δεν πέρασε και διά «ασήμαντον αφορμή» ο aris πήγε σπίτι του, χα χα χα.
Σε δεκατρείς ακριβώς μέρες έπιασα δουλειά σε βιομηχανία με από τέτοια που λένε και σώθηκα!
Είχα και μια πρόταση για την τράπεζα Ελλάδας αλλά αφού πέρασα τα τέστ μου είπαν ότι αν είχα και κάποιον να με «σπρώξει» τον κ, Ζολώτα ας πούμε, θα ήτανε πολύ καλύτερα.
Στην ΕΑΒ έδωσα προκαταρτική συνέντευξη και αφού πέρασα μου καθόρισαν περίπου ημερομηνία εξετάσεων μόνο που ποτέ δεν με ειδοποίησαν, αλλά μου έστειλαν επιστολή μετά πέντε μήνες ότι απέτυχα στις εξετάσεις! Χα χα χα.
Να συνεχίσω για την «Ολυμπιακή»? Εκεί ήταν να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο.
Σε μια άλλη γνωστή μου είπαν εμπιστευτικά ότι πήγα πολύ καλά αλλά το κυριότερο προσόν μου ήταν ότι ήμουνα κελευστής στο Π. Ναυτικό.
Έχω κατάλογο ολόκληρο ακόμα!!
Αυτά τα γράφω όχι μόνο σαν αναμνήσεις αλλά για να τα διαβάζουν οι νεότεροι και να μην απογοητεύονται.
Η ζωή παιδιά για όσους θέλουν να έχουν έστω λίγη αξιοπρέπεια δεν είναι ποτέ δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα.
Προσπάθεια θέλει, θέλει αντοχές, μυαλό για το τι γίνετε γύρω σας, ικανότητες, και λίγο τύχη.
Η τύχη όμως δεν σας βρίσκει μόνη της, εσείς την προκαλείτε να σας επισκεφτεί.
Ο.Κ. ??
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα.