By frauem | 10th June, 2016
…γυναίκες-Αννίβας, γυναίκες ελεύθερες να είναι δούλες
*Ο φεμινισμός έχει δυστυχώς χάσει σε εξάπλωση και πετυχεσιά ολούθε. Δυστυχές αλλά ισχύει, δυστυχές γιατί ήταν η μόνη μας ελπίδα για ισότητα δικαιωμάτων από κάθε άποψη, όχι μόνο των γυναικών. Τους αριθμούς να θεωρήσουμε παγκοσμίως, αν η πλειοψηφία του πλανήτη παλεύει με νύχια και με δόντια για μια θεσούλα στον ήλιο, για τα βασικά στο Δεύτερο και Τρίτο Κόσμο, παλεύει με νόμους και επιβολές στον Πρώτο, τότε τί να ξημερώσει για τις μειονότητες, ποιά η ελπίδα. Η σημασία του ότι χάνει ο φεμινισμός είναι μεγαλύετρη λοιπόν, επηρεάζει και ένα σκασμό άλλα.
Νταρκίλα εν ολίγοις.
Έχασε ο φεμινισμός από τρεις μπάντες υπολογίζω.
Μια από τον μιλιταρισμό της σύγχρονης μπιτς, τον Αννίβα μέσα της, ειδικώς στη θέση εργασίας και πιο ειδικώς ακόμα στην γυναικεία σεξουαλική συμπεριφορά. Στα ρούχα που φοράμε, στην άρνηση του βυζιού μας, στην αποστροφή στο βάψιμο και την καφρίλα του να είσαι καύλα. Στη λογική του slut shaming, στη λογική πως εσύ φταις που δείχνεις τα βυζιά σου όχι αυτός που τα λιγουρεύεται και –παρεπιπτώντως, σου δίνει και εκείνη την προαγωγούλα. Στις γυναίκες μάνατζερ που περπατάνε στους διαδρόμους πιάνοντας τα αρχίδια τους και απαντώντας σε μια ερώτηση που ποτέ δεν τους έγινε.
Πόσο άντρας είσαι;
Οι άντρες, ειδικά στο χώρο εργασίας, ούτε που χρειάζονται αυτή την ερώτηση, ούτε και να την απαντήσουν νοιάζονται, εκεί, περιφέρονται απολύτως άνετοι με τους όρχεις και τους φαλλούς του, ούτε τους παραγκωνίζουν, ούτε τίποτα. Είναι ελεύθεροι. Όχι απλώς ελεύθεροι, μα και σε αρμονία, να αφήσουν τη φυλετική τους ταυτότητα να οργιάσει έτσι γαμάτη που είναι και αυτοί ελεύθεροι να ανασύρουν τα χιλιάδες άλλας πράγματα που μπορεί να είναι: ντόμπροι, αξιόπιστοι, πολυλογάδες, μαλάκες, προδότες, παπάρες, γαμάτοι. Οι γυναίκες έμειναν να παλεύουν να αποδείξουν μια ταυτότητα που ούτε καν τους ανήκει.
Κατά δεύτερον, ο φεμινισμός έχασε από την πολιτική ορθότητα και τον δήθεν σεβασμό στην πολυπολιτισμικότητα και τις κουλτούρες ολούθε. Κουλτούρες ημιάγριες που αφήνουν τη γυναίκα δήθεν ελεύθερη να φοράει μπούρκα – αφού θέλει, εσύ τί μπλέκεσαι, τι σε νοιάζει, γιατί δεν αφήνεις την πολυχρωμία του πλανήτη να εκφραστεί, ποιά είσαι εσύ που θα πεις σε μια γυναίκα τί θέλει να είναι. Οικειοθελώς η πολιτική ορθότητα αδιαφορεί μπροστά στο έγκλημα της καθοδήγησης και επιβολής σε εκατομμύρια γυναικών σε παιδική ηλικία για το πώς πρέπει να είναι και πώς να ζουν. Επιβολές που δεν οδηγούν σε προζάκ, δυστυχία, ψυχανάλυση και Fist World Problems μα σε έλλειψη νομικής αυτοδιάθεσης, περιορισμό της πρόσβασης στην παιδεία και την εργασία. Οδηγούν σε εγκλήματα, όχι σε καταθλιψάρες απλώς.
Κατά τρίτον, έχασε από τη μαλαγανιά του benevolent sexism, του σεξισμού που σε θέλει στη θεσούλα σου με γλυκόλογα και παπαρολογίες. Το σεξισμό που σε τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί και σε βάζει να είσαι μικρούλα, χαριτωμένη, καλή μάνα και μαγείρισα, κυρά ρε πούστη μου! Κυρά σε θέλει, λέει και χασκογελάει για το τσάμπα δουλικό που ανοίγει ωραίο φύλλο και είναι περήφανη μέσα στη χιπστεριά της. Και χωρίς ένσημα.
Ο φεμινισμός οφείλει να ανασυγκροτηθεί τάχιστα, να αποκτήσει καθαρότητα σκοπού και μέσου. Να επιλέξει μεριά και την ακριβή ταυτότητα της γυναίκας που υπερασπίζεται, να πάψει να μυξοκλαίει μπροστά από γυμνά γυναικεία στήθη στις διαφημίσεις και αποπομπές των χτύπα σαν άντρας, την ίδια ώρα που δέχεται κορίτσια που ο πατερούλης τους δεν τα στέλνει στο Λύκειο από σεβασμό στη θρησκεία του πατριάρχη.
Κι εμείς οι γυναίκες ίσως να αναθεωρήσουμε την επίδειξη των βαρέων όρχεων στον επαγγελματικό χώρο, να δεχτούμε το φύλο μας και να πάψουμε να ζητάμε συγγνώμη για αυτό που είμαστε. Δε φταίει το ντύσιμο, ο βιαστής φταίει. Δε φταίει το κόκκινο, προκλητικό φορεματάκι κι ο κώλος σου, ο αναξιόπιστος τυπάκος φταίει που τραβιέται από το κωλί σου.
Η πολιτική ορθότητα, ο έμμεσος φασισμός της νέας εποχής επιβάλει ψεύτικες ανοχές, ανοχές πλασμένες για αυτούς που υπερισχύουν και έχουν φράγκα ή/και δύναμη.
Γυναίκες ικανές να δεχτούν την πραγματικότητα του γαμησιού που τρώνε καθημερινά, γαμήσι χωρίς περιστροφές, δεν υπάρχει κάτι ωραίο σε αυτό που συμβαίνει, κάποιος ακόμα μας πατάει στο σβέρκο. Γυναίκες που μπορούν να το δουν αυτό ως γεγονός και άξιο διόρθωσης και του κάτι πρέπει να γίνει γαμώτο. Γυναίκες ικανές να δεχτούν τα βυζιά τους χωρίς να πρέπει να φορέσουν στράπ-oν, χωρίς συνοδευτικά αρχίδια και μανιέρες, γυναίκες οκέι με το να είναι κορίτσια, όχι ιχνογράφημα πάνω σε αντρικά πρότυπα.
Γυναίκες που ξεχωρίζουν το φύλο από τη συμπεριφορά αλλά και αρνιούνται αυτήν που πραγματικά δεν έχει πλάκα. Όχι. Δεν έχει πλάκα να είσαι μόνη σου γονιός, ούτε καν κατά πλειοψηφία.
Γυναίκες που δε χάνουν τον ερωτισμό τους βάζοντας τα πόδια πάνω στο τραπέζι, Παρασκευή απόγευμα μετά τη δουλειά, απλώς επειδή δεν παύεις να είσαι γυναίκα αν δε νιαουρίζεις.
Και πού είσαι! Φτιάξε και ένα μαρτίνι όπως θα έρχεσαι.
Μαναράκι.
\m/
*Η φωτό, το How do you like your eggs, του Banksy
