frauem in Allgemein 18. August 2016 12 Words
Ο μεγαλύτερος βιασμός στο γυναικείο φύλο είναι ο ντε και σώνει ρόλος της μητέρας-Παναγιάς, γιορτάσαμε μόλις τη μεγάλη χάρη της.
Ρόλος εξαιρετικά και βολικότατα, από κάθε κοινωνικοπολιτική άποψη, φυτεμένος από νωρίς, τα έχετε ακούσει δα όλα πολλάκις. Κουκλίτσες μωράκια, μανάδες πάσιβ αγκρέσιβ που αφιερώνονται στα παιδάκια τους και τους γαμούν τη ζωή πίσω από μπούρκες, υλικές ή μη, σε χωριουδάκια της Τουρκίας ή της Κρήτης, εγκάλ που λένε και οι Γερμανοί. Μάνες που υπονομεύουν σιωπηλά το ρόλο του πατέρα για να εκδικηθούν παρεπιπτόντως κι αυτές το γαμήσι που έφαγαν. Οι μεγαλύτεροι καταπιεστές είναι αυτοί που καταπιέστηκαν.
Ο ρόλος αυτός της μανουλίτας είναι νομίζω εξαιρετικό αβαντάζ για τον καπιταλισμό και τα αγόρια όμπβιουσλι, εγώ είμαι απο αυτές που πιστεύουν πως καπιταλισμός και πατριαρχία πηγαίνουν χεράκι χεράκι, ίσως ο καπιταλισμός να σοδομίζει κάποιες φορές την πατριαρχία, την έχει πάντως ξεκάθαρα του χεριού του.
Ο ρόλος της μάνας λοιπόν έρχεται και μεγαλοποιείται για τα κορίτσια, γίνεται ο σκοπός, το μέλλον, αυτό στο οποίο πρέπει να στοχεύεις για να έχεις προορισμό στον κόσμο, λένε για να απαντήσεις πια αυτή τη γαμωερώτηση γιατί έχεις έρθει στον πλανήτη άραγε, γιατί γίνονται όλα μα για να γίνεις μάνα φυσικά!
Αλυσιδωτές αντιδράσεις παρανοικών αντιλήψεων νηπιακής φύσης και αφόρητου εγωκεντρισμού φαίνεται πως κανονίζουν το πώς ζουν και πεθαίνουν δις ανθρώπων στον πλανήτη, όλα τελικά κατευθυνόμενα από ένα τυφλό οικονομικό σύστημα που απροσδιόριστα μαζεύει χρήμα για κάποιο λέει 1% και κάτι παπάντζες θρησκείες που απαντούν μισερά, ηλίθια σε κάτι ερωτήματα μπέιζικ αλλά και εντελώς επιφάνεια. Γιατί.
Τι τον θες τον στόχο, μανίτσα, ιτ ιζ γουατ ιτ φακιν ιζ.
Σε όλα αυτά επιπροσθέτως και με εντελώς σουρεάλ σκηνικά ειδικά σε μια γωνίτσα της βαλκανικής αλλά και ολούθε μη νομίζετε, απλώς με άλλες φορεσιές έρχεται αυτή η κρίσιμη ώρα που η γυναίκα αν δεν έχει τεκνοποιήσει αρχίζει να φοβάται πως θα είναι άχρηστη.
Μια κοινωνική φύρα
Μια αποτυχία της μήτρας
‘Ενα φυλετικό ανεκπλήρωτο
Ένα μηδέν
Νουλ
Νάδα
0
Ας δούμε τι κάνει το παιδί στη μάνα του για μια φορά. Χέστηκα για την κοινωνία και για το παιδί εν προκειμένω. Τι κάνει η μάνα στο παιδί τα έγραψαν τόσοι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, σίγουρα καλύτερα από μια κάποια Άντζυ Ντίκινσον στο Αμβούργο της Γερμανίας.
Έγινα μάνα χωρίς να ξέρω γιατί ακριβώς. Που είναι ένας από τους εκατομμύρια λόγους που κάποιος μπορεί να γίνει μάνα.
Το σίγουρο είναι πως πρόκειται περί ιδιότητας ον δε σάιντ αυτού που είμαι.
Πώς λέμε με πατάτες ή ρύζι ή λαχανικά.
Εγώ, η Άντζυ είμαι το σιρλουάν, φίλοι. Και το αυτό προτείνω ολούθε.
Be the fuckin’ sirloin.
Θα μπορούσα να έρχομαι νέτη σκέτη ή με κάτι συνοδευτικό. Ή όχι. Με κατάθλιψη. Με διπολισμό. Με άκρατη αισιοδοξία.
Ή με ένα πιτσιρίκι.
Τα παιδιά σε αλλάζουν εντελώς, βαθειά και αυτοβούλως, χωρίς να ρωτήσουν και χωρίς να υπάρχει απ΄αυτό επιστροφή.
Κανείς δεν μπορεί να πει αν είσαι καλύτερος ή χειρότερος μετά, σε εμένα βλέπω πολλά καλά και πολλά κακά από όταν έγινα μητέρα. Κάποια ανυπόφορα κακά, κάποια καλά εδώ κι εκεί. Κάποιες φορές μου αρέσει που είμαι μάνα, κάποιες όχι, όπως με κάθε άνθρωπο που αγαπάς όμως, χέστηκαν οι συνθήκες για το αν σου αρέσει που είσαι εκεί που είσαι, πάντως είσαι και αυτό δεν αλλάζει με την καμία.
Πιστεύω πως θα ήμουν αυτό το σιρλουάν και χωρίς παιδί και πιστεύω πως αν με άφηναν οι άλλοι στην ησυχία μου θα ζούσα μια ωραία ζωή και χωρίς το βλαστάρι μου. Τώρα που το έχω δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό και η ζωή μου περιστρέφεται εξαιρετικά γύρω του, είναι ένα γαμάτο πιτσιρίκι σε κάθε περίπτωση, μη με παρεξηγείτε. Τo αγαπώ ως το τέλος του κόσμου και μπρος πίσω 183665553778882 φορές και μετά άλλο τόσο και αυτό ξανά ως το τέλος του σύμπαντος χρόνου.
Τώρα που το έχω δε θέλω να είναι αλλιώς τα πράγματα, αν δεν το είχα αποκτήσει ποτέ όμως δε θα καταλάβαινα τη διαφορά και θα ήμουν το σιρλουάν που θα γινόμουν ούτως ή άλλως.
Επί τούτου, με ενοχλεί ο φασισμός και η πίεση προς της γυναίκες, αφ’ ενός ώστε να γίνουν μανάδες επιτέλους, αφ’ εταίρου αν αποφασίσουν να μη γίνουν.
Που είναι ένας απολύτως και εντελώς φυσιολογικός τρόπος σκέψης. Δε θες παιδιά. Θες σκυλιά. Δε θες ούτε σκυλιά. Θες φίλους. Δε θες φίλους, είσαι μονόχνωτη. Θες ησυχία ως τα βαθιά γεράματα. Σε τρομάζει ο κόσμος. Θες να κοιμάσαι. Δεν αντέχειες το άγχος.
Τα παιδια είναι ένας βαθύς, μόνιμος, εντελώς τρομακτικός φόβος μέσα σου, σχεδόν πονάς και πρέπει πάντα και κάθε λεπτό να σε ελέγχεις, ώστε να μην πονάς τόσο από τον φόβο αυτό και να λειτουργείς και να τα αφήνεις κι αυτά να λειτουργούν και όπως λέει η μητέρα μου αυτός ο φόβος ο τόσο βαθύς, απόλυτος και μαύρος και δεν περνάει ποτέ μα ποτέ μόνο όταν πεθάνεις.
Κάποιοι δεν το θέλουν αυτό.
Καταλαβαίνω εντελώς όσους δε θέλουν παιδιά. Εντελώς. Είτε γιατί δεν το νιώθουν, είτε γιατί τους τα σπάνε, είτε γιατί δε βρίσκουν το λόγο, είτε γιατί δεν μάσησαν, είτε γιατί δεν έχουν γιατί, είτε γιατί έτσι.
Γιατί έτσι.
Be that sirloin.
Fuck mama.
σχόλια:
mia
ωραιο αλλα.
μου συμβαίνει πολυ συχνά τωρα τελευταια που ειναι της μόδας να μην κανουμε παιδιά, να πέφτω πανω σε κείμενα απο μαμάδες που ειναι τοσο ειλικρινείς και “δε μασάνε” να γράφουν κατι του οποίου το ρεζουμε να ειναι το εξής: αγαπώ πολυ το παιδι μου επειδη το εκανα αλλα ισως θα ηταν καλυτερα να μην το ειχα κανει γιατι δε θα ημουν τωρα παγιδευμένη σε αυτη τη φυλακή φόβου και αγάπης.
Can’t help but wonder: κ αν δεν το ειχες κανει πως θα μπορούσες να ζεις ελεύθερη κ ωραια ανάμεσα σε όλους τους ευτυχισμένους δυστυχισμένους αθεράπευτα ερωτευμένους γονεις χωρις να σε τρωει να το νιωςεις κ εσυ; παντα αυτα τα κείμενα έχουνε ενα τσικ παραπάνω regret, νομιζω επειδη γενικα οι άνθρωποι δυσκολεύονται να ξεπεράσουν το “κάποτε” τους. correct me please.
Δεν το βλέπω αυτό που λέτε. Δε γνωρίζω μανάδες που δε μασάνε και λένε πως ίσως θα ήταν καλύτερα να μην είχαν κάνει τα παιδιά τους. Ούτε εγω αυτό λέω και ως ερωτημα τα θεωρώ άκαιρο. Το παιδί έγινε και αφού το έχεις κάνει, δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσεις πίσω στην κατάσταση που δεν ήξερες πώς είναι να έχεις παιδί, ούτε και να το ξεαγαπήσεις γίνεται φυσικά. Και το ερώτημα αν θα έκανες παιδί τελικά γνωρίζοντας πώς είναι να έχεις παιδί το θεωρώ χαζό, κυρίως γιατί η απάντηση δεν έχει κανένα νόημα, θα αφορούσε εμάς και κανέναν άλλον άρα δεν είσαι και ιδιαίτερα χρήσιμος στην ανθρωπότητα. Κάτι σαν το πείραμα στην Κβαντομηχανική, που επηρεάζεται από τον παρατηρητή.
Από τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις πείραμα, επηρεάζεις τις μετρησεις σου παίρνοντάς τες. Κάπως έτσι και εδώ. Έκανες παιδί, η απάντησή σου θα είναι πάντα επηρεασμένη από το ότι ξέρεις πώς είναι να κάνεις και να έχεις παιδί. Το ερώτημα αν θέλουμε να κάνουμε παιδιά έρχεται όταν δεν το ξέρουμε αυτό όμως.
Αυτό που λέω δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος πρέπει να κάνει παιδιά ή όχι. Έχει να κάνει με την εντελώς ηλίθια επιβολή του να πρέπει ντε και σώνει να κάνεις ενώ στην πράξη δεν ξέρουμε τίποτα για το αν έχει πλάκα, δεν έχει πλάκα και γενικά τι θα μας ξημερώσει.
Όσο για το να ζεις ως μειοψηφία, μεταξύ συμπεριφορών που είναι μαζικότερες, έχει τις δυσκολίες του. Το μπούλιινγκ αυτό είναι απαράδεκτο και αυτό καταδεικνύω.
mia
18. August 2016 at 23:44
μα, διαβάζοντας την παράγραφο αυτη:
“Τώρα που το έχω δε θέλω να είναι αλλιώς τα πράγματα, αν δεν το είχα αποκτήσει ποτέ όμως δε θα καταλάβαινα τη διαφορά και θα ήμουν το σιρλουάν που θα γινόμουν ούτως ή άλλως.” καταλαβα οτι εσεις πρώτη αναρωτηθήκατε και κατόπιν συνειδητοποιήσατε οτι αν δεν το είχατε κανει δε θα είχε αλλαξει κατι στη ζωη σας. και αυτο ακριβώς ειπα.
Τωρα, όσον αφορά στο bullying το οποίο θίγετε και συμφωνώ απόλυτα στο οτι ειναι χυδαίο – διότι ισως ολα τα κακα αυτού του κόσμου προκύπτουν απο τον εξαναγκασμό κάποιων να κάνουν παιδιά χωρις να τα θελουν και κατα συνέπεια να τα καταστρέφουν- εχω να προσθέσω οτι το bullying στις μερες μας εχει αντιστραφεί. Οι γυναίκες που έχουν υποστεί χρονια αυτην την κοινωνική καταπίεση και τελικά είτε κανανε παιδιά με το ζόρι είτε ζήσανε με μια μανα που μια ζωη αφιερώσαν να ευχαριστήσουν κ τελικά ευχαριστημένη δεν ειναι, τωρα περάσανε στην αντεπίθεση. Πως; οι φίλες μου ειναι όλες άνω των 35 (κ εγω μαζι) και καμμια δε θελει παιδιά. σεβαστό. αλλα δε θελουν παιδιά ουτε στα εστιατόρια ουτε στις παραλίες ουτε γενικα γυρω τους. βλέπω ας πουμε παρέες φίλων που βγαίνουνε κ επειδη το ενα ζευγαρι εχει παιδι κ δε μπορει να το χώσει στον τεκέ εστιατόριο που ολοι θελουν να κάτσουν ειναι πολυ uncool κ τους τη σπάει. κ γενικα σπρώχνεσαι λιγο στην απ´εξω αμα γίνεις γονιός ενώ δεν υπάρχει κανένας λόγος. αυτες που δε κανανε παιδιά γενικα δε τρέφουν κατανοηςη για αυτες που κανανε επειδη ειναι θυμωμένες απο το bulling που υποστηκαν οι ίδιες. υπάρχουν δυο στρατόπεδα. αυτών με τα παιδιά κ αυτών χωρις. κ βασικα δε ξερω τελικά ποιος μπουλαρει ποιον.
mia
18. August 2016 at 23:50
θελω παντως σε μια πρόταση να πω πως το κείμενο σας με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Με τις παρατηρήσεις μου θελω απλα να θίξω και την αλλη όψη.
frauem
19. August 2016 at 8:51
Σας ευχαριστώ πολύ. Απολαμβάνω τη συζήτηση
frauem
19. August 2016 at 8:49
Υφίσταται μπούλιινγκ και από τις δύο πλευρές. Συμφωνώ. Είναι ζήτημα διαστάσεων και συνθηκών. Τα παιδιά εκ των πραγμάτων αλλάζουν το κέντρο βάρους, το περιβάλλον, τις προτεραιότητες ακόμα και σε απλά πράγματα. Όπως η έξοδος. Λογικό να αλλάζει η δυναμική. Θα άλλαζε και αν οι πέντε ήθελαν τεκέ και ο ένας, χωρίς παιδί, όχι. Οι παρέες έχουν μια συνάφεια αλλιώς δε λειτουργούν. Από άποψη διαστάσεων, θεωρώ τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα την πίεση των γυναικών να κάνουν παιδιά και τον αρνητισμό που ζουν αν δεν κάνουν παιδιά και πταίσμα τις ενοχλήσεις των γονιών από τους μη γονείς.
Τέλος, είμαι απόλυτη από άποψη διαπαιδαγώγισης. Τα παιδιά δεν ανήκουν στα μπαρ με τους γονείς τους που διασκεδαζουν σε καμία ηλικία. Τα παιδιά διαχωρίζονται κατά τη γνώμη μου από τους γονείς το βράδυ. Γιαγιά ή μπέιμπισίττερ για το καλό πρωτίστως των παιδιών και κατόπιν όλων των άλλων. Ο γονιός ας βγει μόνος, θα ζήσει αν δεν μπορεί να το υποςτηρίξει οικονομικά δατς οκέι. Έξω τα παιδιά από τα μπαρ \m/
