Να βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς
Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιολιβανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως “Οι μάζες”. Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω, ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου…
Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σημείωμα από “Το βιβλίο της άμμου”
***
Συλλογίζομαι τον βλοσυρό , αυστηρό ουρανό
με τα μοναχικά κι απόμακρα φώτα
που τόσες και τόσες νύχτες κοιτούσε ο ΄Εμερσον
μέσα στα χιόνια και τη παγωνιά του Κόνκορντ.
Εδώ τ’ αστέρια είναι αμέτρητα .
Ο άνθρωπος είναι αμέτρητος . Ατέλειωτες
γενιές πουλιά και έντομα ,
πλουμιστοί ιαγουάροι και φίδια ,
κλωνάρια που συμπλέκονται κι απλώνονται ,
καφές , άμμος και φύλλα
που γέρνουν τα πρωινά και σκορπάνε
τον τέλειο , άχρηστό τους λαβύρινθο .
Ισως το κάθε μυρμηγκάκι που πατάμε
να’ ναι μοναδικό μπροστά στο Θεό ,
οπότε θα το λογαριάζει και αυτό
στην εκτέλεση των ακριβέστερων νόμων
που κυβερνούν τον παράξενο κόσμο Του .
Αν δεν ήταν έτσι , ολόκληρο το σύμπαν
θα ήταν ένα σφάλμα κι ένα ανυπόφορο χάος .
Οι καθρέπτες του έβενου και του νερού
ο πολυμήχανος καθρέπτης των ονείρων ,
τα ψάρια , οι λειχήνες , τα κοράλια ,
τα σημάδια που άφησαν οι χελώνες στο χρόνο ,
οι πυγολαμπίδες κάποιας μοναδικής βραδιάς ,
οι δυναστείες της αροκάριας ,
τα καλοχαραγμένα στοιχεία ενός βιβλίου
που δεν μπορεί να τα σβήσει η νύχτα , χωρίς αμφιβολία
δεν είναι λιγότερο ιδιαίτερα και αινιγματικά
από μένα , που τα συνδυάζω . Δε θα τολμούσα
να κρίνω τη λέπρα ή τον Καλιγούλα .
************************************************
Ασθενικός βασιλιάς, λοξός αξιωματικός, φρενιασμένη
βασίλισσα, πύργος ευθύς, πολυμήχανος στρατιώτης
απάνω στην ασπρόμαυρη πορεία
ψάχνει ο ένας τον άλλο και συγκρούονται σ’ επίμονη μάχη.Δεν ξέρουν πως το σίγουρο χέρι
του παίχτη τους ρυθμίζει τη μοίρα,
δεν ξέρουν πως μια τρομαχτική νομοτέλεια
ελέγχει τις αποφάσεις και τη διαδρομή τους.Αλλά κι ο ίδιος ο παίχτης είναι αιχμάλωτος
(η έκφραση είναι του Ομάρ) μιας άλλης σκακιέρας
με μαύρες νύχτες και άσπρες μέρες. Ο Θεός κινάει τον παίχτη κι ο παίχτης τα πιόνια.
Μα άραγε ποιος Θεός, πίσω από το Θεό, κινάει το νήμα
της σκόνης και του χρόνου, του ονείρου και της αγωνίας;
***************************************************
Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.