thegreekcloud | 06.09.2016 | 13:39
Βέρα I. Φραντζή
[πάτημα κουμπιού] ΟΝ.
Ωραίες ειδήσεις που ξεκινάνε με το αφοπλιστικό ρήμα απίστευτης βαναυσότητας «χρωστάμε». [Τι πράγματα φτιάξαμε πάλι με αριθμούς και υλικά που δεν μετανοούν.]
Ωραίες ειδήσεις που αριθμούν με μονάδες κρεμαστές «σκοτώθηκαν». [Ανάλογα τι πρωινό έφαγες σκεφτεσαι κηλίδες ή χαρακιές σε παιδικά σώματα ή σκισμένα μπουφάν. Ανάλογα και τι ταινία είδες χθες το βράδυ, πλησιάζει το μυαλό σου τη βία.]
Ωραίες ειδήσεις που ξεκινάνε με το «πέθανε». [Ευτυχώς έχουμε αυτήν την επιλογή.]
Οι διαφημίσεις των ιδιωτικών σχολών διαμορφώνουν ένα κλουβί-εικόνα για τις σπουδές. Θα μπορούσαν να λένε στο σποτ «Σπούδασε για να μας ξεφτιλίσεις που φτιάξαμε αυτό το διαφημιστικό χρησιμοποιώντας στερεότυπα καπιταλιστικά, κοινωνικά και σάπια εργαλεία από το εναπομείνον μάρκετινγκ στις αγοραπωλησίες μεταξύ κατσαρίδων». Τσίχλες πατημένες στο πεζοδρόμιο, όχι σπουδές. Κάτι μικρές επιθυμίες λένε πως θα γεμίσεις σαν μορφωθείς σε αυτές. Με επιρρέπεια φαντάζομαι πως ξανοίγει το μυαλό σου σε μία άγνωστη πεδιάδα ωκεάνιου νερού όταν διδάσκεσαι και εκείνοι σου προσφέρουν ασημαντότητα πεπρασμένης ζωής μέσα σε ένα τριάντα δεύτερα ενός προμονσιον γνώσης. Μπατάρει το ζύγι.
Μετά, πέτυχα φευγαλέα την εξομολόγηση μιάς κοπέλας. Αδύνατη με φαρδιά λεκάνη και στραβοκάνα, εντελώς διαφορετική από τα πρότυπα ομορφιάς που καθαγιάζουν στους καναπέδες του ΙΚΕΑ στα πρωινάδικα. Θα την έφτυναν στον πρόσωπο σε ένα πρακτορείο μοντέλων. Θα την ασβέστωναν με μέικ-απ από την κορφή έως τα νύχια για να τη συνεφέρουν. Νάτη η Καρντασιαν που χρειαζόμαστε, να πουν/ να βάψουν/ να συγχαρούν. Είχε και δυο μεγάλα τετράγωνα δόντια, μπροστινά, που στα τελειώματα τους έφτιαχναν ένα κύμα ανορθόδοξης θέλησης. Αυτή δεν ήταν στο κουτί. Έλεγε στο πεζούλι το μαυρό δίπλα από το σουβλατζίδικο του σταθμού «Ζόμπι οι ανθρωποι πριν τις δέκα, μετά μιλάνε. Θα δώσεις κανένα φυλλάδιο, θα σου πει και κανένας ‘’καλημέρα’’. Όχι χαμογελαστά, αλλά θα ανοίξουν το στόμα τους. Πριν, μούγγα.»
Είχε κάποιον να μιλήσει, όμως. Μεγάλο πράγμα να έχεις κάποιον να μιλήσεις, όταν σχολάς από τη δουλειά. Και τι περίεργο! Τον είπε «Γιώργο». Ονόματα σε καρτελάκια υπαλλήλων στο Έβερεστ θα παίξουν τόσο ρόλο στη ζωή σου… αποκτούν μεταφορά και γίνονται βαρια σαν χαλιά βρεμένα. Και το παιδί που φωνάζει η μάνα του δίπλα σου στην παραλία και ο υδραυλικός που ήρθε να σωπάσει το καζανάκι και το βαπτιστικό σου… όλα ίδια και τόσο απόμακρα από την πρώτη τους γέννηση. Ονόματα.
Και μετά με εκείνον θα πάει σπίτι. Έτσι όπως είναι βρώμικη και κουρασμένη από την ορθοστασία θα κάνουνε σεξ στα όρθια ανάμεσα στον διάδρομο της κουζίνας και της τουαλέτας. Και αυτά τα κορμιά δεν έχουν καμία σχέση με τα γυμνασμένα κορμιά των διαφημίσεων. Και το σεξ τους δεν μοιάζει με αυτό που μας καυλώνει στις πορνοταινίες. Είναι σεξ διαμερίσματος. Τεχνικά κερδίζουν οι τσόντες, αλλά σκηνοθετικά κερδίζει η μανιέρα που εφευρίσκουν τα ζευγάρια για να αγαπούν τις υπερευσθησίες των κλειδώσεων και των βογγητών των νεφρών, καθώς δένονται με γόρδιους δερμούς από τις ακρούλες των γεννητικών τους οργάνων…
[πάτημα κουμπιού] OFF.
Φτάνει η τηλεόραση. Ύπνος.
Δειτε επίσης:
Η γνωριμία μου με τον κόσμο της Ana Cav
