thegreekcloud | 30.09.2016 | 23:46
Τέλη Σεπτέμβρη και άλλη μια άνευρη-άοσμη-άγευστη σεζόν διαμορφώνεται δειλά-δειλά. Τι κι αν το μέλλον των καναλιών παραμένει αβέβαιο, καθότι η διαδικασία χορήγησης τηλεοπτικών αδειών είπε και ελάλησε; Αυτό δεν εμπόδισε τις πρώτες εκπομπές να πραγματοποιήσουν με περίσσια αισιοδοξία την πρεμιέρα τους ή να μας παρουσιάσουν τα δικά τους trailer.
Έτυχε μια από αυτές τις μέρες να δω ένα τέτοιο trailer. Αναφέρομαι στο σποτάκι του Πρωινού ΑΝΤ1 με τη Φαίη Σκορδά, το οποίο ξεχείλιζε από ακκισμούς και τσιχλοφουσκέ χαζομαρούλα, στοιχεία που έτσι κι αλλιώς τοιαύτες εκπομπές προάγουν. Το γεγονός ότι ήταν φτηνή αντιγραφή γνωστού video clip εξ Αμερικής προερχόμενο, θα το αφήσω ασχολίαστο. Αυτό που, ωστόσο, θέλω να σχολιάσω είναι η ενσάρκωση της απόλυτης Ελληνίδας «τηλενοικοκυράς», όπως αυτή προβάλλεται από τις διάφορες γυναικείες-κατά κύριο λόγο-εκπομπές. Κοκέτα, κατίνα κι ελαφρόμυαλη, οριακά ανεπάγγελτη και χρισμένη από τα life style περιοδικά ως celebrity. Καμία εμπάθεια με την προαναφερθείσα τηλεπερσόνα, απλά θλίψη για το αρχέτυπο της βλαχομπαρόκ πλην σέξι κεντρικιάς, που διαχέεται στο τηλεοπτικό στερέωμα ήδη από τη δεκαετία του ’90. Και δώστου οι ναρκισσισμοί και τα παιχνιδάκια με την κάμερα, και δώστου τα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη μπούστα 10 η ώρα το πρωί και δώστου τα ξέξασπρα κι από τον ήλιο ξεξασπρότερα χαμόγελα βεβιασμένης θετικής ενέργειας.
Το χείριστο, ωστόσο, είναι η θεματολογία των «γυναικείων» εκπομπών με όλον τον λανθάνοντα σεξισμό που φέρει. Αυτό που γίνεται, κατά σειρά δεκαετιών σε πρωινά και απογευματινά μαγκαζίνο, είναι να δημιουργείται ένας θεματολογικός χάρτης εμπλουτισμένος με φτωχή ειδησεογραφία και ακατάσχετη φλυαρία περί σαχλών θεμάτων, τα οποία εν συνεχεία λανσάρονται ως talk of the town και βασικοί προβληματισμοί της μέσης γυναίκας τηλεθεάτριας. Η δε γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι φτωχότερη κι από το budget των εν λόγω εκπομπών. Τα φλέγοντα θέματα λίγο-πολύ γνωστά και πάντα αναμενόμενα: ηδονοβλεπτικές λεπτομέρειες για τα ενδότερα ημιεπωνύμων, αναλυτικό ρεπορτάζ περί συνθετικής και μη τρέσας, μικρό χορευτικό πριν και μετά τις διαφημίσεις και γίδα βραστή με κριθαράκι. Ενίοτε και λίγα σεξουαλικά υπονοούμενα διάσπαρτα, ξέρετε από αυτά που συνδυάζουν λέξεις όπως μπανάνα ή λουκάνικο και λοιπά φαλλικά σύμβολα με γελάκια σχολικού προαυλίου, τόσο όσο επιτρέπει το ΕΣΡ, βεβαίως βεβαίως. Άντε, και σχολιασμός κάποιας πολιτικής δήλωσης στη χάση και στη φέξη, για το θεαθήναι αλλά μέχρι εκεί, μη μας πουν και ποιοτικές.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, παρατηρείται άλλο ένα φαινόμενο στα στούντιο της μικρής οθόνης, το οποίο διαφοροποιεί σημαντικά την θεματολογική ατζέντα. Κατά το ήμισυ σχεδόν του τηλεοπτικού χρόνου, οι εκπομπές αυτές μετατρέπονται σε εμποροπανηγύρεις διαφημίζοντας -κουτοπόνηρα και εν είδει «δώρων»- πάνες, παπούτσια, καλλυντικά, σαμπουάν, αντικολλητικά σκεύη και υαλουρονικά, συχνά δε όλα αυτά στην ίδια εκπομπή! Το κιτς και η δηθενιά μοιάζουν αμετάκλητη συνθήκη ύπαρξης τέτοιων τηλεοπτικών προγραμμάτων, δημιουργημένα από μέτριους για μέτριους.
Aν και η τηλεοπτική σεζόν ίσα που ξεκίνησε, παρόλαυτα ήδη διαφαίνεται πως το κλίμα που χρόνια τώρα κυριαρχεί στα παλάτια του μηδαμινού και της παγέτας, δε θα αλλάξει. Αυτές ακριβώς οι τηλεοπτικές καρικατούρες, οι εμποτισμένες με οξυζενέ και μικροαστική ρηχότητα, μου φέρνουν κατά νου την «τηλεοπτική νομενκλατούρα», όπως την περιγράφει ο Κωστής Παπαγεωργής στα «Υπεραστικά»: «Με τον καιρό, η μικρή οθόνη συγκέντρωσε τους εκλεκτούς της. Και δεν είναι λίγοι. Πολιτικοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές, μανεκέν, διασκεδαστές στην πρώτη γραμμή. Από κοντά δημοσιογράφοι, ερευνητές, διανοούμενοι, ψυχολόγοι και σε τρίτη-αλλά όχι έσχατη- σειρά όλη η κουρελαρία από ψώνια, στρωμύλα μηδενικά. Στο δίλημμα «δημοφιλής ή αφανής;» […] ψηφίζουν τηλοψία για να ξορκίσουν το φάσμα της άσημης ζωής.»
