thegreekcloud | 02.10.2016 | 10:55
Βέρα I. Φραντζή
Ο έντονος ερωτισμός όπως εκδηλώνεται στις σύγχρονες γυναίκες, χωρίς περιορισμούς και συμπεριφορές-κόπιες από σταρλετίτσες της τιβί, είναι ένα κεκτημένο της γυναίκας του 21ου αιώνα. Ποτέ πριν η γυναίκα δεν θεωρούσε μέρος της προσωπικότητάς της τη σεξουαλική της διάθεση στην απελευθερωτική εκδοχή που αυτή τη στιγμή έχει κατακτήσει. Έχουν αφαιρεθεί οι ηθικοπλαστικές δικλείδες εγκλωβισμού της γυνακείας σεξουαλικότητας. Η γυναίκα διαχειρίζεται το σώμα της ως το μέγιστο όχημα προς την ολοκλήρωση της αυτοδιάθεσής της. Δεν αισθάνεται ένοχη για το σεξουαλικό της ένστικτο. Δεν διαθέτει ως ενέχυρο το σώμα της στις διαθέσεις του ερωτικού συντρόφου. Έχει αποκτήσει τη δική της βούληση ως ισότιμο μέρος μιας σχέσης, στην πιο ολοκληρωμένη μορφή που έχει πάρει το δίπτυχο ζευγάρι μέχρι στιγμής. Αυτά είναι τα πολύ καλά νέα.
Τα δυσάρεστα νέα είναι ο σεξισμός της γυναίκας προς τη γυναίκα, αυτός ο εσωτερικός σεξισμός που διατρέχεται από συντηρητισμό, ανταγωνιστικότητα και ανώφελο διαρκή αγώνα υπονόμευσης σε εργασία και κοινωνικές συναναστροφές. Η επιθετικότητα απέναντι στο ίδιο της το φύλο είναι μια μορφή υπαρκτής σουρεαλιστικής δαιμονοπάθειας. Γίνεται αρπακτικό του ενδιαφέροντος των ανδρών και κολλάει με τόσο συμπαγή σάλια η γλοιώδης κακεντρεχής υπαρξή της σε ένα κύκλο με αρχή, μέση και τέλος τον ίδιο σταθμό, δηλαδή την ολοκλήρωση από την επιθυμία των άλλων για εκείνη, ταυτόχρονα ποδοπατώντας το θηλυκό που θεωρεί κίνδυνο. Κλέφτρα του κεντρικού ρόλου του ενδιαφέροντος και της κοινωνικής μικροσυζήτησης ετσιθελικά, υποβασταζόμενη με τσαλιμάκια αυτοπροβολής και καμιά φορά συγκεκαλυμμένες προθέσεις αγνότητας και δήθεν μαθητευμένης σε ένα ανέγγιχτο εγώ από τους «ρύπους της πόλης»… Ένα φθηνό προϊόν, κάποτε ως αγόγγυστο ερωτικό εξάρτημα με βούλα γνησιότητας ως προς τις υπηρεσίες του δέκτη… μπακάλικο.
Η εκχώρηση της σεξουαλικότητας σε κοινωνικές συναναστροφές οποιουδήποτε τύπου, που με τόσο έντονο τρόπο εκδηλώνεται στην παραπανώ επιθετική συμπεριφορά και ως πεδίο ανταγωνιστικότητας μεταξύ του ίδιου της του φύλου, βαθαίνει το χάσμα από την αυτενέργειά της, η οποία είναι να χαρίσει ατόφια ηδονή. Το θετικό, το ζητούμενο της ηδονής, δεν ωριμάζει, μα εγωιστικά γίνεται ένας άνυδρος σκοπός. [Οτιδήποτε γίνεται αυτοσκοπός σε μια εμμονική παρουσίασή του, αποκτά την κατωτερότητα που του αξίζει. Επωμίζεται το βάρος των ευθυνών της κατήχησης ενός εσωτερικού μηχανισμού σύγκρουσης με τον εαυτό του… μία ουρά που κυνηγάς χωρίς νόημα. Δηλαδή η παντιέρα της ερωτικής γυναίκας είναι μια ξεσκισμένη σημαία που φοράει ζαρτιέρες χωρίς να γνωρίζει ποιος της τις φόρεσε.]
Στο ίντερνετ μιλάμε πολύ συχνά για την αμφισεξουαλικότητα των γυναικών. [Ορίζω ως αμφισεξουαλικότητα κάτι παραπάνω από την αμφίρροπη ερωτική έλξη: την ορίζω περισσότερο ως μια καθολική εικόνα για να βγει η γυναικεία φύση από τη μίζερη καταπάτηση της δικής της προσωπικής βούλησης να είναι απλώς αποκούμπι του αντίθετου φύλου. Βλέπω την συγκεκριμένη ερωτική διάθεση ως μοναδική λύση στην άμβλυνση της ανταγωνιστικότητας μεταξύ γυναικών. Άλλωστε, φέρουμε έντονα τον ερωτισμό σε όλες τις επαφές μας και αυτό τον καθιστά πρωταρχική σκέψη για οτιδήποτε μας ορίζει.]
Οι γυναίκες στο ίντερνετ μιλάνε ανοιχτά για το σεξ. Έχει αρχίσει να δομείται ένας τρόπος σκέψης που θα γίνει το θεμέλιο της θεωρίας ενός νέου φεμινισμού, πιο ζωντανού, πιο αληθινού και εντελώς σύγχρονου – όχι παράλληλου με τον τρόπο που σκέφτονται οι γυναίκες αλλά ταυτόσημου.
Οι γυναίκες στο ίντερνετ καταγγέλλουν συμπεριφορές και μοιράζονται τις σκέψεις του με το ίδιο και με το άλλο φύλο. Οι ζυμώσεις είναι θετικές και γόνιμες. Μέχρι δυστυχώς να συναντήσουμε μια επικίνδυνη αλλοτρίωση κάποιων γυναικών…
‘Εχει αρχίσει να διογκώνεται, εναντίον των ανδρών πιο συχνά, ειδικά από γυναίκες που διατρανώνουν την υπερασπιστική τους θέση σε θέματα διακρίσεων φύλου, ένας ιδιότυπος σεξισμός. Η ελευθεροστομία που διεκδικούν είναι σημαντικό δικαίωμα, αλλά ευτελίζεται η προσπάθεια, όταν η αντίστοιχη ελευθεροστομία των ανδρών αντιμετωπίζεται ως μιαρός και απολιθωμένος τρόπος έκφρασης εναντίον τους.
Π.χ. Πολλές γυναίκες αναφέρονται στα στήθη τους ως δείγμα αυτοσαρκασμού και παρρησίας. Η αναφορά στο πέος, όμως, από έναν άνδρα διαπομπεύεται ως στοιχείο μεγαλοστομίας, εντυπωσιασμού, ναρκισσισμού. [‘Οπως έγραψε ο Sraosha ‘’υπάρχει εξουσιαστική ανισορροπία μεταξύ αντρών και γυναικών: η σχεδόν ψωλή ποτέ δεν γίνεται ρητορικά αντιληπτή ως μελάτη ή ως μαραμένη, αλλά σχεδόν πάντα ως συμβολικό όργανο ισχύος και τιμωρίας σε διαρκη στύση. Αντίθετα, το πεσμένο βυζί ή το μικρό στηθάκι της γυναικείας ελευθεροστομίας είναι ένας ακόμα τρόπος να ελεεινολογήσουν οι γυναίκες για το “πόσο τις έχει ρίξει η φύση”, και καλά.] Είναι γελοίο το γεγονός να θεωρούμε αναφαίρετο δικαίωμα των γυναικών την μονομερή χρήση της λέξης και να την καταδεικνύουμε ως ολοφάνερο σεξισμό μέσα σε ένα πολωτικά αντίθετο σχήμα έκφρασης.
Προσβλέπω προς μία μετασεξιστική κατάσταση, όπου όλοι θα μπορούμε να κάνουμε πλάκα με τα σώματά μας ή να σκώπτουμε τα χαρακτηριστικά του φύλου μας χωρίς το συμβολικό ή και αξιακό βάρος με το οποίο τα φορτώνουν η πατριαρχία κι ο σεξισμός.
Τώρα, ζούμε κάτι διαφορετικό, κάτι τόσο ρηξικέλευθο, κάτι πραγματικά ανθρώπινο. Ας μπούνε οι σωστές βάσεις.
