μια ζωή μαλάκες

«Έτσι οργανωμένο το εμπόριο των Αμπελακίων σημείωσε ταχύτατη πρόοδο κι’ από όπου πέρασε άφησε ίχνη ζωντανεύοντας τις αγορές. Παρακολουθούσα την εξέλιξή του με ενδιαφέρον. Και με τη σκέψη ότι αυτό το εμπόριο θα μπορούσε να δώσει στα γαλλικά πρακτορεία της Θεσσαλονίκης μια νέα ώθηση, προσπάθησα με υπαινιγμούς και υποσχέσεις να κατευθύνω έναν κλάδο προς τη Μασσαλία. Απέτυχα όμως επειδή οι Έλληνες φοβήθηκαν μήπως αντιμετωπίσουν έναν επικίνδυνο γαλλικό ανταγωνισμό είτε γιατί προτιμούσαν τη γερμανική ευπιστία από τη μαρσεγιέζικη οξυδέρκεια.

Για πολλά χρόινια ευτυχισμένη αρμονία βασίλευε στην εταιρία. Όλα τα μέλη δούλευαν για το κοινό καλό. Οι διευθυντές ήταν αφιλοκερδείς, οι ανταποκριτές είχαν ζήλο, οι τεχνίτες ήταν φιλόπονοι. Η εργασία, καθώς ήταν κατανεμημένη ομοιόμορφα και ακριβοδίκαια ανάμεσα σε όλους τους τεχνίτες και σε όλα τα εργαστήρια, γινόταν με προσοχή και με ταχύτητα. Όλες οι φάμπρικες ευημερούσαν. Η εταιρία που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα κυλούσε πάνω σε ένα τεράστιο κεφάλαιο. Οι αποστολές πολλαπλασιάζονταν γοργά και έδιναν κέρδος 60, 80 ακόμα και 100%. Όλες οι μετοχές δεκαπλασιάσθηκαν.

Αλλά αυτή η υπεραφθονία του πλούτου, που έδειχνε πως θα στέριωνε την εταιρία, έφερε κάποτε την αταξία και τη σύγχυση. Οι διευθυντές που έγιναν πάμπλουτοι άρχισαν να προβάλλουν αξιώσεις, και οι φτωχοί, αφού πλούτισαν, δεν υπάκουαν σε κανέναν. Οι τεχνίτες παρατούσαν τη σαϊταν για να πιάσουν την πέννα και προτιμούσαν να πουλάνε αντί να φάβουν τα νήματα. Όλοι ήθελαν να δίνουν διαταγές. Οι συνελεύσεις έγιναν ταραχώδεις. Κυριαρχούσαν οι τεχνίτες που είχαν την πλειοψηφία. Έτσι στάθηκε αδύνατο να επικρατήσει μια συνετή σκέψη. Έγιναν μπαϊράκια, καθένας υποστήριζε τις δικές του απόψεις που ήταν αδύνατον να συμφιλιωθούν. Ύστερα από αυτό το αλληλοφάγωμα που κράτησε είκοσι μήνες η εταιρία διασπάσθηκε με πάταγο. Και πριν από δύο χρόνια κατακερματίσθηκε σε τόσες μικρές εταιρίες όσες ήταν οι ενώσεις των εργατών. Η δυσπιστία, το πνεύμα του φθόνου, η επιθυμία να βλάψει ο ένας τον άλλον, όλα αυτά τα μικρά φιλοκατήγορα πάθη που συνθέτουν τον ελληνικό χαρακτήρα, άρχισαν να υπονομεύουν και τις καινούργιες εταιρείες και μπορεί κανείς να προβλέψει ότι η ύπαρξή τους θα είναι εφήμερη»

Σιμόπουλος, «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» (εκδόσεις Πιρόγα), τόμος 2, σελίδα 713

Posted by Panos Konstantinidis

at 11:55