Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (5)
Ακόμη κι αν οι φίλοι του είχαν δίκιο όταν ισχυρίστηκαν ότι “ο πρωθυπουργός δεν χρησιμοποιεί τέτοια φρασεολογία”, η ουσία είναι ότι εκείνη την ημέρα ο Καραμανλής εκδήλωσε την πρόθεσή του να συγκρουστεί με το μεγαλοεκδοτικό κατεστημένο. Δεν επρόκειτο για κεραυνό εν αιθρία. Ήδη, ο υπουργός επικρατείας και προσωπικός του φίλος Θόδωρος Ρουσόπουλος είχε πάρει εντολή να συντονίσει την κατάρτιση ενός νομοσχεδίου που θα είχε ως στόχο του τους “νταβατζήδες”.
 |
| Έθνος, 19/1/2005: Ο νόμος στοχεύει στην εξόντωση της οικογένειας Μπόμπολα. Τα Νέα, 20/1/2005: Το ΠαΣοΚ συμφωνεί με τον ΣΕΒ ότι ο νόμος είναι απαράδεκτος. |
Ήταν ένα πραγματικά δύσκολο νομοσχέδιο. Χαρακτηριστικό τής δυσκολίας του ήταν η πραγματική αγωνία τού Πέτρου Μολυβιάτη, ο οποίος φοβόταν παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλο ρωτούσε “όλα καλά με την Ευρώπη;”. Ο Καραμανλής δεν είχε αμφιβολία ότι οι θιγόμενοι θα κατέφευγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια αλλά είχε την πεποίθηση ότι οι καλές του σχέσεις με την Μέρκελ (τότε επί κεφαλής τής γερμανικής αντιπολίτευσης), τον Μπλαιρ και τον Μπερλουσκόνι (οι τέσσερίς τους είχαν συνεργαστεί άψογα στην εκλογή τού πορτογάλου Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ως προέδρου τής Κομμισσιόν) θα τον βοηθούσαν να ξεπεράσει το όποιο πρόβλημα.
Την νομική προπαρασκευή τού νομοσχεδίου ανέλαβε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος έγινε αμέσως στόχος τόσο των μεγαλοεκδοτών(*) όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Παυλόπουλος στηρίζεται στην ιστορική απόφαση 3242/2004 του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία δικαιώνει απολύτως το νομοσχέδιο, το οποίο έρχεται στην βουλή για ψήφιση στα μέσα Ιανουαρίου 2015, με εισηγητή τον ίδιο τον υπουργό εσωτερικών, δημόσιας διοίκησης και αποκέντρωσης.
Κατά την συζήτηση στην βουλή, το ΠαΣοΚ ξεσπάθωσε. Ο Απόστολος Κακλαμάνης κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι το νομοσχέδιο φτιάχτηκε καθ’ υπόδειξη του Αλαφούζου για να πληγεί ο Μπόμπολας ενώ τα μεγάλα “νομικά κεφάλια” του κόμματος (Ευάγγελος Βενιζέλος, Ανδρέας Λοβέρδος, Ντίνος Ρόβλιας κλπ) χτυπιόντουσαν επιμένοντας ότι οι διατάξεις για τον “βασικό μέτοχο” είναι αντίθετες στο ευρωπαϊκό δίκαιο και αντισυνταγματικές, διαφωνώντας πλήρως με την 3242/2004 απόφαση του ΣτΕ, την οποία προαναφέραμε. Ο πανικός που προκάλεσε το νομοσχέδιο ήταν τόσος ώστε, πριν καν ψηφιστεί, ο Μπόμπολας άρχισε τις συζητήσεις με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο προκειμένου να του πουλήσει όλον τον όμιλο!
Τελικά, το νομοσχέδιο ψηφίζεται και ο Ν.3310/2005 δημοσιεύεται στο ΦΕΚ Α’ 30/14-2-2005. Στις διατάξεις του περιλαμβάνονται μερικά ενδιαφέροντα πράγματα για τον περίφημο “βασικό μέτοχο”. Κατ’ αρχάς, βασικός μέτοχος μιας εταιρείας είναι το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που είτε ανήκει στους δέκα μεγαλύτερους κατόχους μετοχών ή κατόχων δικαιωμάτων ψήφου είτε κατέχει τουλάχιστον 1% των μετοχών ή των δικαιωμάτων ψήφου είτε απλώς κατάρτισε συμβάσεις μαζί της, οι οποίες της έφεραν τουλάχιστον το 10% του τζίρου της. Σημειωτέον ότι για τον υπολογισμό των παραπάνω συναθροίζονται τα αντίστοιχα στοιχεία των συζύγων και συγγενών μέχρι τρίτου βαθμού.
Το μεγάλο πρόβλημα των “νταβατζήδων” δημιουργείται από τις πρώτες παραγράφους των άρθρων 3 και 4 του νόμου:
- Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου, του μέλους οργάνου διοίκησης ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου, του μέλους οργάνου διοίκησης ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που συνάπτει δημόσιες συμβάσεις. Σε περίπτωση που βασικός μέτοχος ή εταίρος της επιχείρησης είναι νομικό πρόσωπο, η ασυμβίβαστη ιδιότητα καταλαμβάνει και τα μέλη οργάνου διοίκησης και τα διευθυντικά στελέχη του νομικού αυτού προσώπου.
- Απαγορεύεται η σύναψη δημοσίων συμβάσεων με επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης, καθώς και με τους εταίρους, τους βασικούς μετόχους, τα μέλη των οργάνων διοίκησης και τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων αυτών. Επίσης, απαγορεύεται η σύναψη δημοσίων συμβάσεων με επιχειρήσεις των οποίων οι εταίροι ή βασικοί μέτοχοι ή μέλη οργάνων διοίκησης ή διευθυντικά στελέχη είναι επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης ή εταίροι ή βασικοί μέτοχοι ή μέλη οργάνων διοίκησης ή διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων μέσων ενημέρωσης.
Προς στιγμή, φάνηκε ότι ο Καραμανλής κέρδισε τον πόλεμο με τους νταβατζήδες αλλά το πρόβλημα ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε: από τα λόμπυ των γερμανικών, γαλλικών, ισπανικών μεγάλων εταιρειών, οι οποίες συνεργάζονταν με τις εταιρείες των ελλήνων καναλαρχών και έβλεπαν στον ορίζοντα μεγάλη συρρίκνωση των κερδών τους. Ο άπειρος πρωθυπουργός δεν καταλάβαινε ότι μ’ αυτά τα ζητήματα δεν ασχολούνται ο Μπλαιρ και η Μέρκελ αλλά οι “χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι”.
 |
| [Σκίτσο: Κώστας Γρηγοριάδης – Ριζοσπάστης, 3/6/2005] |
Έτσι, λοιπόν, στις 28/4/2005 ο επίτροπος ανταγωνισμού Τσαρλς ΜακΚρήβυ στέλνει επιστολή στην κυβέρνηση, ζητώντας την άμεση τροποποίηση του Ν.3310/2005, ως παραβιάζοντος το κοινοτικό δίκαιο. Η κυβέρνηση απαντά στις 10/5/2005, υπερασπιζόμενη τον νόμο αλλά δυο μέρες αργότερα η Κομμισσιόν επανέρχεται με αυστηρότερη επιστολή τού γενικού διευθυντή εσωτερικής αγοράς Αλεξάντερ Σάουμπ. Ο Σάουμπ ζητά, ούτε λίγο ούτε πολύ, να ικανοποιηθούν πλήρως οι νταβατζήδες: “(…) η αναστολή του νόμου 3310/2005, η μη επαναφορά σε ισχύ του νόμου 3021/2002, καθώς και η μη εφαρμογή της σχετικής συνταγματικής διατάξεως από οιοδήποτε νομοθετικό, εκτελεστικό ή άλλο μέτρο, θεωρούνται αναγκαίες προϋποθέσεις εκ μέρους των υπηρεσιών της Επιτροπής, ώστε να θεωρηθεί ότι έχει γίνει ένα πρώτο βήμα προς τη συμμόρφωση με την αιτιολογημένη γνώμη”.
Επειδή μπορεί να μη το προσέξατε, το υπογραμμίζω εδώ. Ο Σάουμπ απαιτεί να μην εφαρμοστεί η διάταξη του ελληνικού συντάγματος (άρθρο 14, παράγραφος 9), η οποία ορίζει: “Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών. Η απαγόρευση του προηγούμενου εδαφίου καταλαμβάνει και κάθε είδους παρένθετα πρόσωπα, όπως συζύγους, συγγενείς, οικονομικά εξαρτημένα άτομα ή εταιρείες”. Και όμως, ούτε ο Καραμανλής ούτε κανείς άλλος τόλμησε να του πει πως δεν του πέφτει λόγος για το τι θα κάνουμε εμείς με το σύνταγμά μας. Ουδείς!
Κάπου εδώ γράφεται το τέλος της μάχης. Στις 2 Ιουνίου κυβέρνηση και ΠαΣοΚ ψηφίζουν τροπολογία αναστολής τού Ν.3310/2005. Ο περίφημος νόμος για τον βασικό μέτοχο καταλήγει στα σκουπίδια και ο νικημένος Καραμανλής δίνει εντολή στον Ρουσόπουλο να φτιάξει καινούργιο. Ο Μπόμπολας και οι όμοιοί του έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν ευχαριστημένοι…
———————————
(*) Τον Μάιο του 2005, τα ΜΜΕ “ανακαλύπτουν” ότι ο συνεργάτης του Παυλόπουλου Θανάσης Χούπης έχει στήσει κύκλωμα διορισμών. Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι η “υπόθεση Χούπη” ήταν όχι μόνο ανύπαρκτη αλλά και στημένη από κυβερνητικούς κύκλους εχθρικούς προς τον υπουργό εσωτερικών.
Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (6)
Πριν συνεχίσουμε, ας κάνουμε ένα διάλειμμα για να ρίξουμε μια ματιά σε όσα ενδιαφέροντα έγιναν στο παρασκήνιο πριν, κατά και μετά την ψήφιση του νόμου για τον βασικό μέτοχο.
Είπαμε χτες ότι πριν καν αρχίσει να συζητιέται το νομοσχέδιο στην βουλή, ο Μπόμπολας άρχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο προκειμένου να του πουλήσει ολόκληρο τον εκδοτικό του όμιλο, τον Πήγασο, ώστε να μην έχει πρόβλημα με τις υπόλοιπες επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αυτό το γεγονός έκανε τον υπουργό επικρατείας Θόδωρο Ρουσόπουλο να σχολιάσει ότι ο νόμος για τον βασικό μέτοχο θα είναι ο πρώτος νόμος που εφαρμόζεται πριν ψηφιστεί.
 |
| Ο Γιώργος Μπόμπολας εν μέσω των πρώην υπουργών Αντώνη Λιβάνη και Πέτρου Μολυβιάτη (12/9/2009) |
Το σχόλιο του Ρουσόπουλου ερέθισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Έτσι, κατά την συζήτηση στην Βουλή επί της αρχής του νομοσχεδίου, είπε ότι η κυβέρνηση φάνηκε “να εκφράζει την ευαρέσκειά της επειδή ο ονομαστικός στόχος αυτού του νομοσχεδίου, μια συγκεκριμένη εφημερίδα, ένας συγκεκριμένος επιχειρηματίας κάνει κινήσεις οι οποίες θα του επιτρέψουν να απεμπλακεί από έναν κλάδο της οικονομίας”. Και πρόσθεσε χαρακτηριστικά: “Δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση ότι έτσι υποβαθμίζει την θεσμική διάσταση της πρωτοβουλίας της και έτσι η πρωτοβουλία της χάνει τον θεσμικό της χαρακτήρα και γίνεται μια μικροκομματική κίνηση” (*). Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, ο Βενιζέλος κατηγορεί την κυβέρνηση ότι προωθεί τον νόμο για τον βασικό μέτοχο επειδή έχει βάλει στο μάτι τον φουκαριάρη τον Μπόμπολα.
Τα λόγια τού Βενιζέλου ήρθαν να δέσουν με τα όσα είχαν πει τις προηγούμενες μέρες ο Τηλέμαχος Χυτήρης και ο Απόστολος Κακλαμάνης (“ο μεν Μπόμπολας αναγκάζεται να αποχωρήσει από τον χώρο των μέσων ενημέρωσης ενώ στριμώχνεται ο εθνικός προμηθευτής Κόκκαλης”)(**). Μέ τέτοιες αβάντες, λοιπόν, δεν είναι παράξενο που το “Έθνος” έκανε λόγο για “επιχείρηση εξόντωσης της οικογένειας Μπόμπολα” και, μάλιστα, σε πρωτοσέλιδο.
Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι κατά την τριήμερη συζήτηση στην βουλή πολλοί βουλευτές πρώτης γραμμής της Νέας Δημοκρατίας απέφυγαν να πάρουν τον λόγο ενώ οι περισσότεροι απ’ αυτούς φρόντισαν να λάμψουν διά της απουσίας τους, εμφανιζόμενοι μόνο την ώρα της ψηφοφορίας. Απουσίασε ως κι ο ξάδερφος του πρωθυπουργού, ο σημερινός “φτωχός συνταξιούχος” Μιχάλης Λιάπης. Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι δεν κατατέθηκε πρόταση ονομαστικής ψηφοφορίας, οπότε η ψήφιση του νομοσχεδίου έγινε διά βοής κατά πλειοψηφία, με την υπερψήφιση αρκετών επί μέρους άρθρων του και από τον Συνασπισμό και από το ΚΚΕ. Έτσι, δεν “εκτέθηκαν” ονομαστικά ούτε οι υπέρμαχοι του νόμου (γλιτώνοντας τον κίνδυνο του εξοστρακισμού τους από τα κανάλια) ούτε οι τιμητές του (γλιτώνοντας το κράξιμο της κοινής γνώμης).
Το τι ακολούθησε το είδαμε χτες. Όταν ψηφίστηκε η αναστολή του νόμου, ανέλαβε δουλειά η… ιδιωτική πρωτοβουλία! Ο γνωστός επιχειρηματίας Πρόδρομος Εμφιετζόγλου (“Μηχανική”) κατέθεσε προσφυγή στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ), ζητώντας την συμμόρφωση της κυβέρνησης προς το σύνταγμα διά της εφαρμογής τού νόμου περί βασικού μετόχου. Ο Εμφιετζόγλου θεωρούσε πως ήταν από τους “ριγμένους” επειδή δεν είχε δικό του κανάλι.
Απορία εν παρενθέσει: Αν η “Ελλάκτωρ” έπαιρνε δυο-τρεις δουλειές λιγώτερες και η “Μηχανική” δυο-τρεις δουλειές περισσότερες, θα είχε ο Εμφιετζόγλου πρόβλημα με το σύνταγμα; Αφήνουμε την απορία να αιωρείται και κλείνουμε την παρένθεση.
Παράλληλα με την προσφυγή τού Εμφιετζόγλου, τον Δεκέμβριο του 2006 το Συμβούλιο της Επικρατείας καταθέτει στο ΔΕΚ προδικαστικό ερώτημα για την συμβατότητα των νόμων 3021/2002 (ΠαΣοΚ) και 3310/2005 (ΝΔ), οι οποίοι καταργήθηκαν μετά τις παρεμβάσεις ΜακΚρήρυ και Σάουμπ. Στις 16 Δεκεμβρίου 2008, το ΔΕΚ εκδίδει την απόφαση C-213/07, η οποία αναγνωρίζει την κανονικότητα του Ν.3310/2005 και δικαιώνει όσους υποστήριξαν την ψήφισή του: “Το άρθρο 24, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας 93/37/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 1993, περί συντονισμού των διαδικασιών για τη σύναψη συμβάσεων δημοσίων έργων, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 97/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Οκτωβρίου 1997, έχει την έννοια ότι απαριθμεί κατά τρόπο εξαντλητικό τους στηριζόμενους σε αντικειμενικές σκέψεις απτόμενες της επαγγελματικής ιδιότητας λόγους που μπορούν να δικαιολογήσουν τον αποκλεισμό εργολήπτη από τη συμμετοχή σε διαγωνισμό για την ανάθεση σύμβασης δημοσίων έργων. Ωστόσο, η οδηγία αυτή δεν κωλύει ένα κράτος μέλος να προβλέψει άλλα μέτρα αποκλεισμού αποσκοπούντα στη διασφάλιση της τήρησης των αρχών της ίσης μεταχείρισης των υποβαλλόντων προσφορά και της διαφάνειας, υπό τον όρον ότι τα μέτρα αυτά δεν βαίνουν πέραν του αναγκαίου για την επίτευξη του στόχου αυτού μέτρου”. Εννοείται ότι η εν λόγω απόφαση θάφτηκε από όλα τα ελληνικά ΜΜΕ.
Δυστυχώς, η παραπάνω απόφαση του ΔΕΚ άργησε πολύ. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση έχει ψηφίσει τον Ν.3414/2005 (ΦΕΚ Α’ 279/10-11-2005), ο οποίος τροποποιεί τον Ν.3310/2005, ορίζοντας ότι το προβλεπόμενο ασυμβίβαστο εξακολουθεί να ισχύει αλλά μόνο στην περίπτωση που ο βασικός μέτοχος έχει καταδικαστεί με οριστική δικαστική απόφαση για ενεργητική διαφθορά! Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή.
Δυο χρόνια μετά τον παραπάνω νόμο, η κυβέρνηση ψηφίζει και τον περίφημο “νόμο Ρουσόπουλου”, τον Ν.3592/2007 (ΦΕΚ Α’ 161/19-7-2007), ο οποίος δίνει την χαριστική βολή σε κάθε έννοια διαφάνειας και ελέγχου της συγκέντρωσης ΜΜΕ. Τώρα πια, ο καθένας μπορεί να έχει στην ιδιοκτησία του όσες εφημερίδες θέλει. Ακόμη μπορεί να κατέχει το 100% ενός ραδιοτηλεοπτικού σταθμού και, παράλληλα, να έχει μετοχές και σε άλλους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, αρκεί να μην επηρεάζει ουσιωδώς την λήψη αποφάσεων σε αυτούς. Όσο για την συγκέντρωση, ορίζεται στο 35% της συνολικής διαφημιστικής αγοράς αν κάποιος έχει ένα μέσο ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, περιοδικό), στο 32% αν έχει δύο, στο 28% αν έχει τρία και στο 25% αν έχει τέσσερα. Πρόκειται για ποσοστά από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Με δυο λόγια, εν όψει της ψηφιακής εποχής, ο νόμος Ρουσόπουλου άφηνε το τέρας τελείως αμολητό. Τελικά, οι νταβατζήδες όχι απλώς κέρδισαν τον πόλεμο αλλά το γλεντούσαν κιόλας.
Τέλος του διαλείμματος. Η συνέχεια αύριο.
—————————————–
(*) Πρακτικά Βουλής, συνεδρίαση 98η, 20/1/2005, σελ. 4786.
(**) Πρακτικά Βουλής, συνεδρίαση 97η, 19/1/2005, σελ. 4694.
Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (7)
20 Οκτωβρίου 2016 | cogito ergo sum
Λέγαμε προ ημερών ότι πίσω από το New Channel του Μανούση μάλλον κρυβόταν ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης Σωτήρης Κούβελας. Αυτή η φήμη ενισχυόταν από το γεγονός ότι επί σειρά ετών το New Channel και το TV-100 του δήμου θεσσαλονικέων αντάλλασσαν προγράμματα και έβγαζαν κοινά δελτία ειδήσεων (εκτός από το κεντρικό τους δελτίο). Το κανάλι είχε σαφή πολιτικό προσανατολισμό προς την Νέα Δημοκρατία, όπως άλλωστε δήλωνε και το “New” στο όνομά του.
Για να προσελκύσει κοινό, το New Channel έγινε το πρώτο κανάλι εθνικής εμβέλειας που υιοθέτησε “σκουπίδια”, παρ’ ότι οι προσλήψεις του Δημήτρη Κωνσταντάρα και της Μένυας Παπαδοπούλου ως παρουσιαστών τού κεντρικού δελτίου ειδήσεων έδιναν μια επίφαση σοβαρότητας. Ανάμεσα στις πάμπολλες εκπομπές-σκουπίδια του σταθμού, βρίσκονταν το “Χρυσό Κουφέτο”, το “Ερωτοδικείο”, οι “Λογοδοσμένοι”, το “Αυτόφωρο”, ο “Κίτρινος Τύπος” και άλλες. Με άλλα λόγια, το New Channel έγινε η θερμοκοιτίδα από την οποία βγήκαν μερικά από τα πιο διάσημα απόλυτα μηδενικά τής ελληνικής τηλεόρασης, όπως Αννίτα Πάνια, Πόπη Τσεσμελή, Ελένη Λουκά, Πέτρος Λεωτσάκος, Βίκυ Μιχαλονάκου, Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, Δημήτρης Παπανώτας κλπ.
 |
| New Channel, ’90s: Συμβολή στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου των ελλήνων. |
Το 1999, το κανάλι πουλήθηκε στην Stabilton ΑΕ, του γνωστού -και καταδικασμένου ως απατεώνα- εκδότη Μιχάλη Ανδρουλιδάκη (*). Στην δεκαετία τού ’90, ο πρώην εκφωνητής τού αγροτικού δελτίου της ΕΡΤ2 (εξ ου και το παρατσούκλι “κηπουρός”) εμφανίστηκε σαν κομήτης στην εκδοτική αγορά και άρχισε είτε να αγοράζει είτε να φτιάχνει δικά του ΜΜΕ: Επενδυτής (μετονομάστηκε σε Κόσμος του Επενδυτή), Sportime, Planet FM (ο σημερινός Βήμα FM), Daily Time, Εξουσία… Πού βρέθηκε τόσο χρήμα; Άγνωστο.
Παρένθεση πρώτη. Στις 15 Απριλίου 1997 η Εξουσία βγήκε με κουπόνια για δωρεάν σπίτια, κάτι που έσπρωξε την κυκλοφορία της σε επίπεδα Νέων και Ελευθεροτυπίας. Η εφημερίδα μοίραζε 20.000 μαιζονέτες στη μισή τιμή και οι αναγνώστες, για να συμμετέχουν στην κλήρωση, έπρεπε να δώσουν και από 100.000 δραχμές. Κάθε τόσο, η Stabilton έβγαζε ανακοινώσεις ότι αγόραζε οικόπεδα ή ότι εγκαινίαζε σπίτια κι έτσι η κυκλοφορία (άρα και τα έσοδα από κρατική διαφήμιση) παρέμεναν ψηλά. Η απάτη αποκαλύφθηκε το 1999, ο Ανδρουλιδάκης καταδικάστηκε και η Εξουσία βούλιαξε, ώσπου έκλεισε τον Φεβρουάριο του 2001. Κλείνει η πρώτη παρένθεση.
Ο Ανδρουλιδάκης αγόρασε το New Channel, το οποίο μετονόμασε αμέσως σε Tempo. Με σύνθημα“Φτιάχνουμε τον νέο ΔΟΛ” και με motto “Ποιό κανάλι βλέπει ο πρωθυπουργός;”, έφτιαξε τον ΔΟΜΑ (Δημοσιογραφικός Όμιλος Μιχάλη Ανδρουλιδάκη) και άρχισε να σκορπάει χρήμα για να χτίσει το κανάλι του. Στα εγκαίνια παραβρέθηκε ως και ο πρωθυπουργός Κώστας Σημιτης ενώ το πρώτο πρόγραμμα του καναλιού παρουσιάστηκε στο Χίλτον. Το στήσιμο ανέλαβε ο Νίκος Ευαγγελάτος με πολυμελή δημοσιογραφική ομάδα, στην οποία συμμετείχε και η σύζυγός του Τατιάνα Στεφανίδου. Το Tempo ξεπερνάει κάθε γνωστό όριο, φτάνοντας τους 700 εργαζόμενους, την εποχή που Mega και Antenna δεν έχουν πάνω από 400.
 |
| Ανάπτυξη & προοπτική… Από την δεκαετία του ’90. |
Παράλληλα, ο Ανδρουλιδάκης επιδίδεται και σε χρηματιστηριακά παιχνίδια, στα οποία έχει ως συμβούλους δυο άλλα γνωστά μουσούδια, τον Σάμυ Φάις και τον Βασίλη Ζούλοβιτς. Για να σπρώξει την μετοχή τής Stabilton, ανακοινώνει ότι η εταιρεία προσλαμβάνει ως σύμβουλο ανάπτυξης την ιαπωνική Sanwa Bank International, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Καθώς το Tempo δεν λέει να ξεκολλήσει από τον πάτο τής τηλεθέασης, η μετοχή της Stabilton αρχίζει να πέφτει. Παράλληλα, η επιτροπή κεφαλαιαγοράς επιβάλλει σε Φάις και Ζούλοβιτς πρόστιμα 142 εκατ. δραχμών για παιχνίδι κατά την εξαγορά τής “Μακεδονικά Κλωστήρια ΑΕ (ΜαΚλω)” από την Stabilton (**). Η κατάρρευση του Ανδρουλιδάκη αρχίζει. Ο Ευαγγελάτος αποχωρεί από το Tempo ενώ αργότερα το ΕΣΡ αποφασίζει την διακοπή τής λειτουργίας τού καναλιού λόγω χρεών στους εργαζόμενους (***) και λόγω χαμηλής ποιότητας προγράμματος. Το Tempo θα κλείσει οριστικά στις 17 Οκτωβρίου 2003. Ο Ανδρουλιδάκης φεύγει από την αγορά τόσο ξαφνικά όσο ξαφνικά εμφανίστηκε. Πίσω του αφήνει μόνο φέσια.
Μιας και σήμερα το ρίξαμε λίγο και στο κουτσομπολιό, ας ολοκληρώσουμε την ιστορία, έστω κι αν φαίνεται πως ξεφεύγουμε από το πλαίσιο αυτής της σειράς κειμένων. Παρά τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, το καλοκαίρι του 2011 ο Ανδρουλιδάκης επανεμφανίζεται στο προσκήνιο για να αγοράσει από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη την εφημερίδα Εξέδρα των Σπορ. Πληρώνει στον ΔΟΛ 560.000 ευρώ για την εφημερίδα και άλλα τόσα για τον ιστότοπο exedrasports.gr, μέσω της εταιρείας του Nikoya Limited. Μόνο που τέτοια εταιρεία δεν υπάρχει καταχωρισμένη σε κανένα μητρώο τού υπουργείου εμπορίου.
Παρένθεση δεύτερη. Εκείνη την εποχή, εν μέσω μνημονίου και μακροπρόθεσμου, η κυβέρνηση δίνει στην δημοσιότητα λίστα με τους μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται τέσσερις εταιρείες τού Ανδρουλιδάκη: Νέο Κανάλι Ραδιοτηλεοπτική ΑΕ (38,5 εκατ. ευρώ), Ευρωπαϊκός Τύπος ΑΕ – Max Line (36,5 εκατ. ευρώ), Τέταρτη Εξουσία ΑΕ (17,5 εκατ. ευρώ) και Κλέβερ Ελλάς ΕΠΕ (44 εκατ. ευρώ). Το όλον 136,5 εκατ. ευρώ, δίχως να λογαριάσουμε τις μικρότερες εταιρείες του. Ο ίδιος ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης χρωστάει στην εφορία 540.042,31 ευρώ (241.493,87 βασική οφειλή και 298.548,44 προσαυξήσεις). Κλείνει και η δεύτερη παρένθεση.
Τελικά, η Εξέδρα ζη στα χέρια του Ανδρουλιδάκη λιγώτερο από 9 μήνες και κλείνει οριστικά στις 21 Μαρτίου 2012. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα δεν καταβλήθηκε καμμιά ασφαλιστική εισφορά για τους 15 εργαζόμενους (τόσοι είχαν ξεμείνει από την εποχή τού ΔΟΛ), οι οποίοι δεν εισέπραξαν δεκάρα ως αποζημίωση στο κλείσιμο. Στο μεταξύ, είχαν ξεκινήσει έλεγχοι τόσο από την Επιθεώρηση Εργασίας όσο και από τον ΣΔΟΕ, οι οποίοι δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.
 |
| Ο εκδότης-καναλάρχης Μιχάλης Ανδρουλιδάκης και δείγμα των έργων του. |
Στις 2 Αυγούστου 2012, ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης θα καταδικαστεί οριστικά σε κάθειρξη 5 ετών για υπεξαίρεση από το Tempo 4,2 εκατ. ευρώ, που προορίζονταν για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Η καταδίκη είναι χωρίς αναστολή, γιατί έχει ήδη εις βάρος του δυο άλλες καταδίκες σε κάθειρξη με αναστολή: μία 9 ετών για υπεξαίρεση 4,3 δισ. δραχμών από την εκδοτική εταιρεία Max Line και μία 6 ετών για υπεξαίρεση 300.000 ευρώ από την Κλέβερ Ελλάς ΕΠΕ. Δεν έμεινε ούτε ώρα στην φυλακή. Προφασιζόμενος προβλήματα υγείας, γύρισε μερικά νοσοκομεία και ψυχιατρεία και σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος.
———————————————
(*) Ο Ανδρουλιδάκης είχε δουλέψει μια περίοδο ως δημοσιογράφος και στον Ελεύθερο Τύπο, απ’ όπου απολύθηκε επειδή έκανε μια ηλίθια απατεωνιά: έστησε την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας!
(**) Ο Ζούλοβιτς πωλούσε εικονικά πακέττα μετοχών ΜαΚλω στον Φάις κι ο Φάις στον Ζούλοβιτς, ανεβάζοντας έτσι την τιμή της μετοχής.
(***) Στις 2 Σεπτεμβρίου 2002 οι εργαζόμενοι του Tempo κατέφυγαν στον εισαγγελέα, επειδή ήσαν επί έξι μήνες απλήρωτοι.
){kind=link}