26-10-2016 – 21:45μμ | αλτσαντιρι
Όταν οι κλέφτες μπαίνουν σε μία τράπεζα, μπαίνουν με κουκούλες. Οργανωμένα και με ταχύτητα θαυμαστή, αρπάζουν και φεύγουν.
Δεν θα δεις ποτέ κλέφτες μέσα σε τράπεζα να συζητάνε μεταξύ τους, αν πρέπει να λυπηθούν τον ταμία, αν πρέπει να αφήσουν κάποια λεφτά πίσω τους για τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπαλλήλους. Αρπάζουν και φεύγουν.
Με αυτό το σκεπτικό κυβερνιέται η χώρα αυτά τα 40 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Μπαίνουνε, αρπάζουνε, φεύγουνε. Μόνο που τις κουκούλες τις φοράνε αργότερα, το βράδυ, στα δελτία ειδήσεων, όπου κάνουνε βαθιές αναλύσεις στους Πρετεντέρηδες, για την αγάπη τους στην κοινωνία και στον μέσο Έλληνα. Οι αθώες περιστέρες. Αυτοί που πριν έχουν σηκώσει τα ταμεία. Ναι, με ωραίες γραβάτες και καθωσπρέπει ντυμένοι.
Είναι συνήθεια των Ευρωπαίων, όπως γράφει ο Ντοστογιέφσκι στον «Αιώνιο σύζυγο», επειδή ακριβώς είναι αναξιοπρεπείς και το γνωρίζουν, φροντίζουν πάντα να είναι ντυμένοι με μια φόρμα αξιοπρέπειας.
Οι «φορμάτοι» της αναξιοπρέπειας.
Οι αριστεροί πάλι, χρόνια μακριά από την εξουσία είχανε μάθει να θεωρητικολογούν. Τι θα κάνουν όταν, τι θα κάνουν αν.
Αλλά δεν μπορεί να συζητάς για το πως θα αλλάξεις τον κόσμο αν δεν κάνεις τον κόπο να αλλάξεις τη λάμπα του χώρου που συνεδριάζεις.
Μιλάω προφανώς σχηματικά, ελπίζω να γίνω κατανοητός. Όχι στους ανθρώπους που διαβάζουν. Μιλώ μόνο για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια πληρώνονται για να παριστάνουν τους ηλίθιους. Ελάχιστες εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα.
Η Αριστερά λοιπόν κυβερνάει ύστερα από τόσα χρόνια θεωρίας, αλλά ακόμη δεν λένε να καταλήξουνε ποιο είναι αυτό το ρημάδι μοντέλο διακυβέρνησης, και να, μια αντίρρηση φέρνουν τρεις, να μια άλλη απαίτηση έχουν οι 53, να κάτι δεν κατάλαβαν στο συνέδριο οι 113.
Ασφαλώς οι αντιρρήσεις και οι διαφορετικές ιδεολογικές τοποθετήσεις είναι σχεδόν απαραίτητες, ιδιαίτερα σε αυτή την εποχή όπου η ιστορική αναγκαιότητα έβαλε την Αριστερά να περπατάει σε δύο δεξιά παπούτσια. Όμως ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας απολογείται στα 12.000.133 πολίτες που τον ψήφισαν και που δεν τον ψήφισαν. Ή όσοι είμαστε τέλος πάντων σαν πληθυσμός.
Γιατί αυτοί που τον ψήφισαν ελπίζουν και αυτοί που δεν ψήφιζαν είναι έτοιμοι να προσχωρήσουν αν δούνε την ζωή τους να πάει καλύτερα. Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση η ιδεολογική διαφορά να γίνεται ένα χοντρό σχοινί που να δένει όμηρο κανένα πρωθυπουργό, καμιάς παράταξης.
Τα κόμματα αλλάζουν τους αρχηγούς τους με τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες, τους ελέγχουν, αλλά δεν τους καθιστούν ομήρους. Άλλο η επιστασία κι άλλο η αποστασία.
Η Αριστερά λοιπόν με το ένα πόδι κυβερνάει και με το άλλο συζητάει. Γιατί έχει ενοχές, γιατί καταπίνουν και αυτοί αμάσητα αυτά που τους ταΐζουν οι δημοσιογράφοι. Και όταν κάνεις τον κόπο να διαψεύσεις μπαίνεις ήδη σε διάλογο με τον ψεύτη. Τα ψέματα είναι άπειρα οπότε απαντώντας καθημερινά ξεφτίζεις κι εσύ. Απαντώντας στον ψεύτη ψευτίζεις.
Τι δεν ξέρουμε σ’ αυτόν τον τόπο πια;
Η χώρα μπήκε στα μνημόνια, παραδόθηκε στους δανειστές και οι δημοσιογράφοι ανέλαβαν τον ρόλο να εξοικειώσουν τις κοινωνίες με τις άδικες θυσίες.
Να υμνούνε τον Σόιμπλε και τον κάθε βάρβαρο που λεηλατεί τη χώρα μας.
Μέσω του ΚΕΕΛΠΝΟ μοίρασαν χρήματα σε καμιά τριακοσαριά δημοσιογράφους γι’ αυτό και παρατηρείται αυτό το αδιανόητο φαινόμενο, σε μία χώρα προοδευτική όπως η Ελλάδα, να εμφανίζεται ο Κυριάκος ως ο νέος Λεωνίδας με τους 300 της τηλεόρασης.
Οι εξορίες έχουν ανοίξει. Όποιος αντιστέκεται στον Κυριάκο και στους 300 βαφτίζεται Ξέρξης. Έχει αγριέψει το σύστημα. Γιατί βρέθηκε μακριά από τις τράπεζες. Ο κόσμος δούλευε και οι ολίγοι παίρναν τις καταθέσεις του με μορφή δανείων και γλεντοκόπαγαν.
Ο κόσμος όμως δεν έχει να ζήσει. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν αν αυτό που φταίει είναι το ότι οι δεξιοί ή οι πασοκτζήδες κλέψαν τις τράπεζες. Τους νοιάζει ότι αυτοί δεν μπορούν να πάνε σε καμία τράπεζα γιατί αυτοί δεν έχουν κανένα λογαριασμό, γιατί κοπανάνε το κεφάλι τους που θα βρουν λεφτά για το φροντιστήριο του παιδιού, γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να χαλάσει το δόντι και να πάνε στον οδοντίατρο.
Η ιδεολογία βαδίζει με την ιστορική αναγκαιότητα. Δεν περπατά χωριστά, δεν ζει χωριστά, δεν αναπνέει χωριστά.
Η χώρα χρειάζεται ηγέτη να προχωράει. Όχι να περιθάλπει ιδεολογικά τους πικραμένους που δεν πήραν εξουσία. Επίσης δεν κυβερνάει κανείς απολύοντας. Για τον Κυριάκο μιλάω εδώ. Αυτός ξέρει μόνο να απολύει.
Αλλά στα Χάρβαρντ δεν υπάρχει μάθημα πώς να σώζεις τους ανθρώπους. Στα Χάρβαρντ μαθαίνεις πως να σώζεις τον κώλο σου και μόνο. Και τους ολιγάρχες έναντι αμοιβής.
Δεν κάνουν έτσι δωρεές οι Siemens στα κόμματα. Δεν έχουν καλή καρδιά οι πολυεθνικές.
Η χώρα πρέπει να κινηθεί μπροστά. Ιδεολογίες που δένουν χειροπόδαρα πρωθυπουργούς και τους λαούς, είτε αριστερές είτε δεξιές, να πεταχτούν τώρα στο καλάθι της ιστορίας. Όρθια η σημαία της αντίρρησης, κάτω η σημαία της κηδεμονίας.
Ο Σόιμπλε θέλει την Ελλάδα έξω απ’ την Ευρώπη ή θέλει Κυριάκο να του απολύσει όσους δε γουστάρει και να υπογράψει με τις εταιρείες που επιθυμεί. Ό,τι έκαναν τόσα χρόνια. 78 δισεκατομμύρια σε όπλα υπέγραψε ο Σημίτης γι’ αυτό έμεινε και δύο τετραετίες, γι’ αυτό και αναφέρεται στην τηλεοπτική ιστορία ως εκσυγχρονιστής.
Ποιος εκσυγχρόνισε πολιτισμένο κράτος αγοράζοντας 78 δισεκατομμύρια τανκς και αεροπλάνα;
Τι δόθηκε στην παιδεία; Τι δόθηκε στην επιχειρηματικότητα;
Οι πύργοι καταρρέουν όταν είναι χάρτινοι. Και ο Σημίτης ήταν ένας χάρτινος πρωθυπουργός που τον φτιάξαν τα χαρτιά και τα μελάνια των συγκροτημάτων. Είναι ο μεγαλύτερος αναχρονιστής της ιστορίας. Όλα τα έχουν αναποδογυρίσει οι δημοσιογράφοι οι οποίοι γράφουν την ιστορία μέσα από τα βρώμικα δελτία ειδήσεων.
Και πάλι υπάρχουν εξαιρέσεις. Όμως μιλάμε για τον κανόνα.
Οι άνθρωποι περνούν πάρα πολύ δύσκολα, η Αριστερά βρέθηκε μετά από τόσα χρόνια στο τιμόνι της εξουσίας, είναι καιρός να σταματήσει τις ατέρμονες συζητήσεις και να κυβερνήσει. Αλλιώς θα νταντεύει τον κάθε πικραμένο που μεγάλωσε και δεν δοκίμασε το γλυκό της εξουσίας.
Εν ολίγοις οι κουβέντες τελειώσαν. Οι υπομονές τελείωσαν. Η κοινωνία βράζει.
Και όπως ξέρετε όλα δικαιολογούνται εν βρασμώ!
|
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Λάκης Λαζόπουλος: είΣτΕ και φαίνεΣτΕ!
Λάκης Λαζόπουλος: Αποποιούμαι…
Λάκης Λαζόπουλος: Το ψάρι που έβριζε τη θάλασσα
Λάκης Λαζόπουλος: Ρίτσα, τα ‘μαθες για τον Kαλογρίτσα;
