thegreekcloud | 31.10.2016 | 16:21
Τις δύο τελευταίες βδομάδες μπαίνοντας στα ταξί πρωινές ώρες ή απογευματινές, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τη μουσική επιλογή του οδηγού. Ο οδηγός, λοιπόν, επιλέγει οχτώ στις δέκα φορές το ελαφρολαϊκό, το καψουροτράγουδο, το λιωμένο τέλι, την πενιά. Η ένταση μόνο χαλί μέσα στο χώρο δεν θεωρείται. Ακούς ολοκάθαρα τους στίχους, ξεκαθαρίζεις την ενορχήστρωση, πιάνεις έως και τις ανάσες του τραγουδιστή ανάμεσα στα ρεφρέν.
Λοιπόν, αυτή η μουσική, με την ιδιαιτερότητας της, ακούγεται μέσα σε ένα αμάξι μεταξύ δύο αγνώστων, ενώ η φωνή μετουσιώνει τον ερωτικό πόνο σε κέφι, δάκρυ και κοιλιακούς πόνους. Οι δημιουργοί της ambient μουσικής κλαιν τα συνθεσάϊζέρ τους. Οι επιβάτες και πελάτες πρέπει να υποστούν το μεράκλωμα του οδηγού, την διαστροφή του στιχουργού και τα τσιγγάνικα γυρίσματα του ινδάλματος, που ερμηνεύει με μελωμένη φωνή και σάλιο μπόλικο να γλείφει τα αυτιά των θεατών. Τα ηχεία φεγγοβολούν χωρισμό και αποκαΐδια εμπιστοσύνης σε νότες. Άνθρωποι μοιρολάτρες-τραγουδιάρες παλιμπαιδίζουν πίσω από στιχάκια που θεοποιούν στο ανάκλιντρο του ψυχοθεραπευτή το καθημαγμένο εγώ τους. Οι άντρες φυσούν τις μύτες τους στα ποσέτ τους, οι γυναίκες νιώθουν μοναξιά και βάφουν ρίζα, το αλκοόλ κυλάει στις φλέβες και αρματώνει τη δυστυχία. Κάπως έτσι περνάει δυσάρεστα η διαδρομή. Βγαίνεις ράκος από το ταξί. Έχεις θυμηθεί όλες τις προβληματικές σου σχέσεις από το δημοτικό και πονάς και εσύ, αλλά αναλογίζεσαι πως γίνεται οι ύμνοι –αυτοί οι επιφανειακοί- να γιομίζουν τα μπουζούκια και τα χέρια να ορθώνονται δείχνοντας ένα νοητό και κατάπτυστο έτερον ήμισυ προς τον καπνοβόρο ταβάνι του μαγαζιού; Πώς όλη αυτή η νεολαία με την τριζάτη ανεμοδούρα συμπεριφορά της σοσιαλμιντιακής εποχής και του υπερβάλλοντα ναρκισσισμού να αναδύει τόσα καψουροτράγουδα ως ύμνους και βασική μέθοδο διασκέδασης- αποσύνθεσης της καθημερινότητας/τους εαυτού τους/ της υπόστασης ως μέρος ζευγαριού; Είναι και αυτό τελικά μέρος της επιφανειακής εποχής; Ω ναι! Είναι! Είναι το σελοφάν που καλύπτει το φθηνό μας το συναίσθημα. Όχι πως τις παλαιότερες εποχές δεν ήταν έτσι, αλλά τώρα το βγάζουμε και φιρμάνι και το γυρνάμε σαν τις παντόφλες του Παϊσιου για λαϊκό προσκύνημα και απεριτίφ.
Στα πλαίσια της έρευνας, παρακολούθησα μερικά βίντεο κλιπ. Η αισθητική είναι τόσο πορτρέτο και σέλφι που ο χώρος σχεδόν δεν υπάρχει. Όλα συμβαίνουν πάνω στα πρόσωπα. Δεν υπάρχει λογοτεχνία, περιβάλλον, κόσμος. Υπάρχει μόνο ένα εκμαγείο που βαυκαλίζεται για την νεότητά του και τα πετυχημένα μπότοξ του ον κάμερα. Ακέφαλα σώματα, και πρόσωπο χωρίς λαιμούς, λεπτομέρειες και πόζες ακκισμού… σαλάτα έβγαλα, ούτε παξιμάδι δεν είχα! Είναι να παραλογίζεσαι πως γίνεται οι γονατισμένοι άνθρωποι στο εκτόπισμα του ερωτευμένου τους είναι να εμφανίζονται τόσο περιποιημένοι και επιμελημένοι σε πρώτη προβολή. Πολύ ρέϊβ η σκηνοθεσία! Και το ‘’άλα’’ της ιέρειας-πρωταγωνίστριας μένει μισό με τέτοια εμμονή στο προφίλ. Σχεδόν παθαίνεις λυκόπιασμα από τα πλάνα εδώ σαν ταινία της Βιουγιουκλάκη.
Το μοναδικό και ένα ερώτημα μου είναι ποιον, τελικά, εκφράζει όλο αυτό το σπινθηρογράφημα ερωτικών απωλειών, όταν οι σχολές ζούμπα ανοίγουν η μία μετά την άλλη και η κανέλα στο φραπουτσίνο πέφτει βροχή; Η αυτοβελτίωση, η αυτιστική τάση της εποχής δεν επιτρέπει μεγάλα αισθήματα. Είναι δόγμα εγωκεντρικό με παρωπίδες. Έτσι και αλλιώς, για λίγους ήταν πάντα το ονειρεμένο, το απόλυτο και το απέραντο -το αυτό του έρωτα.
Ρε, χαλάτε την πιάτσα με το massive culture μπουζοκονταγλάν! Το ουρητήριο όσο και να το τρίψεις με σαπούνι, τσίκνα μυρίζει.
Δειτε επίσης:
