thegreekcloud | 08.11.2016 | 15:01
Βέρα I. Φραντζή
Διάβαζα στην «Καθημερινή» της Κυριακής στη δεύτερη σελίδα για ένα μακάβριο ποσοστό… 6 στους δέκα εργοδότες δεν μπορούν να βρουν κατάλληλους υπαλλήλους. Η ελληνική αγορά εργασίας, λέει, έχει «απουσία ταλέντων»…
Εν ολίγοις αυτό μεταφράζεται με δύο τρόπους. Ή οι τόσοι πτυχιούχοι είναι ανίκανοι για την διεκπεραίωση απλώς διεργασιών παρά την ακαδημαϊκή τους μόρφωση ή είναι τέτοια «η διαρροή ελληνικών εγκεφάλων στο εξωτερικό» που απομείναμε εδώ στα πάτρια εδάφη γέροι, ανειδίκευτοι και τα κοπρόσκυλα (με τη δική τους γοητεία και αυτά!).
Στα 30 μου έχω έρθει αντιμέτωπη με την ανεργία –ούσα τυχερή- από επιλογή μόνο. Οι εργασιακές μου βλέψεις, βέβαια, δεν είναι τίποτα καριέρες σε θεσάρες, αλλά μία αξιοπρεπής δουλειά που θα μου προσφέρει ένα ικανοποιητικό μισθό για να βιοποριστώ διατηρώντας ελεύθερο χρόνο και εισόδημα τόσο ώστε να μπορώ να επενδύσω σε αυτόν τον ελεύθερο χρόνο πέρα από τις τηλεοπτικές επαναλήψεις. Κανονική ζωή. Επιπλέον, δεν έχω δουλέψει παρά ελάχιστη περίοδο στο αντικείμενο στο οποίο σπούδασα και είναι ένα ακόμη στοιχείο της τύχης αυτής, που προανέφερα. Έχω αρκετούς συνομήλικους φίλους που πάλεψαν αρκετά για να βρουν την θέση που αποζητούσαν. Κάποιοι τα κατάφεραν, κάποιοι όχι. Αρκετοί είναι άνεργοι, αρκετοί δουλεύουν σε σκληρά πόστα όπως σερβιτόροι, ταμίες, πωλητές. Αρκετοί σπούδασαν και ξανασπούδασαν σε ιδιωτικές σχολές για να αποκτήσουν κάποια εγγύηση για εργασία σε περισσότερο εμπορικές θέσεις. Αλλά όλα αυτά είναι πράγματα τα οποία λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν.
«Απουσία ταλέντων». Η γενιά μου, δηλαδή, αυτή που έμεινε πίσω σε αυτή τη χώρα είναι μια ανίκανη φουρνιά; Με έπιασε δυσφορία διαβάζοντάς σκεπτόμενη τους φίλους μου, τους συμφοιτητές μου, τους παλιούς συμμαθητές μου. Και ξεκίνησα να το συζητώ στις παρέες.
Πολλοί μου είπαν πως για τα 550 ευρώ δεν πρόκειται να δείξουν το καλύτερο εαυτό τους, γιατί όταν το έπραξαν εγκλωβίστηκαν σε μια μορφή σκλαβιάς πέραν του οχτάωρου, έγιναν έναν πολυμηχάνημα-πασπαρτού το οποίο έβγαζε όλη τη δουλειά για την οποία είχε προσληφθεί αλλά και θελήματα ή παντελώς άσχετες μικροδουλειές. Πχ. Είσαι γραμματέας σε ένα γραφείο. Μια μέρα χαλάει ο υπολογιστής του συναδέλφου. Πιάνουν τα χέρια σου, καταφέρνεις και το φτιάχνεις και έπειτα γίνεται υποχρέωση σου ανάμεσα στο υπόλοιπο φόρτο εργασίας να διαχειρίζεσαι τα τεχνικά προβλήματα των υπολογιστών! Αυτή είναι μια εκδοχή που οι νέοι σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν. Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για τεμπελιά ή ακόμη για ανθρώπους χωρίς φιλότιμο, όταν η εργασία αμείβεται με τον πενιχρό αντίκρισμα και η ευθύνη διογκώνεται στο μέγιστο βαθμό μέχρι το μπαλόνι των ευθυνών να σπάσει;
Εδώ και καιρό, γνωστό σαϊτ με αγγελίες εργασίας μου αποστέλλει καθημερινά τις κενές θέσεις. Στο μακρύ κατάλογο υπάρχει πρώτη και καλύτερη μια θέση που φαίνεται να μην μπορεί να καλυφθεί με κάποιον υποψήφιο εδώ και 8 μήνες! Τα προσόντα που ζητούνται φυσικά και είναι απίστευτα να τα διαθέτεις όλα (πχ. Προϋπηρεσία τουλάχιστον 3 ετών σε αντίστοιχη θέση αλλά και νεανική ηλικία… τα κλασικά παζλ).
Σκέφτομαι, λοιπόν, κάθε φορά πουν την βλέπω, βασιλική και πρώτη στη λίστα, τον υπεύθυνο προσωπικού που παίρνει συνέντευξη ανίκανο να κατανοήσει την προβολή του υποψηφίου, σκληρό, ζηλόφθονο, άκαμπτο, ελώδη στη σκέψη. Αλλά αυτά, ίσως, είναι δικοί μου συναισθηματισμοί ή ειδική γνώση στην απόλυτη πανωλεθρία σε συνεντεύξεις λόγω άγχους. Το σίγουρο είναι πως αρκετές εταιρίες δεν εκπαιδεύουν κατάλληλα το ανθρώπινο δυναμικό τους. Θεωρούν τα πασαλείμματα, τους αερισμούς από τα βόρεια και κάτι επιφανειακά φλερτ με τη σωστή και μεθοδευμένη εκπαίδευση κάποιου υπόθεση 2 ή 3 εβδομάδων. Στις περισσότερες επιχειρήσεις, ακόμη και στις πολυεθνικές, δεν υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό να δουλέψει σε αυτό το κομμάτι. Οι αγγελίες εργασίας ζητούν έτοιμους ανθρώπους που από την κοιλιά τους θα έχουν προετοιμάσει εργασιακή κουλτούρα. Είναι τρομακτικό σε κάθε συνέντευξη που μου έχουν πάρει η απουσία οποιαδήποτε καλής πρόθεσης προς τον υποψήφιο είναι ηχηρή. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι που ήρθαν να λουφάρουν και να μας πείσουν ότι μπορούν, ενώ είναι παντελώς άχρηστοι.
Στον αντίποδα, έχω γνωρίσει αρκετούς συνομήλικους, οι οποίοι απαξιώνοντας σε κάποιο διαστρεβλωμένο εσωτερικό κώδικα τις πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις, γαλουχημένοι στο θράσος, κατακρίνουν την παραμικρή θυσία για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Υπάρχει και αυτό. Δεν γίνεται να μην ομαδοποιήσεις και αρνητικά το φαινόμενο. Η γενιά μου είναι μια καλοαναθρεμμένη γενιά, η οποία δυστυχώς τείνει να μην ενηλικιωθεί ποτέ κλαίγοντας για τις αποτυχίες του στο παιδικό δωμάτιο. Όμως, το παιδικό δωμάτιο μπορεί να γίνει και ένας ανεξάρτητος χώρος που κάθε νέος άνθρωπος μπορεί πραγματικά να ιδρύσει τον εαυτό του το επαγγελματικό του προφίλ. Απλώς , οι χρόνοι πια είναι εντελώς διαφορετικοί από ότι ήταν παλιά.
Δεν αισθάνομαι πως ανήκω σε μια γενιά που δεν έχει ταλέντο. Αισθάνομαι πως ανήκω σε μία πεισματωμένη γενιά να ζήσει στο παλάτι που του έταξαν. Η προσδοκία είναι το λάθος μας. Οι ευθύνες, όμως, του αντίπαλου δέους είναι εξίσου σημαντικές. Οι εργοδότες σου πουλάνε συχνά λαγούς με πετραχήλια και το πύον ξεχειλίζει βρωμερό και στάσιμο με το που ξεκαθαρίσεις τις πρώτες μέρες την πολλή αστερόσκονη. Τελικά, η δουλειά κάνεις τους άντρες, αλλά και η ευθύνη των παλαιοτέρων να βοηθήσουν τους νεότερους είναι επιτακτική.
