17.11.2016, 23:24 | εφσυν
Πάνος Τριγάζης*
Κάποιοι στην Ελλάδα έσπευσαν να αποφανθούν ότι μειώνεται η σημασία της επίσκεψης Ομπάμα μετά τη νίκη Τραμπ στις πρόσφατες εκλογές. Ισχυρίζονται, λοιπόν, ότι δεν θα έχουν το ίδιο βάρος οι δηλώσεις του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου, ειδικότερα για το καυτό εθνικό ζήτημα του χρέους της Ελλάδας.
Αν δεν κάνω λάθος, όλοι αυτοί έχουν υποστηρίξει τη βιωσιμότητα του χρέους, ευθυγραμμιζόμενοι με την πολιτική Σόιμπλε. Αραγε, τι περιμένουν τώρα; Να αρνηθεί ο νέος Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ τη θέση του προκατόχου του υπέρ της ανάγκης ελάφρυνσης του χρέους της Ελλάδας; Να έρθει σε αντίθεση για το ζήτημα με το ΔΝΤ;
Αυτοί που τάσσονται υπέρ της συνέχειας του κράτους πιστεύουν ότι το αμερικανικό κράτος δεν έχει συνέχεια ή αγνοούν ότι οι θέσεις που παίρνει ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι προσωπικές αλλά αποτέλεσμα προεργασίας σε διάφορα επίπεδα, του υπουργείου Οικονομικών συμπεριλαμβανομένου; Αν δεν κάνω λάθος, η θητεία του προέδρου Ομπάμα λήγει στις 20 Ιανουαρίου 2017.
Κατανοούμε, βεβαίως, το γεγονός ότι την ηγεσία της Ν.Δ., η οποία συμπεριλαμβάνει ως αντιπρόεδρο και τον Αδωνι Γεωργιάδη, δεν ενθουσίασε η επίσκεψη Ομπάμα και για ιδιαίτερους πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους.
Η δεξιά παράταξη στην Ελλάδα καθώς και οι ακροδεξιές αποφύσεις της νιώθουν πιο κοντά με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, του οποίου την αντιμεταναστευτική και ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική συμμερίζονται. Αλλωστε η οικογένεια Μητσοτάκη είναι φίλη της οικογένειας Μπους και ο Ομπάμα σε μεγάλο βαθμό «ξήλωσε» την πολιτική Μπους.
Οταν ο Ομπάμα παρέλαβε το πηδάλιο των ΗΠΑ από τον Μπους τον νεότερο, η ανθρωπότητα βγήκε από έναν εφιάλτη. Βεβαίως, πολλές από τις ελπίδες για αλλαγή πολιτικής δεν επιβεβαιώθηκαν, αφού ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι πανίσχυρος, όπως πιστεύεται, πολύ περισσότερο που στις ΗΠΑ καθοριστική επιρροή ασκεί το περιβόητο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, που κάποτε είχε καταγγείλει ο ίδιος ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ.
Οταν είχε πρωτοεκλεγεί ο Ομπάμα είχα γράψει άρθρο με τίτλο «Ανάσα με Ομπάμα αλλά όχι αυταπάτες». Πράγματι, στην εξωτερική πολιτική ο Ομπάμα έκανε πράξη τις υποσχέσεις του για αποχώρηση από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη σημαντικότατη συμφωνία με το Ιράν.
Επίσης προχώρησε στην εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα. Από την άλλη, οι ΗΠΑ και μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις βαρύνονται με ένα νέο είδος Ψυχρού Πολέμου με τη Ρωσία με αφορμή το Ουκρανικό. Δυστυχώς το πρόβλημα αυτό έβαλε φρένο και στην προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας για το Συριακό.
Τέλος, μιλώντας για Ομπάμα ή Τραμπ καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι μεγάλες δυνάμεις, κατά κανόνα, ακολουθούν πολιτικές προς όφελός τους. Αυτοκρατορίες του καλού δεν υπάρχουν. Και όπως έλεγε παλαιός Βρετανός πολιτικός, στη διεθνή πολιτική «δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι αλλά αιώνια συμφέροντα». Επισημαίνω την αλήθεια αυτή, διότι συχνά στην Ελλάδα πάμε από την μια άκρη στην άλλη. Θυμάμαι στη δεκαετία του 1970 ότι ο ελληνικός Τύπος είχε «ντύσει» με φουστανέλα τον πρόεδρο Κάρτερ όταν κέρδισε τις εκλογές, θεωρώντας ότι θα ακολουθούσε φιλελληνική πολιτική έναντι της Τουρκίας.
Τώρα κάποιοι «ποντάρουν» στον νέο πρόεδρο Τραμπ, ισχυριζόμενοι ότι είναι κατά του «μπαμπούλα» της παγκοσμιοποίησης. Δεν εκπλήσσει, βεβαίως, ότι μορφώματα σαν τη Χρυσή Αυγή γοητεύονται από τον αντιμουσουλμανισμό του νέου Αμερικανού προέδρου, καθώς και από την αντιμεταναστευτική και ξενοφοβική ρητορική του.
* Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Μείωση του χρέους… και της ποινής της Τσέλσι
