09:36 | 24 Νοε. 2016 | tvxs
Αγγελική Σπανού
Ένα δημοφιλές πολιτικό κλισέ λέει ότι η οικονομική αδυναμία δεν σηματοδοτεί εθνικές υποχωρήσεις. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα κλισέ, η σκέψη είναι απλοϊκή και το νόημα μικρό.
Η οικονομική αποτυχία μιας χώρας διαβρώνει την υπόστασή της. Αν μάλιστα δεν γίνεται προσπάθεια να θεραπευτούν τα αίτια, αλλά μόνο να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις και να καταλογιστούν οι ευθύνες μακριά, τότε μπορεί να μιλήσει κανείς για αυτοκαταστροφή.
Αν, ακόμη, η κρίση δεν είναι αποκλειστικά προϊόν διεθνούς συγκυρίας αλλά πολιτικού ελλείμματος, προβληματικών ελίτ, κοινωνικής παιδείας, θεσμικής ανεπάρκειας και πολιτισμικής υστέρησης, τότε η οικονομική αποτυχία δεν φέρνει απλώς εθνικές υποχωρήσεις, είναι η ίδια ο ορισμός της πιο μεγάλης εθνικής υποχώρησης.
Γιατί είναι αντιπατριωτικό αυτό που αναγκάζει τους καλύτερους της νέας γενιάς να μεταναστεύουν, που αφήνει μικρά παιδιά στη φτώχεια και βυθίζει στην ανασφάλεια και το φόβο όποιον έχει πρόβλημα υγείας.
Σε μια χώρα όπου είναι είδηση η έξαρση των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων σε πρωτοφανή επίπεδα και οι ασθενείς υποχρεώνονται να πληρώνουν αναλώσιμα για να γίνει το χειρουργείο τους, με φονικές λίστες αναμονής για την εντατική και για ζωτικής σημασίας θεραπείες, είναι κάπως παράδοξο να αναζητείται η προστασία της εθνικής αξιοπρέπειας στις σκληρές απαντήσεις προς τον Ερντογάν.
Σε μια χώρα που δεν μπορεί να διασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες σε 60.000 πρόσφυγες και παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, είναι μάλλον υποκριτικό να γίνονται εθνικές ασκήσεις αυτοπεποίθησης απέναντι στην Αλβανία του Έντι Ράμα, που βρίσκει ευκαιρία μέσα στο χάλι μας να ταΐσει το λαό του εθνικισμό και αναχρονισμό.
Οι ευρωτουρκικές σχέσεις κρέμονται από μια κλωστή που, αν σπάσει, το τίμημα θα είναι βαρύ πρώτα για εμάς που θα αντιμετωπίσουμε τη ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών με τον βαλκανικό διάδρομο κλειστό. Και αν αποτύχουν οι συνομιλίες για το κυπριακό, μπορεί το επόμενο βήμα να είναι μια «λύση» τύπου Κριμαίας.
Η Τουρκία απομακρύνεται με γρήγορο ρυθμό από τη δημοκρατία και ο μόνος τρόπος να αντέξουμε τη στροφή της στον αυταρχισμό και τον μαξιμαλισμό είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας, το πέρασμα στον κύκλο της ανάπτυξης, η ενδυνάμωση διεθνών συμμαχιών, η συναίνεση των ευρωπαϊκών κομμάτων στα βασικά, ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση, τον εκσυγχρονισμό του κράτους, τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού/φορολογικού, την υπέρβαση του δημογραφικού αδιεξόδου.
Πατριωτισμός δεν είναι οι παρελάσεις και τα εμβατήρια ούτε οι μεταμφιέσεις πολιτικών με στρατιωτικές στολές. Δεν είναι οι κραυγές ούτε οι προσευχές. Και οπωσδήποτε δεν είναι ο ανταγωνισμός στα ΟΧΙ και η θυμική διπλωματία.
Είμαστε, άραγε, πιο πατριώτες από τους Κύπριους;
Πόσο εύκολα διασφαλίστηκε η συναίνεση Μητσοτάκη – Γεωργιάδη – Καμμένου για την υποχρεωτική στράτευση στα 18; Δεν τους απασχόλησε το πελατειακό όργιο γύρω από τη στράτευση ούτε φυσικά η τεχνολογική πρόοδος και ο εκδημοκρατισμός του στρατού. Τα βρήκαν στην ηλικία που πρέπει το παιδί να φορέσει το χακί για να γίνει άντρας σαν αυτούς – όσο μπορέσει…
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
One Comment
aris
Ωραίο άρθρο!
Ωραίες και εύστοχες σκέψεις!
… «Αν, ακόμη, η κρίση δεν είναι αποκλειστικά προϊόν διεθνούς συγκυρίας αλλά πολιτικού ελλείμματος, προβληματικών ελίτ, κοινωνικής παιδείας, θεσμικής ανεπάρκειας και πολιτισμικής υστέρησης, τότε η οικονομική αποτυχία δεν φέρνει απλώς εθνικές υποχωρήσεις, είναι η ίδια ο ορισμός της πιο μεγάλης εθνικής υποχώρηση»…
Και φυσικά αν κάποιος πιστεύει ότι υπάρχουν διεθνείς συγκυρίες για εδώ και πολλά χρόνια, είναι βαθειά πολιτικά νυχτωμένος άσχετα αν η αρθρογράφος κάνει για ευνόητους λόγους «ντρίπλα» .
Οι τύχες του κοσμάκη οδεύουν εκεί που οδεύουν σχεδιασμένες με χάρακα, διαβήτη και μοιρογνωμόνιο.
Και ποιόν δαγκώνουν πρώτο τα φίδια?
Τον ξυπόλυτο.
Και ποιος θεωρείται ξυπόλυτος άρα εύκολος για δάγκωμα?
Αυτός που του λείπουν όλα τα αναφερόμενα στο παραπάνω κομματάκι αυτού του άρθρου.
Ας αναλογιστεί ο καθένας μας λοιπόν τις ευθύνες του αλλά με ποια παιδεία θα τις αναγνωρίσει τάχα??
Και οι αρχαίοι Έλληνες νίκησαν στο Μαραθώνα αλλά η παιδεία τους ήταν τέτοια ώστε η κοινωνία τους να είναι προετοιμασμένη, πειθαρχημένη με οικονομικές αντοχές που συνδυασμένα με την Ελληνική ανδρεία πέτυχαν το θαύμα.
Και τότε υπήρχαν προδότες και Πέμπτη φάλαγγα και εσωτερικοί αντίπαλοι, όμως υπήρχαν όλα τα άλλα που χρειάζονται σε ένα λαό για να μεγαλουργεί.
Εμείς εδώ και πολλά χρόνια φάγαμε εντέχνως το δόλωμα της ξαφνικής οικονομικής ευμάρειας, καβαλήσαμε το καλάμι και δεν ξέραμε ούτε νοιαστήκαμε για το τι γίνεται γύρω μας.
Ποιός φρόντισε αλήθεια να μας ξεστραβώσει?
Και γιατί δεν μας ξεστράβωσε?
Από ποιούς ζητήθηκαν ευθύνες όταν εδώ 15 και βάλε χρόνια ακόμα και ο κάθε απλός αλλά «ψαγμένος» πολίτης καταλάβαινε ότι κάποιοι κάτι του κρύβουν?
Και σήμερα τί αποφάσεις να ληφθούν?
Αν είναι οικονομικά ριζοσπαστικές θα προκληθεί για κάποιο χρονικό διάστημα φυσιολογικά χάος, πράγμα που θα διευκολύνει κάποιους που μας περιμένουν στη γωνία για να αρπάξουν ό,τι ακριβώς τους συμφέρει και ορέγονται χρόνια τώρα.
Και τέλος – τέλος ανήκουμε σε μια ένωση κρατών που το ένα προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τις αδυναμίες του άλλου ή κάνω λάθος?
Πού αποβλέπει η μη στήριξη τουλάχιστον των συνόρων μας ή καλύτερα ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί?
Χωρίς να είμαστε άμοιροι ευθυνών όπως προείπα, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι είμαστε για κάποιους οι μακάκες της υπόθεσης και εύχομαι το μέλλον να με διαψεύσει και έτσι να με χαροποιήσει τα μάλα σαν άνθρωπο και σαν Έλληνα.