tvxs | 10:40 | 17 Δεκ. 2016
Αγγελική Σπανού
Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει ένα εφάπαξ επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους γιατί το απαγορεύουν οι δανειστές παραβιάζοντας τη συμφωνία που έχουν κάνει, τότε δεν έχει χαθεί απλώς η εθνική κυριαρχία, έχουν χαθεί πολύ περισσότερα, ακόμη και η ιδέα της αυτόνομης σκέψης.
Αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι οι θεσμικοί πιστωτές της χώρας μας ερίζουν μεταξύ τους και εκτονώνουν πάνω μας τον εκνευρισμό τους για την αποτυχία του ελληνικού προγράμματος την οποία προεξοφλούν.
Η στάση του Β. Σόιμπλε έχει και χαρακτηριστικά βεντέτας, έγινε εμμονή του η συντριβή της κυβέρνησης Τσίπρα, ενώ όσοι έχουν άλλη άποψη δεν έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τα πράγματα (ο Επίτροπος Μοσκοβισί ζήτησε και δεν πήρε το λόγο στο τελευταίο Eurogroup).
Είναι μια τόσο κουραστική επανάληψη. Αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση, οι κόκκινες γραμμές της ελληνικής πλευράς, οι πιέσεις των δανειστών και κυρίως Σόιμπλε – ΔΝΤ, μια οικονομία που πέφτει, μια κοινωνία που συνθλίβεται και η προοπτική που χάνεται.
Διεκδίκηση πολιτικής λύσης και ίσως συμφωνία στο παρά ένα, απειλές και τελεσίγραφα, τελικά η έμμεση παραδοχή της κατάρρευσης μιας προσπάθειας στην οποία κανείς δεν πιστεύει πια. Είναι σαν κάτι τελειωμένους γάμους που οι σύζυγοι δεν χωρίζουν για το καλό των παιδιών, βρίζονται όμως πάνω από τα κεφάλια τους νυχθημερόν, νομίζοντας ότι τα προστατεύουν από το τραύμα ενός διαζυγίου που κανείς δεν ξέρει πόση οδύνη θα έφερνε.
Την ώρα που οι «θεσμοί» – όπως μάθαμε να λέμε την τρόικα – αποφάσιζαν πως χρειάζεται χρόνος και επεξεργασία των παροχών που ανακοίνωσε η κυβέρνηση προκειμένου να καταλήξουν ή όχι σε τιμωρία με οριστικό πάγωμα των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, γινόταν γνωστό από την υπουργό Εργασίας Ε. Αχτσιόγλου (σε συνέντευξη τύπου στο Βερολίνο) ότι 125.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 100 ευρώ τον μήνα, ενώ 1 εκ. έχουν την τύχη να παίρνουν κάτω από 1.000 ευρώ. Περίπου μισθός, περίπου ασφάλιση, περίπου αξιοπρέπεια, περίπου ζωή σε μια περίπου ευρωπαϊκή χώρα.
Οι εθνικές ευθύνες για τη χρεοκοπία, για όσα ακολούθησαν και όσα μπορεί να έρθουν είναι τεράστιες. Κανείς δεν τις αναλαμβάνει και τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να διαμορφωθεί ένα εθνικό μέτωπο που θα πάρει πάνω του την προστασία του δημόσιου συμφέροντος.
Αν τελικά συμβεί το κακό, δεν θα είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία θα έχει κάνει ένα μοιραίο λάθος που θα το πληρώσει ακριβά ολόκληρη η Ευρώπη.
Αλλά εμείς μάλλον δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθήσουμε προσεκτικά ενδεχόμενη ακύρωση του συγκλονιστικότερου πολιτικού σχεδίου που αναπτύχθηκε μεταπολεμικά και ήταν η ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Γιατί θα είμαστε απορροφημένοι από το δικό μας πρόβλημα, στη Βουλή Πολάκης και Γεωργιάδης θα ρίχνουν έναν ακόμη σκυλοκαβγά, ενώ κάποιοι ίσως θα ψάχνουν και δεν θα βρίσκουν τα φάρμακα που χρειάζονται.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
