(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στις http://staxtes.com/2003/?p=10494 στις 22 Δεκεμβρίου 2016)
Βεράντες και κοπέλες απαστράπτουσες από χάρη και καλλιέπεια, υπερσύγχρονος πολιτισμός, πεζοδρόμια με ηλεκτρονικά εκδοτήρια εισιτηρίων για ένα όνειρο μικρό, μυστικές ευχές για ένα όνειρο μεγάλο///Γιγαντοαφίσες με δαντελωτά εσώρουχα και ημιπολύτιμες ευχές, λαμπερά αυτοκίνητα εν κινήσει, γούνινοι γιακάδες πάνω σε μάγουλα ροδαλά, επαίτες που μιλούν σε γλώσσες αλλότριες, περίλυπα κι απορημένα περιστέρια, κορίτσια-παγίδες από άλλα έτη φωτός, τυφλοί που διασχίζουν διαβάσεις, πρόχειρο γεύμα υπαίθρου αχνιστό, χιόνι πέφτει από ψηλά, και Χριστούγεννα συμβαίνουν///Ευχές που έγιναν πραγματικότητα, πραγματικότητα που παρέμεινε ευχή. Ολόγυρα η ζωή προχωρά. Όπως και να’ χει, ένα είναι το μόνο σίγουρο, να το θυμάσαι: εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος///Κυανή και άλικη η πόλη, με χρυσαφένια φώτα στις αιχμές και ασημόσκονη στις εσοχές της///Μόνο ο ουρανός παρέμεινε γκριζωπός, για να ταιριάζει πιο καλά με τις προβλέψεις και τις εικασίες///Τα οπτικά εφέ καλπάζουν αγέρωχα στη μεγάλη πλατεία, η φάτνη με τα ζωντανά πλήρης σανού και καβαλίνας, μιλιούνια οι τουρίστες από ξένες χώρες μακρινές, κλείσε τα μάτια, μάτια μου, θα αστράψει το φλας, μη στραβωθείς, δεν κάνει///Εκατό σακούλες υπό μάλης αγωνιούν, μια στάλα κρύο στάζει στην άκρη της μύτης, δυο πατούσες υγρές διαμαρτύρονται, ατέλειωτοι οι δρόμοι αυτής της πόλης, όλων των πόλεων που δεν γνωρίσαμε ποτέ, ατέλειωτες και οι φωνές που λαχταράμε ν’ακούμε///Αν είχα ένα βασίλειο θα το αντάλλασσα με λίγο μέλι στον πάτο μιας ζεστής τσικουδιάς στην ταβέρνα ενός ορεινού χωριού χαμηλών ταχυτήτων και βαρομετρικών, αλλά δεν έχω///Στην έξοδο μιας όμορφης στοάς τρεις αγιοβασίλισσες μοιράζουν σοκολατάκια σε χρυσαφένιο χαρτί -σπεύδουν τα παιδάκια περιχαρή, η χαρά της γεύσης αυτής απ’ τα παλιά είναι το δώρο μου για σένα///Σαν μερτικό ελέους γεύσου το, γλυκαντικό παρηγορίας με φρούτα του πάθους για τους απαθείς, ίσως και λίγη (π)άχνη για τους ρομαντικούς και τους απογοητευμένους///Κάποιοι δεν θα γυρίσουν φέτος στα πάτρια ευλαβικά, δεν έχουν πάτρια ούτε ευλάβεια, οι γιορτές θα είναι κάπως πιο γυμνές απ’ ό, τι στα χρόνια τα παλιά που γύρω από ένα τραπέζι ο θρίαμβος του δείπνου εξάγνιζε δεινά και αμαρτίες///Πάλαι ποτέ οι εποχές που οι ενοχές τσακίζονταν κάτω από ένα κρυστάλλινο γοβάκι μόνο και μόνο επειδή κάποιο λάθος διαπράχθηκε λόγω χαράς ή έστω εν αγνοία///Παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι όπου δεν υπήρχαν όρια ανοχής παρά μόνον ευχές κι επιθυμίες///Τώρα τα λάθη κι οι αμαρτίες δεν παραβλέπονται, παρακωλύονται από το γήρας ή και τις συμβάσεις του. Βαραίνουν σαν το έσχατο στάχυ στην καμπούρα της καμήλας που κινάει για τη Βηθλεέμ και μόλις κάτσει πάνω της μοναχικό, όσο λιγοστό κι αν είναι, τα ποδάρια της λυγίζουν και το άθλιο ζώο σωριάζεται ηττημένο καταγής///Με το πρώτο χάραμα της επόμενης χρονιάς πάθη και λάθη θα ημερέψουν και, ως οφείλουν από καταβολής κόσμου, θα βυθιστούν και πάλι στα σκότη μιας αναβολής και μιας επίχρυσης ελπίδας για κάτι που δεν έγινε αρκετά σωστά, για όσα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα μα έμειναν στην ίδια τάξη///Το ανθρώπινο δράμα εν οίστρω και φέτος, ξοδεύεται σε ευχετήριες αποστολές και φρεσκογυαλισμένα χαμόγελα πολλαπλών διαδρομών που καταλήγουν σε εορταστικά αδιέξοδα άνευ αποζημίωσης ή δικαιώματος αλλαγής///Με το γραμμάριο η συμμετοχή στις ζωές των άλλων που κατοικοεδρεύουν πια πολύ μακριά για να μας πιάσουν στοργικά το χέρι και να μας διδάξουν την αγάπη γι’ άλλη μια φορά. Μας βαρέθηκε η ψυχή τους, δεν είμαστε αρκετοί, και οι άνθρωποι συχνά μοιάζουν με τράπεζες, και οι τράπεζες δεν αγαπούν τους ανθρώπους///Πονάνε οι ευάλωτοι στις γωνιές της γης, και στις καμπύλες ο φόβος φυλάει τα έρμα με στολή στρατιωτικού φρουρού που εποπτεύει έναν ούτως ή άλλως ανύποπτο χώρο και χρόνο///Ό, τι μπορούμε κάνουμε, κι αν δεν είναι αρκετό ας είναι ο πλησίον μας επιεικής μαζί μας///Με ό, τι αποθέματα μείνανε ρεζέρβα θα περάσουμε φέτος τις γιορτές, κι αν κάποιος από μηχανής αναγεννηθείς Θεός θελήσει να φανεί μεγαλόψυχος και να σκορπίσει δώρα κι ελεημοσύνη, τότε μπορεί και να κερδίσουμε το μυθικό φλουρί και όλα να γίνουν πιο ωραία///Χρόνια πολλά και φέτος σε όλους μας, και ας είναι η χρονιά που περιμένει στα σκαριά κάπως στοργικότερη από αυτήν που εκπνέει με βία.
Σχετικά
