thegreekcloud || 06.01.2017 | 12:21
Υπάρχει ένα σχολείο καρφωμένο ανάμεσα στη λεωφόρο και το νεκροταφείο του Σχιστού, δίπλα στην παιδική χαρά με τις ξεχαρβαλωμένες κιθάρες του Καρυωτάκη και τα γαβ-γαβ του Ελύτη που κρέμονται από τα μπαλκόνια των σπιτιών,
βεράντες και κουπαστές που χτίστηκαν μέσα σε ένα βράδυ,
προικώα και άτσαλα,
βιάση πολλή σαν τα κορίτσια γκαστρωθούν στα 16 τους από ναυτικούς ή τους παραγιούς των καφενέδων της γειτονιάς.
Τα παιδιά του σχολείου ήταν συνομίληκά μου,
μα πάντα μεγαλύτερα με τα έντερά τους χαμηλά στο υπογάστριο
να φουσκώνουν από τα απόβλητα μίας οικογένειας
τόσο μαύρης και ξερικής,
που δεν ευδοκιμεί ούτε στο εύκρατο κλίμα του Κερατσινίου.
Ντάπα-ντούπα ο ήλιος το χτυπάει και φέρνει καθαρό οξυγόνο-δύο-υδρογόνο-ένα από το πάρκο Πρεσόφ, αυτό το τοπικό αθλητικό κέντρο (ο θεός να το κάνει). Μια τρύπα με γκαζόν, δηλαδή, αμμοχάλικο και ένα γήπεδο τένις με κατεστραμμένα φιλέ. Πρόσφορο έδαφος.
Κάνουν πιάτσα εκεί και στο Σελεπίτσαρι.
Δίνουν μπάφο, χαπάκια λογιώ -λογιώ, λευκή σκόνη σαν απορρυπαντικό τα βράδια, χιονόλευκα διαφανή σακουλάκια, αλουμινόχαρτα σε σχήμα μικρογραφίας αγιοβασιλιάτικου σάκου.
Κάθονται μετά με τα δώρα, τα σάλια και τα βρομερά χημικά επεξεργασμένα φυσικά ταλέντα
μανιφέστα
αλυσίδες αόρατες
και καρκινώματα με υφή και μυρωδιά κοντίσιονερ.
Μέσα στο σκοτάδι του πάρκου κάθονται,
στα παγκάκια κάθονται
ή παίρνουν τα μηχανάκια και κατεβαίνουν στη Τσαλδάρη
ή ακόμη, πριν εκπνεύσει εντελώς το ρέϊβ, στο Love στο Θησείο.
(Πέρασα και τις προάλλες και έχει ανοίξει ένα τριώροφο με μοβ φωτισμούς και τζαμαρίες ορθογώνιες. Εγώ τότε το είχα προλάβει τσίμα-τσίμα. Εδώ, στην Ελλάδα οι μόδες κρατάνε λίγο παραπάνω άλλωστε.)
Δεν ήταν ροκάδες, συνήθως. Η μουσική δεν συνδεόταν με τα ναρκωτικά που μεταφέρονται σε σχολικές τσάντες, σε κωλότσεπες τζιν, πίσω από το κυλικείο, μέσα σε άδεια κουτιά από τσιγάρα. Ήταν απλώς η φάση, η περίοδος, η αδιαφορία προς το σχολείο, τα μαθήματα, τη γνώση, την οικογένεια, την τηλεόραση, το πρέπει το σχολικο, το κοινωνικό, το ντόπιο στοιχείο. Ήταν το αληταριώ, το «όλη μέρα έξω» με τις φόρμες και τα κορίτσια, τις συμμαθήτριες. Να τους βάζουν δάχτυλο στα διαλείμματα να μυρίζουν τα χέρια το οξύ και παχύ λιπαντικό που άφηναν στα νύχια όλη μέρα, του αιδοίου το αποτέλεσμα. Τα εφηβικά αιδοία έχουν τα πιο βαριά αρώματα εξαιτίας των ορμονών που οργώνουν τα μισοσχηματισμένα σώματα. Έκαναν και τα κορίτσια τσιγαριλίκια. Σπάνια πιο βαριά πράγματα. Και εκείνες έβριζαν πολύ, αλλά ήταν καλά κορίτσια. Δεν έκλεβαν στα ρέστα, δεν έφτυναν στο δρόμο, δεν πατούσαν στα σπίτια πριν τη μία το βράδυ. Μετά το φροντιστήριο έκρυβαν μέσα στα τσαντάκια τους τα τσιγάρα και πήγαιναν στο πιο στενό δρόμο για να καπνίσουν μαζί με τα αγόρια τους. Αυτό έκαναν. Ποτέ διάβασμα. Μόνο κολλητά παντελόνια, τσιχλόφουσκες που έσκαγαν με δύναμη ανάμεσα στα μπροστινά τους δόντια, αγόρια που φιλούσαν με μακριά νύχια.
Και όλα τα έφηβα λαπαδιασμένα στο ελαφρύ εθισμό ανθρωποειδή της τάξης του τσάμπα-μάγκα και της προγονόπληχτης μήτρας είχαν χαλύβδινες χοιράδες πλευρικά των φωνητικών χορδών. Αμ, πως! Τέτοια ροζ λαρύγγια να μην μαυρίσουν από τα χερουβικά χόρτα των συνεγελασμών.
Κάποιοι χώθηκαν μέσα στη γη ανάμεσα στον πυρήνα τον ολόκαυτο και άλλα γλέντησαν και αψήφησαν και έζησαν και έγινα ψυκτικοί με κοντά, καθαροκουρεμένα μαλλιά ή πήγαν στο εξωτερικό και έγιναν σπουδαίοι γιατροί. Και άλλοι απόκαμαν και έγιναν σταυρουδάκια από τη λαΪκή αγορά,
τσίγκινα και θεόσταλτα,
να κρέμονται στο στέρνο και να ανάβουν λαμπάδες στους Αγιούς Αναργύρους και να λεν πως φταίει κάτι το σατανικό και το χλωρό που καίγεται ένα βράδυ και μυρίζει αιθαλομίχλη όλο το στερέωμα.
Γιατί όλα αυτά; Ενας συμμαθητής από ηρωίνη πήρε το εικοσάρι και έγινε τροπαιούχος. Πέθανε τις προάλλες. Και ήταν μελαχρινός και αδιάβαστος πάντα. Κυκλοφορούσε στο Άστρος σαν τον ζητιάνο. Δεν εστιάζε τα τελευταία χρόνια ούτε κατάματα να δει την πρέζα. Αλλά εγώ θυμάμαι εκείνο το αγόρι, το μικρό αγόρι που μου είχε πει ότι με αγαπάει στην πρώτη γυμνασίου και θα με άφηνε να πάρω το απουσιολόγιο, να είμαι εγώ η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη.
Δειτε επίσης:
