thegreekcloud | 23.01.2017 | 14:05
Η μονοδιάστατη οπτική των περισσοτέρων ταινιών του Χόλυγουντ είναι το βασικό φρένο του να αισθανθείς κάτι πέρα από το διασκεδαστικό κομμάτι του πράγματος. Σπάνια ξεπερνούν αυτό τον πρωταρχικό λόγο δημιουργίας τους, τα ευχάριστα δίωρα πριν ή μετά το δείπνο. Από τα περίπλοκα και μακρόσυρτα πλάνα και τις στιχομυθίες ανθρώπων που γνωρίζουν ότι βεβηλώνουν το καθημερινό των ευρωπαϊκών ταινιών και την ναρκισσιστική διάθεση του αμερικανικού κινηματογράφου δεν έχουν βρει τη μέση λύση για να αποφύγουν τη σοβαροφάνειά τους ή το μειδίαμα του ετοιμοθανάτου. Ο ελληνικός κινηματογράφος πάλι έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες και αρκετές επιτυχίες! Και όμως, μερικές φορές είμαστε πολύ καλοί. Έχουμε αφομοιώσει τόσο τις τεχνικές του Χόλυγουντ, αλλά αγαπάμε τόσο τον ωμό ρεαλισμό και έχουμε φτιάξει κάποιες υπέροχες ταινίες. Και φυσικά ένας παιδί της συρραφής της τέλειας συνταγής των παραπάνω είναι ο Λάνθιμος… και άσε τους ψευτοκουλτουριάρηδες να λένε!
Είδα, λοιπόν, τη βραβευμένη με Χρυσές Σφαίρες ταινία του Τομ Φόρντ «Νυκτόβια Πλάσματα». Θεωρήθηκε πολυεπίπεδη πιθανόν λόγω της εγκιβωτισμένης αφήγησης μίας ιστορίας μέσα στην κύρια βασική πρόζα. Είχε ένα καταπληκτικό εισαγωγικό «σημείωμα» με τις παχουλές φιγούρες τύπου Botero από την γκαλερί της πρωταγωνίστριας, το οποίο ήταν συμβολικά επαρκές και σε ξετίναζε με τον τρόπο της πορνογραφικής ατασθαλίας από το πρώτο δευτερόλεπτο. Γενικώς, έχουμε φάει τόσο μυ και πέτσα από τα μοντέλα, που λίγη σάρκα και ξίγκι παραπάνω με κάνει να Νυκτεπευφημώ –ακόμη και αν δεν είμαι δίκαιη!
Το κύριο, όμως, ζήτημα που ήταν η ουσία της ζωής της ηρωίδας, η οποία επέλεξε, όπως υποστηρίζει η κατάστασή της, τον λάθος σύντροφο και υπονόμευσε τον εαυτό της μέσα σε μία τετραγωνισμένη, πλούσια ζωή στο πλάι ενός κυνικού συζύγου που την απατούσε -πέρα από το γεγονός ότι είναι πολυφορεμένο, είναι βλακώδες. Το να μετανιώνεις για τις επιλογές σου είναι απόλυτα ανθρώπινο και αναμενόμενο. Κανένας μονόδρομος δεν υπάρχει. Καμία μοναδική λύση που σαν τούνελ παραδείσου θα φωτίσει τη μαύρη και άραχλη ζωή. Οι επιλογές μιας περιόδου μπορεί καθόλου να μη μας εφαρμόζουν σε άλλη φάση της ζωής μας. Και φυσικά το να αναποδογυρίζεις τα πάντα και εκείνο που σου φαίνεται συμφέρον να σου φαίνεται μια χαλασμένη, φυτρωμένη πατάτα μετά από λίγο καιρό. Η σταθερότητα των ανθρώπων στις αποφάσεις είναι μια μάταιη αντίδραση τους προς την αλλαγή, που είναι αμετάκλητη σε ζωντανούς οργανισμούς. Οι άνθρωποι δεν είναι χρησμοί και συμφωνίες. Είναι εκεχειρίες των επιθυμιών τους κάποτε και αισθηματίες αφοπλισμένοι από το ένστικτό τους άλλοτε. Το μυαλό είναι τόσο περίπλοκος μηχανισμός που βρίσκει λύσεις ανάλογα με τη διάθεση του, την ηλικία τους ,τις γνώσεις, τις επιρροές, το μετεωρολογικό δελτίο, τους τόκους τις τράπεζας, της πτώσης των τιμών. Αυτή η τετριμμένη θεώρηση των επιλογών που επιφέρουν μη αναστρέψιμα αποτελέσματα στη ζωή είναι εντελώς ανιαρή και παιδαριώδης κατάκτηση των ελαφριών αναγνωσμάτων. Τι σχέση έχει με την κανονική ζωή και την ξελογιάστρα νύχτα, δεν γνωρίζω. Τα πάντα μπορούν να άλλαξουν και ευτυχώς το μυαλό μας. Η Γη γυρίζει επειδή οι άνθρωποι θέλουν να κινούνται πιο γρήγορα, πιο εύστοχα, πιο θρεπτικά.
Η μετανιωμένη πρωταγωνίστρια της ταινίας με τα θεσπέσια κόκκινα μαλλιά, τα θελκτικά στήθη και την υπέροχη καριέρα θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα να προστατεύει τον εαυτό της από τα τσιτάτα διαφήμισης και από το μάρκετινγκ του λάϊφ κόουτσερ που βυζαίνει μισθούς εχόντων χρημάτων και μη.
