cogito ergo sum | 26 Ιανουαρίου 2017
Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 1. Η ΕΣΣΔ ψυχομαχάει
 |
| Μαδρίτη, 30/10/1991. Δυο μήνες πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Τζωρτζ Μπους σφίγγουν χαμογελαστοί τα χέρια κατά την διάρκεια συνάντησης κορυφής. |
Τελικά, το ΔΝΤ είναι ευλογία ή κατάρα; Αντίθετα προς τους “αριστερούς” τής εξουσίας, το ιστολόγιο έχει τοποθετηθεί επανειλημμένα και τεκμηριωμένα υπέρ της κατάρας, με χαρακτηριστικώτερα τα όσα αναφέραμε στην Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού. Επειδή, όμως, είναι πολύ πιθανό αυτό το ιστολόγιο να μην αρέσει στον κ. Τσίπρα και την παρέα του, τους συνιστώ να διαβάσουν το βιβλίο τού ερευνητή, ιστορικού και δημοσιογράφου Ερνστ Βολφ “Pillaging the World: The History and Politics of the IMF” (Λεηλατώντας τον κόσμο: Η ιστορία και η πολιτική τού ΔΝΤ), το οποίο κυκλοφόρησε το 2014 (*).
Καθώς πιάσαμε κουβέντα για το ΔΝΤ και με δεδομένα ότι, πρώτον, εφέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από την Οκτωβριανή Επανάσταση και, δεύτερον, η σημερινή κατάσταση στην Ρωσσία θυμίζει πολύ την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Ε.Σ.Σ.Δ. στα τέλη τής δεκαετίας τού ’80, σκέφτομαι ότι δεν θα ήταν άσχημα αν λέγαμε δυο -ή και παραπάνω- λόγια για τον ρόλο που έπαιξε το ΔΝΤ κατά την περίοδο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης και αμέσως μετά. Ξαναρρίχνουμε πρώτα μια ματιά στα κεφάλαια 34-41 της Ανατομίας (για να μη λέμε τα ίδια) και ξεκινάμε.
Όταν, στις 11 Μαρτίου 1985, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ διαδεχόταν στην θέση τού γενικού γραμματέα τού Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης τον Κονσταντίν Τσερνιένκο, ο οποίος είχε πεθάνει την προηγουμένη, σίγουρα γνώριζε ότι η χώρα του αντιμετώπιζε σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα αλλά μάλλον δεν υποψιαζόταν ότι είχε βουλιάξει τόσο βαθιά στο τέλμα ώστε θα χρειαζόταν μια καινούργια Οκτωβριανή Επανάσταση για να βγει από αυτό. Ο λαθεμένος δρόμος που επί τριάντα χρόνια τραβούσε το Κρεμλίνο, είχε φτάσει πλέον στο τέρμα του.
Πράγματι, οι σοβιετικοί πιάστηκαν σαν το ποντίκι στην φάκα όταν μετά το 1956 θέλησαν όχι απλώς να παίξουν το παιχνίδι των ΗΠΑ αλλά να το παίξουν και εκτός έδρας. Εγκατέλειψαν την διαδικασία τού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και παγιδεύτηκαν σε μια ανηλεή κούρσα εξοπλισμών, η οποία τους ξεμάτωσε σαν την γάτα που τρίβει την γλώσσα της στην ράσπα. Στο ανατριχιαστικό βιβλίο του “Η Νίκη” (εκδόσεις Παπαζήσης, 2002), ο Πήτερ Σβάιτσερ περιγράφει με κυνική διαύγεια τον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ στράγγισαν οικονομικά την ΕΣΣΔ, χρησιμοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσο, από τους μουτζαχεντίν τού Αφγανιστάν μέχρι τον πόλεμο του διαστήματος.
Η κατάσταση ήταν τόσο τραγική ώστε η χρονιά που ο Γκορμπατσόφ γινόταν γενικός γραμματέας, ήταν η πέμπτη συνεχόμενη χρονιά που το σοβιετικό ΑΕΠ σημείωνε μείωση. Σε περίοδο που η παγκόσμια οικονομία δεν αντιμετώπιζε ιδιαίτερα προβλήματα, η ΕΣΣΔ βυθιζόταν στην ύφεση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πριν βγει το 1985 η Σαουδική Αραβία (με την παρότρυνση των ΗΠΑ) θα έσπαγε την συμφωνία της με τον ΟΠΕΚ και θα τετραπλασίαζε την παραγωγή τού πετρελαίου της, κάτι που θα οδηγούσε σε κατάρρευση της τιμής τού μαύρου χρυσού. Επρόκειτο για συντριπτικό χτύπημα στην σοβιετική οικονομία, η οποία στηριζόταν (όπως και σήμερα, άλλωστε) στις εξαγωγές καυσίμων.
Ο Γκορμπατσόφ προσπάθησε να αμυνθεί αλλά οι κινήσεις του, επηρεασμένες οπωσδήποτε από τις οπορτουνιστικές πολιτικές επιλογές τριάντα χρόνων, θύμιζαν παγιδευμένο σε κινούμενη άμμο, του οποίου κάθε κίνηση τον βουλιάζει περισσότερο. Πρώτα-πρώτα, αύξησε τις εισαγωγές από τις χώρες τού Συμφώνου τής Βαρσοβίας (με παράλληλη μείωση των υπολοίπων), πληρώνοντας όμως όχι με χρήμα αλλά με πετρέλαιο και, μάλιστα, σε τιμές οι οποίες ορίζονταν πολύ πάνω από τις τιμές που διαμορφώνονταν στην διεθνή αγορά. Κατόπιν, θεσμοθέτησε για πρώτη φορά την δυνατότητα των σοβιετικών επιχειρήσεων να συνάπτουν κοινοπραξίες (join ventures) με επιχειρήσεις τού δυτικού κόσμου, ελπίζοντας ότι έτσι θα μαζέψει συνάλλαγμα. Παράλληλα, αποδύθηκε σε μια αγωνιώδη προσπάθεια εξασφάλισης δανείων από την δύση, με εξωπραγματικά υψηλά επιτόκια, κάτι που διόγκωσε το εξωτερικό χρέος στο -απίστευτο για την ΕΣΣΔ- ύψος των 54 δισ. δολλαρίων μέσα σε τέσσερα χρόνια.
 |
| Νέα Υόρκη, Ιούνιος 1990: Οι πρωταγωνιστές της παράστασης “Οι τραπεζίτες στον ΟΗΕ”. Από αριστερά: Μπάρμπερ Κόναμπλ (πρόεδρος Παγκόσμιας Τράπεζας), Μισέλ Καμντεσσύ (διευθυντής ΔΝΤ), Χαβιέ Πέρες ντε Κουέγιαρ (γ.γ. του ΟΗΕ), Αλμπέρτο Φουτζιμόρι (από τον επόμενο μήνα πρόεδρος του Περού), Ενρίκε Ιγγλέσιας (πρόεδρος της Διαμερικανικής Τράπεζας Ανάπτυξης). |
Με το τείχος τού Βερολίνου να έχει περάσει πλέον στην Ιστορία, η δεκαετία τού ’90 προμηνυόταν ακόμη χειρότερη για την Σοβιετική Ένωση. Αναζητώντας διέξοδο, ο Γκορμπατσόφ απευθύνθηκε σε ένα μεγάλο κονσόρτσιουμ τριακοσίων τραπεζών ζητώντας ένα μεγάλο δάνειο. Όταν το αίτημά του απορρίφθηκε, στράφηκε για βοήθεια στους G7, περιμένοντας ότι τουλάχιστον οι ΗΠΑ θα τον βοηθούσαν. Φυσικά, ο Τζωρτζ Μπους αρνήθηκε γιατί καταλάβαινε ότι τώρα πια η Σοβιετική Ένωση ψυχομαχούσε και το παιχνίδι έφτανε στο τέλος του, κάτι που δεν έδειχνε να καταλαβαίνει ο Γκορμπατσόφ. Οι G7 αποφάσισαν να αναθέσουν την μέριμνα των υπολοίπων ανατολικών χωρών στην ΕΟΚ και οι ΗΠΑ να ασχοληθούν αποκλειστικά με την ΕΣΣΔ. Μόλις θα ολοκληρωνόταν η σύσκεψη, ο Μπους θα ζητούσε από τον Μπάρμπερ Κόναμπλ (πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας) και τον Μισέλ Καμντεσσύ (διευθυντή τού ΔΝΤ) να συντάξουν μια πλήρη μελέτη τής σοβιετικής οικονομίας…
————————————————–
(*) Αξίζει να σημειώσουμε ότι το βιβλίο τού Βολφ γράφτηκε και πρωτοκυκλοφόρησε στα γερμανικά, με τον τίτλο “Weltmacht IWF: Chronik eines Raubzugs”, δηλαδή “Παγκόσμια Δύναμη ΔΝΤ: Χρονικό μιας επιδρομής”.
cogito ergo sum | 27 Ιανουαρίου 2017
Το ΔΝΤ στην Ρωσσία – 2. Η μελέτη για την οικονομία της ΕΣΣΔ
Στην ιδανική περίπτωση, θα μπορούσε να ακολουθηθεί ένας δρόμος σταδιακής μεταρρύθμισης, η οποία θα ελαχιστοποιούσε τις οικονομικές διαταράξεις και παράλληλα θα μας επέτρεπε να δρέψουμε σύντομα τους καρπούς τής αυξημένης οικονομικής αποδοτικότητας. Όμως εμείς δεν γνωρίζουμε κανέναν τέτοιο δρόμο, ειδικά με τις δεδομένες δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες αρχίζουμε. Πραγματικά αμφιβάλλουμε για το αν η επιστροφή στον κεντρικό έλεγχο συνιστά βιώσιμη επιλογή και θα παροτρύνει τις αρχές να κινηθούν γρήγορα ώστε να υλοποιήσουν την δέσμευσή τους για μια οικονομία της αγοράς. Αυτό συνεπάγεται ταυτόχρονη αντιμετώπιση των ζητημάτων της σταθεροποίησης και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Κατά την άποψή μας, η αποκατάσταση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας θα απαιτήσει μια πολύ απότομη μείωση του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης, περίπου κατά 8% του ΑΕΠ…
 |
| Νέα Υόρκη, 7/12/1988: Υπό το βλέμμα τού αντιπροέδρου του Τζωρτζ Μπους, ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν δείχνει τον σωστό δρόμο στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ |
Η ιδέα πίσω από όλα αυτά είναι σαφής: η επιβολή μέτρων σε τόσο μεγάλη έκταση και με τόσο υψηλή ταχύτητα ώστε να προκαλέσουν όσο το δυνατόν πιο οδυνηρό σοκ, διότι αυτό εξυπηρετεί τις αγορές. Το ζητούμενο είναι η περίφημη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, έστω κι αν η επίτευξή του απαιτεί κάθετη μείωση της παραγωγής και, επομένως, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας:
Αυτές οι αλλαγές δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν σε λίγες εβδομάδες. Αλλά είναι βασικό να σημειωθεί ικανοποιητική πρόοδος στο ξεκίνημα, έτσι ώστε η μεταρρύθμιση να θεωρηθεί ως μη αναστρέψιμη ρήξη με το παρελθόν και η διαδικασία να αποκτήσει μια ασταμάτητη ορμή. Το απαραίτητο πρόγραμμα οικονομικής μεταρρύθμισης δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί χωρίς μια αρχική μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης.
Οι “μεταρρυθμιστές” (για την ακρίβεια: απορρυθμιστές) του ΔΝΤ γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Άσχετα με το κατά πόσο είναι σωστοί οι πολλαπλασιαστές που χρησιμοποιούν κάθε φορά, η καταστροφή που προκαλείται από τα σχέδιά τους δεν συνιστά ατύχημα αλλά αναμενόμενη και αναπόφευκτη επίπτωση. Όπως σημειώνουν οι ίδιοι στο πέμπτο κεφάλαιο αυτής της μελέτης:
Η αρχική φάση τής μετάβασης θα επιφέρει σημαντικές μετατοπίσεις και μια στροφή προς τις τιμές της αγοράς που θα βλάψουν τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα. Ως εκ τούτου, θα χρειαστεί ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας, συμπεριλαβανομένου ενός προγράμματος ανακούφισης της ανεργίας, για την προστασία των πιο ευάλωτων από τις βραχυπρόθεσμες συνέπειες της μεταρρυθμιστικής διαδικασίας.
Για μισό λεπτό, ν’ ανοίξουμε μια παρένθεση! Τί αηδίες είναι αυτές που λέει το ΔΝΤ; Δηλαδή, όλο αυτό το παραμύθι για “δίχτυα κοινωνικής προστασίας”, “προστασία των ασθενέστερων”, “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα” κλπ δεν συνιστά ιδέα της αριστερής μας κυβέρνησης; Η περίφημη “προστασία των πιο ευάλωτων” δεν είναι αριστερή πολιτική αλλά τακτικός ελιγμός τού νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού; Ήμαρτον! Πέφτω από τα σύννεφα πριν κλείσουμε την παρένθεση και συνεχίζω το διάβασμα:
Η προοπτική μιας απότομης πτώσης τής παραγωγής και μιας ταχείας ανόδου των τιμών στα αρχικά στάδια μιας ριζικής μεταρρύθμισης είναι αποθαρρυντική. Το ερώτημα είναι αν η διστακτικότητα την οποία συνεπάγεται το συντηρητικό σενάριο (σ.σ.: περί βαθμιαίων αλλαγών και όχι μέτρων-σοκ) θα μπορούσε εν τέλει να μετριάσει τις απώλειες, επιτρέποντας παράλληλα την μετάβαση σε μια λειτουργική οικονομία τής αγοράς με σταθερή ανάπτυξη. Κατά την γνώμη μας, η συντηρητική προσέγγιση είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αποτύχει και στα δυο. (…) Αυτή η επιλογή θα καθυστερήσει την αναπόφευκτη εξάλειψη της σπάταλης και ανεπιθύμητης παραγωγής και την αποβολή τής περιττής εργασίας.
Εδώ είμαστε! Είχατε ξανακούσει για “σπάταλη και ανεπιθύμητη παραγωγή” και για “περιττή εργασία”; Είχατε ποτέ υποπτευθεί ότι τα λουκέτα στις επιχειρήσεις και η έκρηξη της ανεργίας μπορεί και να μην αποτελούν παράπλευρες απώλειες αλλά επιθυμητό στόχο των “μεταρρυθμιστών”; Ούτε κι εγώ αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά.
 |
| Μάλτα, 3/12/1989: Γκορμπατσόφ και Μπους υπογράφουν την επίσημη λήξη τού Ψυχρού Πολέμου. Ειρωνική λεπτομέρεια: ο σοβιετικός ηγέτης υπογράφει με το δεξί και ο πολιτειακός με το αριστερό. |
Από τα παραπάνω είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι οι συντάκτες τής μελέτης δεν έβλεπαν την ώρα να εφορμήσουν στην ΕΣΣΔ και να εφαρμόσουν τα δόγματα του Φρήντμαν. Ο πλούτος που είχαν συγκεντρώσει οι σοβιετικοί αποτελούσε πρόκληση και το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο είχε βρεθεί η χώρα συνιστούσε ένα τεράστιο “παράθυρο ευκαιρίας”. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαν να υπολογιστούν με ασφάλεια οι αντιδράσεις του λαού. Οι μελετητές, γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους “μεταρρυθμίσεις” βαραίνουν τα χαμηλά και μεσαία λαϊκά στρώματα και, συνεπώς, αντιλαμβάνονται ότι ορισμένες βασικές πτυχές τής θεραπείας-σοκ είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και θα πρέπει να εφαρμοστούν με πολλή προσοχή προκειμένου να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη. Για παράδειγμα, αναγνωρίζουν μεν ότι η κατάργηση ελέγχου των τιμών είναι επικίνδυνη αλλά επειδή την θεωρούν απαραίτητη, σημειώνουν:
Συνιστούμε οι έλεγχοι να περιοριστούν προσωρινά στις τιμές των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας και στα ενοίκια των κατοικιών. (…) Η απελευθέρωση των τιμών κατά την διάρκεια μακροοικονομικών ανισορροπιών, η ακραία συγκέντρωση οικονομικής ισχύος, οι ελλείψεις αγαθών και οι ανελαστικότητες μπορεί να οδηγήσουν σε ένα σπιράλ πληθωριστικών μισθών και μεγάλων μονοπωλιακών κερδών…
Εν πάση περιπτώσει, η μελέτη και οι προτάσεις του ΔΝΤ αξιολογήθηκαν θετικά από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τους G7 γενικώτερα. Τώρα πια το ζήτημα ήταν να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή για την επέμβαση αλλά και ο καλύτερος τρόπος να χειραγωγηθούν οι λαϊκές αντιδράσεις. Όλα έδειχναν ότι πλησίαζε η ώρα τού Μπόρις Γιέλτσιν…
———————————————
(*) Δυστυχώς, η μελέτη δεν είναι ελεύθερα προσβάσιμη στο διαδίκτυο αλλά μόνο επί πληρωμή. Δωρεάν υπάρχει μόνο σε μορφή .txt και για να την διαβάσει κανείς πρέπει να ταλαιπωρηθεί αρκετά αλλά αξίζει τον κόπο. Αν κάποιος αναγνώστης ανακαλύψει κάτι άλλο, τον παρακαλούμε να μας ενημερώσει.
