thegreekcloud | 15.02.2017 | 13:16
Μία γιαγιά έπλεκε μέσα στο λεωφορείο. Τσακ- Μπαμ οι θηλιές προσπερνούσαν τα δάχτυλα, χλαπ- χλουπ τα κενά αέρος από τις αναταράξεις των βελονιών. (Το πλέξιμο μου θύμιζε πάντα πολύ τους σφυγμούς μιας ασθενικής καρδιάς με κολπική μαρμαρυγή. Οι κόγχες όπως δίνουν τον ρυθμό και το σχήμα στο ασώματο χρέος του μάλλινου υλικού είναι σαν το αίμα που σπρώχνεται προς τις φλέβες. Και πάλι από την αρχή.) Το γήρας θέλει να υπερασπίζεται τη φροντίδα για να αποδείξει πως δεν είναι ακυρωμένο ραντεβού με τον γυναικολόγο του, αλλά το κυκλώπειο τείχος αυτής της οικονομικής συμφωνίας ανάμεσα στο Δημιουργό των βυζιών και των ανθρώπων.
Ένας γέρος πασπατεμένος με τα καλύτερα ρούχα, τα γυαλιά ηλίου του και το κοντάρι από μία ελληνική σημαία περίπλεκε την καθημερινότητα των συγγενών του λέγοντας με τεθωρακισμένη ηθική χροιά φωνής πως «Εγώ έχω πολλά προβλήματα. Εσύ είσαι ένας άνθρωπος που γυρίζει όλη μέρα!». Η επιτομή του δράματος στο τέλος μιας πλούσιας ζωής είναι τα επιχειρήματα μιας αναίσχυντης αισθητικού που σου πουλάει κρέμες ως το φίλτρο της ζωής.
Ο ναρκισσισμός του γήρατος θωπεύει με τη δέουσα λαγνεία το άνω χείλος μου, τους ανέμελους λοβούς των αυτιών μου, τις θεωρίες μου περί ατομικότητας. Το γήρας με προσπερνάει χαιρετίζοντάς με και μου χαρίζει κάτι ανάξιο αλλά παράδοξα αφροδισιακό ότι μέσα σε όλη αυτή την ηρεμία εγώ θα ζήσω με βότκα και καμουτσίκι σε μία ιδεατή μποντατζ φαντασίωση μοιάζω σαν το ψάρι έξω από το νερό. Θα σπαρταράω σε μία ηδονική ασφυξία σοφίας και εξαναγκασμού.
…
Ανάμεσα στις χειραψίες του Τραμπ και τα παιχνίδια εξουσίας που μία παλάμη μπορεί εύγλωττα να κοινωνήσει, από τα χαστούκια, τα μπουνίδια και τις χλέπες προς τη δημοκρατία, αυτήν την άγνωστη τεθλιμμένη κυρία με τα βολάν στα μανίκια και την αγέρωχη βουλωμένη μύτη, δεν ξέρω αν ένα παιδί μπορεί ακόμη να μετρήσει τα άστρα. Καθώς ρουφιανεύουμε τον πολιτισμό μας σε δίκες που δεν τελειώνουν και σε αγαλματένια σώματα σύμφωνα με τις επιταγές του Ίνσταγκραμ και 29 κατασκευαστών πλυντηρίων έχει απομείνει κάτι σε αυτό το ψυχαγωγικά ενδιαφέρον τοπίο που λέγεται αθηναϊκή Ριβιέρα. Το λέω εγώ που δεν είμαι φαν της διασκέδασης, αλλά του μουντζώματος, αυτού και εκατέρωθεν, πλαγίως και ακτινωτά. Το ψάχνεις, το βρίσκεις.
Ποιος θέλει να δει κάτι σιλικονούχα βυζιά και σώματα με πρωτεϊνικές υποστηρίξεις, άξιγκα να προωθούν πανάκριβα μεσοφόρια που τα έχουν ράψει κακοπληρωμένες γυναίκες ανάμεσα στο Ερεχθείο και τον Παρθενώνα. Ενώ φελινικές γυναίκες να αυτοερωτεύονται σε μία τέλεια ολόγιομη πανσέληνο;
Κατανοώ το ΚΑΣ. Είναι ένας συντηρητικός ρομαντισμός όλο αυτό, η απόφαση. ΄Ίσως και μακάρι. Ίσως, απλώς κάποια εμμονή με την έπαρση. Κατανοώ την αντίθετη άποψη, αλλά θα προτιμούσα σκηνές από το όνειρο καλοκαιρινής νυχτας και θεάματα, βαθια. Όχι εμπόριο. Τι να πω πέρα από αυτό;
){kind=link}