Debbie by Andy
thegreekcloud | 26.02.2017 | 13:05
…μου άρεσε μια ντέμπι χάρι κάποτε, παλιά, τότε που βοσκούσαν ακόμη μαμούθ στον πλανήτη, έναν Απρίλη χόρευα μαζί της έχοντας πιεί ενάμιση ρόσο αντίκο και δυο μαρτίνι, την ωρα που ακουγόταν το Heart of Glass της είπα στο αυτί (εξ ανάγκης, τα ηχεία -Bose 901 νομίζω ήταν- έκαναν πολύ φασαρία) «μοιάζεις με την Ντέμπι Χάρι» και εκείνη χαμογέλασε από την κορφή ως τα νύχια, αυτό που της ψιθύρισα ήταν μισή αλήθεια γιατί η Ντέμπι είχε ωραιότερο διάσημο κώλο αλλά η δικιά μου (so called) απείρως καλύτερο άσημο στήθος με το οποίο ήμουν βαριά ερωτευμένος, plus the fact οτι ήταν πολύ νεότερη της Ντέμπιδος και ήταν -ελέω μαρτίνι κι αυτή, έτσι νόμιζα- κολλημένη σαν στρείδι επάνω μου αλλά ήταν -γαμώτο- αλλουνού, κι εγώ αλληνής ήμουν βέβαια αλλά έτσι ήταν η άνοιξη παλιά, ολωνών, με τεράστιο φως, ξανθιά, όχι με ανταύγειες, ούτε με ξεβαμμένη ρίζα…..το δέρμα πίσω από το αυτί της δεν θυμάμαι τι μύριζε αλλά ή Charlie θα ήταν ή White Linen, ότι κι αν ήταν με ζάλισε και ήθελα να πω και μερικά άλλα έξυπνα μα το μόνο που μου ήρθε στη γλώσσα (ένας αιώνας δρόμος απ’ το μυαλό) ήταν ένα fat free «αλλά αυτή δεν χαμογελάει όπως εσύ», πάλι καλά δηλαδή, θα μπορούσα να έχω πει κάτι σαν «μα αυτή φοράει ακόμη εφηβικό σουτιέν» και να ευχηθώ να σβήσουν ακόμη και τα άστρα εκείνη την ώρα για να μη δει το μάτι μου να γυαλίζει, μετά ακούστηκε το Sailing και τη ρώτησα -ο άθλιος ζαμπούνης- αν κουράστηκε και είπε «είναι ερώτηση τώρα αυτή;», δεν κουράστηκε, το στήθος της ακούμπησε ανάγλυφο, τρισδιάστατο και σε πλήρη ανάπτυξη πάνω μου με εκείνο τον τρόπο που έχω ξεχάσει από καιρό, το ίδιο κι εκείνη φαντάζομαι μετά από τρεις γέννες και καμιά εικοσαριά δίαιτες που είναι αμείλικτες στους ιστούς και τους αδένες, πολλά χρόνια μετά έψαχνα να βρω πάνω μου εγκαύματα από εκείνο το άγγιγμα αλλά μάταια, στο τέλος βαρέθηκα κι εγώ και τα εγκαύματα και σταματήσαμε να ψαχνόμαστε, τα θυμήθηκα αυτά σήμερα που είδα τη φωτογραφία της Ντέμπιδος στου φίλου μου και ασυναίσθητα έφερα τα δάχτυλά μου στη μύτη για να θυμηθώ αν ήταν Charlie ή White Linen, δεν μύρισα τίποτε, μετά θυμήθηκα πως την άνοιξη μόνο οι αλλεργίες και μερικά παραπανίσια κιλά μου κάνουν παρέα, αναρωτήθηκα τι να κάνει τώρα, αυτή τη στιγμή, και για πόσο ηλίθιο θα με περνούσε αν της τηλεφωνούσα μεσημεριάτικα για να της πω «πάω στοίχημα πως είσαι πιο ωραία από τη Ντέμπι Χάρι σήμερα» και μόλις την ακούσω να γελάει να τη ρωτήσω κάτι που με τρώει από τότε «τελικά το στήθος σου σκλήρυνε εκείνο το βράδι και κόντεψε να με τρυπήσει ή ιδέα μου ήταν;», χωρίς να νοιάζομαι πλέον για το αν θα σβήσουν ή όχι τα άστρα γιατί το μάτι μου έχασε απο καιρό το λούστρο του και η άνοιξη έπαψε από καιρό να είναι ξανθιά, άσπρισε κι αυτή μα παραμένει μια ξεπεσμένη γηραιά ντίβα, αν δεν βρει πρώτα τη σωστή χρωμοβαφή ο χειμώνας θα περιμένει με τις βδομάδες για αλλαγή βάρδιας, τελικά δεν τηλεφώνησα γιατί δεν είχα καμιά διάθεση να πιάσω κουβέντα με τον άντρα της για τη γκόλντμαν ζακς, τα σπρέντς και τη χαμένη τιμή του δώρου του πάσχα, τέλειωσα τις δουλειές μου και πέρασα για μια -τάχα μου τυχαία- βόλτα απ’ τα Hondos, ρώτησα αν βγαίνει η Charlie σήμερα και εισέπραξα ένα βλέμμα που αν η απορία μέσα του ήταν σπαθί θα με είχε κόψει σε δεκατέσσερα τεύχη πριν προλάβω να ζητήσω γονυπετής χάρη, τη White Linen δεν χρειάστηκε να τη μυρίσω, ζω μαζί της πάρα πολλά χρόνια και γνωριζόμαστε καλά πια, αν αυτό το ποστ το έγραφε ο Ζαν Μπατίστ Γκρενουίγ θα έλεγε «ματαιοπονείς, μπορεί το όνομα, το μπουκάλι και τα συστατικά να είναι τα ίδια μα δεν τις κάνουν πια όπως παλιά». Πήρα μια φτηνή κρέμα για τις ρυτίδες στα μάτια (τόσα αντικρύζουν αγόγγυστα και σιωπηλά, κάπως πρέπει λοιπόν να τα ανταμείψω) και έφυγα.
Το πιστεύεις ή όχι, με το που μπήκα στο αυτοκίνητο δεν έπαιζε το Heart of Glass. Αυτά γίνονται μόνο στο χόλυγουντ. Μια βλακεία της Gaga έπαιζε. Το έκλεισα και άρχισα να τραγουδάω μόνος μου, με κλειστά παράθυρα ασφαλώς….what I find is pleasing and I’m feeling fine, love is so confusing there’s no peace of mind…
Δεν πήρα τηλέφωνο. Δεν ήταν οι κουβέντες για τα spreads και τις υποβαθμίσεις το πρόβλημα, το άλλοθι για να μη σχηματίσω τον αριθμό της ήταν. Αν μου έλεγε «ναι, δεν ήταν ιδέα σου, ήθελα να σε τρυπήσει» θα έπρεπε κάτι να απαντήσω αναδρομικά και την άνοιξη οι απαντήσεις -και οι αλλεργίες- είναι περίπλοκες.
