19.04.2017, 19:32 | εφσυν
Τη μία μέρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης καταγγέλλει από το βήμα της Βουλής τον Α. Τσίπρα ότι καλλιεργεί κλίμα διχασμού και την επόμενη μέρα ο Α. Γεωργιάδης κάνει την εξής δήλωση: «Αν ήταν στο χέρι του Τσίπρα, δεν θα είχαμε ποτέ ξανά εκλογές στην Ελλάδα… Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εγκαταλείψει εύκολα την εξουσία».
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν επανέφερε στην τάξη τον αντιπρόεδρό του. Προφανώς δεν πιστεύει ότι παραβίασε κάποιον κανόνα.
Αντιθέτως, με κάθε ευκαιρία τον στηρίζει και τιμωρεί όποιον από τη Ν.Δ. τολμά να του ασκήσει κριτική (τελευταίο θύμα η κ. Παπακώστα).
Δεν πρέπει να ξενίζει η άποψη του Αδωνη Γεωργιάδη (συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ).
Ξενίζει, βεβαίως, η ασυλία που απολαμβάνει, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Δεν έχουμε να κάνουμε με μια παραπλανητική αερολογία, για ένα συνηθισμένο λεκτικό πυροτέχνημα περιορισμένης λάμψης και μικρής διάρκειας.
Πρόκειται για μια κλιμακούμενη ρητορική μίσους που κινείται σταθερά γύρω από τη λογική ότι η Αριστερά γενικότερα και ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα είναι εκτός συνταγματικού τόξου (δεν λέγεται έτσι ωμά, αλλά προκύπτει εμμέσως) και εκτός του λεγόμενου δυτικού κανόνα.
Είχαν προηγηθεί η δήλωσή του για τους «αγράμματους κομμουνιστές» και η οργή του γιατί στην Ελλάδα οι αριστεροί και οι κομμουνιστές είναι στο απυρόβλητο (;), ενώ σε πολλές χώρες της Ευρώπης τούς βάζουν φυλακή και απαγορεύουν στα κόμματά τους να υπάρχουν. Για την ιστορία, η επίμαχη φράση είναι η εξής: «Αν πας στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στη Λετονία, στην Εσθονία, στην Τσεχία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία και πεις “είμαι κομμουνιστής” σε βάζουν φυλακή. Δεν μπορείς να το πεις, σε βάζουν φυλακή. Στην Ελλάδα μόνο, αν είσαι αριστερός είσαι καλός».
Για να έχετε την πλήρη εικόνα, προσθέστε και τις κραυγές διαφόρων (πολιτικοί της Δεξιάς, εστέτ δημοσιολόγοι του νεοφιλελευθερισμού, πρώην αριστεροί που δίνουν εξετάσεις καθωσπρεπισμού) ότι στην Ελλάδα χτίζεται μεθοδικά ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το οποίο δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτε προκειμένου να μείνει στα πράγματα.
Στο ιδεολογικό επίπεδο, η συγκεκριμένη στρατηγική υπηρετείται με τη διακίνηση της θεωρίας των δύο άκρων, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ίδια αποφασιστικότητα από τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, γιατί είναι εξίσου επικίνδυνα για τη δημοκρατία.
Στο πολιτικό επίπεδο υπηρετείται με απόψεις σαν κι αυτές που εκφράζουν ο Α. Γεωργιάδης, ο Α. Σαμαράς (θυμάστε την προειδοποίησή του πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015 ότι αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατεβάσει τις εικόνες από τα δημόσια κτίρια;), ο Μ. Βορίδης («η γενιά μας δεν θα παραδώσει τη χώρα στην Αριστερά, ό,τι και αν χρειαστεί να κάνουμε») και ορισμένοι παράγοντες του Κέντρου, οι οποίοι διαπρέπουν ως μετρ της μνησικακίας και τυφλωμένοι από το πάθος τους για ρεβάνς, αριστεύουν στον διαγωνισμό της κινδυνολογίας.
Αν λοιπόν η Αριστερά δεν είναι μια κανονική παράταξη, μήπως και τα μέσα που επιβάλλεται να χρησιμοποιήσουμε για να την θέσουμε εκποδών δεν πρέπει να είναι κανονικά;
Για το καλό της δημοκρατίας, βεβαίως βεβαίως.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
