thegreekcloud | 10.05.2017 | 17:14
Δουλεύοντας τις Κυριακές
Μου είχαν πει για μία κυρία με τρία παιδιά διαζευγμένη που διατηρούσε κατάστημα με ποδήλατα. Το κρατούσε τα Σάββατα πολλές ώρες ανοιχτά, πέρα από το καθιερωμένο ωράριο. Περίμενε τον πιθανό πελάτη και επιδίωκε ακόμη και την πιο μικρή πώληση ενός εξαρτήματος με ένα ευρώ για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Αυτή η γυναίκα, αν δεν έχει κλείσει την επιχείρηση της όπως πολλοί έχουν αναγκαστεί, μάλλον θα την ανακούφισε το μέτρο με τις Κυριακές.
Όμως, ας μη γελιόμαστε. Οι περισσότερες επιχειρήσεις θα υποχρεώσουν τους υπαλλήλους τους να δουλέψουν και τις Κυριακές με καμία πρόσθετη αμοιβή ή ρεπό. Λίγες πολυεθνικές προσφέρουν το ρεπό και το επιπλέον ποσοστό χρημάτων στο καθημερινό μεροκάματο.
Όμως, ας μη γελιόμαστε. Δεν είναι το ίδιο με τις καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία, τα θέατρα και τα γραφεία κηδειών. Είναι μαγαζιά.
Μερικά νέα ρούχα
Ένα κραγιόν
Και ένα ψεύτικο χαμόγελο που βρήκα στις προσφορές στο υπόγειο
Περνώ τις διαβάσεις με σακούλες το χέρι
Δεν αγγίζω τη γη σχεδόν, μοιάζω με μυθικό μονόκερο
Μου κρεμάνε βρακιά, προφυλακτικά στο ράμφος
Ανάμεσα σε αυτούς τους μετεωρισμούς,
χώνω την πιστωτική κάρτα της μητέρας μου σε σχισμές για να γεμίσω ηλεκτρονικά κενά με πιστωτικές μονάδες
Τι ωραίος που είναι ο ήλιος μέσα στο δοκιμαστήριο
Γλεντάω σπαταλώντας χάρτινες ελπίδες για ένα καινούριο ζευγάρι παπουτσιών
Ο θάνατος ανάμεσα σε ταριχευμένες κούκλες με σφιχτούς γλουτούς και λιπ γκλος θα με βρει αναζωογονημένη
Οι μέρες δεν με φτάνουν
Να μάθω στα παιδιά μου πως τις Κυριακές είναι καλύτερα να είσαι κλεισμένος στην ασφάλεια ενός πολυκαταστήματος
Οι πωλήτριες άλλωστε ή είναι αδιάφορες ή εχθρικές από την κούραση
Δεν επικοινωνούν
Μόνο υποκινούν
Με τη σέξι εμφάνισή τους
Και το υποχρεωμένο τους χάχανο
Και η μουσική με υποβάλει σε ένα ντελίριο κατανάλωσης
Μέχρι να φράξουν οι αρτηρίες μου
Από πλαστικό, αερόσολα, καοτσούκ, φίρμα, γέλλουζ ποιντς της τράπεζας Πειραιώς
Μετά θα φταίω εγώ για την υπογεννητικότητα, την αλλοτρίωση, την αποξένωση
Και
Την γιούχα της επαφής εξαιτίας των σόσιαλ μίντια;
Αφού νόμιμα το ιστορικό κέντρο θα είναι ανοιχτό
32 Κυριακές
Θέλω να ζω μέσα στη διαφήμιση
Να καλοπερνάω στο ρελαντί της κατανάλωσης
Οδηγώντας ξέφρενα στο προστατευμένο κουτί με ντιζαϊνάτα μαγαζιά που μοιάζουν με χασαποταβέρνες με σφαγμένες ανθρώπινες ενστικτώδεις επιθυμίες
Όχι: να είμαστε ολόγυμνοι σε ένα κρεβάτι να πίνουμε μόνο νερό και να έχουμε το σώμα ο ένας του άλλου μέχρι να έρθει η επόμενη βασανιστική μέρα που η ρουτίνα θα περονιάζει τη ραχοκοκαλιά της δημιουργικότητάς μας
Φτάνει να έχει POS το κατάστημα και ξεχνάω αμέσως το σαρκίο μου που δήθεν θέλει να αλατίσει τις πληγές του με το μολύβι των στιγμών που χαράζουν ξέφωτα στο μαύρο του χρόνου
