thegreekcloud | 14.05.2017 | 17:32
Αν έπρεπε να ορίσω την ενηλικίωση, θα έλεγα ότι είναι η στιγμή που, μετά την αποκαθήλωση που φέρνει η συνειδητοποίηση ότι οι μικροί θεοί του μικρού μας σύμπαντος, οι γονείς μας, είναι τελικά θνητοί με αρχή, τέλος και πολλά λάθη στην ενδιάμεση διαδρομή, εμείς τους αποδεχόμαστε, τους καταλαβαίνουμε, τους συγχωρούμε και τους αγαπάμε ξανά· τους λατρεύουμε ― όχι με τη λύσσα ταλιμπάν της οικογενειακής μας αίρεσης, όχι σαν τιμωρούς, ευεργέτες, υπερήρωες που σώζουν τον κόσμο μας απο καταστροφές, όχι σαν κριτές της προόδου μας, ούτε σαν εκδικητές της ορθότητας που εξακολουθητικά παραβιάσαμε. Τους αγαπάμε σαν ανθρώπους. Τους αγαπάμε όπως αυτοί μας δίδαξαν ότι αγαπιέται πλήρως κανείς: με τα λάθη τους.
Νομίζω ότι όταν κάποιος αγαπήσει φθαρτά και ανθρώπινα τους γονείς του με τα λάθη τους, μπορεί μετά να αγαπήσει και τον εαυτό του και τους γύρω του. Μπορεί να κατανοεί, να συγχωρεί, να προχωράει τη ζωή του απαγκιστρωμένος από τις παιδικές θεοκρατικές καταβολές του. Ο πιο ωραίος, ο πιο διδακτικός θεός, είναι ο θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται ως ανθρωπος, εύθραυστος, τρωτός, θνητότατος με μόνο φύλλο συκής την τεράστια αδιαπραγμάτευτη αγάπη που σωστά ή λαθος καθοδήγησε τις πράξεις και τις παραλείψεις του απέναντι στα παιδιά του. Ο συνετός γονιός δουλεύει, νομίζω, την αποκαθήλωσή του. Προετοιμάζει το παιδί του για αυτή. Αρνείται με τον καιρό την ειδωλολατρεία του. Θέλει το παιδί του ελεύθερο να αναπτυχθεί έξω από τη βαριά σκιά του. Το θέλει έτοιμο, όσο έτοιμο μπορεί ποτέ να γίνει, να αντέξει τη ζωή και μετά από αυτόν. Αρνείται τα εύκολα, δε μοιράζει για κάθε πρόβλημα τις δέκα εντολές επίλυσής του, αποσύρεται από τον ρόλο του σαμάνου της φυλής και μπαίνει στο ρόλο του προαιρετικά λαμβανόμενου υπ’ όψη Νέστορα. Αγαπάει, δηλαδή, το παιδί του όχι σαν προέκταση των προβολών και της ύπαρξής του, αλλά ως αυτοτελές υποκείμενο που δεν χρωστάει υποτέλεια στον δημιουργό του.
Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι τέως θεοί μας, έχουν αρχή, έχουν και τέλος. Από την αποκαθήλωση και μετά, εχθρός ειναι ο χρόνος· να προλάβουμε να τους δείξουμε ότι και εμείς τους αγαπήσαμε, ότι το τέλος του ancient regime δε σημαίνει το τέλος της ιστορίας τους, αλλά την αρχή της δικής μας. Ότι αυτά που μας έδωσαν με τόση αγάπη είναι αρκετά για να γράψουμε με αξιοπρέπεια τη μικρή ιστορία του κόσμου μας και ότι, και αν δεν είναι αρκετά, μας έδωσαν τον τροπο να τα κάνουμε περισσότερα.
Σήμερα, γιορτή της μάνας, της μάνας θεάς και της μάνας ανθρώπου, έχει γεμίσει το timeline φωτογραφίες από μαμάδες ―μαμάδες παλιές, με μαλλιά λάχανο, μαμάδες ασπρόμαυρες, μαμάδες ελαφρώς φωτοσοπαρισμένες, μαμάδες πρόσφατες, μαμάδες ηλικιωμένες και μαμάδες νεαρές, μαμάδες που ειναι ακόμα αυστηρές θεές και μαμάδες που αποκαθηλώθηκαν, μαμάδες που ζουν και μαμάδες που έφυγαν. Μαμάδες που αγάπησαν και μαμάδες που αγαπιούνται, πάντως.
Νομίζω είναι η πιο ωραία μέρα του χρόνου γιατι ό,τι γράφεται μυρίζει ζακετούλα, κεφτεδάκι, γύρισες παιδάκι μου, δεν είναι τίποτα, μη φοβάσαι και μοσχομυριστή πετσέτα μετά απο μωρουδιακό μπανάκι. Σας εύχομαι να τις χαίρεστε, να τις αγαπάτε, να τις θαυμάζετε, να τις συγχωρείτε ― και να τους το δείχνετε!
Και αν μας λείπουν, εύχομαι να τις θυμόμαστε με την αγαπη που τους αξίζει!
){kind=link}