14.06.2017, 21:33 | εφσυν
Διαβάζω σε τούτη την εφημερίδα την εξής πρόταση: «Η δημοκρατία δεν συμβαδίζει με κινήσεις εντυπωσιασμού».
Συμφωνώ απολύτως, όπως και με την προηγούμενή της, ότι δηλαδή η συμπεριφορά που βασίζεται σε τέτοιες κινήσεις είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική.
Θα ήθελα αυτό το «αξίωμα» να ισχύει για όλους και όχι μόνο γι’ αυτούς που δεν καλοχωνεύουμε ή και που απεχθανόμαστε ή εχθρευόμαστε.
Το λέω διότι αν πράγματι πράτταμε έτσι, θα διαπιστώναμε, με ανοιχτό το στόμα, ότι σύμπας ο πολιτικός κόσμος της χώρας συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ήγουν με κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς ουσία και ειλικρίνεια.
Απλώς ξεχνάμε την «αξιωματικότητα» όταν η περίπτωση αφορά δικούς μας ανθρώπους και την επικαλούμεθα με μεγάλη άνεση όταν στρέφεται εναντίον των «αντιπάλων».
Αυτό συμβαίνει σε όλους τους πολιτικούς χώρους, κοινοβουλευτικούς και εξωκοινοβουλευτικούς ενίοτε· δεν είναι περίεργο, μπορεί και να είναι η ανθρώπινη φύση – αλλά όχι, η σκοπιμότητα είναι και η ιδιοτέλεια και η επίτευξη του σκοπού με ό,τι μέσο διαθέτει ο καθείς και ας είναι και ανέντιμο και ανήθικο και ό,τι θέλει.
Κίνηση εντυπωσιασμού μπορεί να χαρακτηριστεί η φράση «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος» ή η κατάθεση στεφάνου εκ μέρους του πρωθυπουργού στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής άμα τη αναλήψει των υψηλών καθηκόντων του ή η ανώριμη και υπερφίαλη «διακήρυξη» ότι εμείς θα τους βαράμε τον ζουρνά και αυτοί (οι δανειστές) θα χορεύουν.
Είναι όλα αυτά βαθύτατα αντιδημοκρατική συμπεριφορά;
Δεν θα το έλεγα, διότι τότε θα αναγκαζόμασταν όλοι να ψάξουμε για άλλους πολιτικούς και άλλες ιδεολογίες.
Εδώ που τα λέμε, μακάρι να είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε (πρώτα μέσα μας)· ίσως κάτι καινούργιο και υγιές ανακαλύπταμε.
Οτι η κοινωνία μας είναι ένα θέαμα πλέον, ουδεμία σχέση έχον με την πραγματικότητα, το ξέρουν και τα μικρά παιδιά, άρα είναι μεγαλοστομία να κατακρίνουμε αβίαστα τους ανθρώπους του θεάματος, ειδικά εκείνους που κινούνται στον χώρο της πολιτικής· θα έπρεπε να ξεκινήσουμε την κριτική, πιο ειδικά, σε όσους έχουν κυβερνητικές θέσεις και παρελαύνουν καθημερινά στην τηλοψία και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – εκεί κι αν γίνεται το έλα να δεις, με χυδαία πολλές φορές και ανήθικα ξεσπάσματα-εμέσματα (των πολιτικών).
Είναι άδικο να κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά· ένας ευρύνους πολίτης οφείλει να χρησιμοποιεί το ίδιο ζύγι για όλο τον πολιτικό κόσμο.
Μόνο υπ’ αυτόν τον όρο συμφωνώ ότι η δημοκρατία δεν συμβαδίζει με κινήσεις εντυπωσιασμού.
Δεν ενδιαφέρει ποιος είναι πιο καλός θεατρίνος· σημασία έχει να πάψουμε να επηρεαζόμαστε από τέτοιες μεθόδους, από τη δικτατορία του σκοπού!
Αυτό απαιτεί: κότσια, αποφασιστικότητα, ανιδιοτέλεια, ανεξαρτησία, ελευθερία έκφρασης και γνώμης και πλείστα έτερα ανεθελόδουλα, διαφορετικά συμμετέχουμε στο ίδιο (ιδιοτελές) παιχνίδι της συφοριασμένης επικοινωνίας και της απαξίωσης προς τη δημοκρατία.
Μπα; Ολα αυτά; Δυστυχώς, ναι, όση «αξιωματικότητα» και αν εμπεριέχει αυτό το «ναι».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η αισιοδοξία, η τύχη και οι Ελληνες θεοί
