22.07.2017, 17:47 | Κώστας Μαρούντας
«Η ευτυχία ή η δυστυχία των ανθρώπων δεν εξαρτώνται από την περιουσία ή το χρυσό που διαθέτoυν. Η ευτυχία ή η δυστυχία τους, βρίσκονται στην ψυχή τους»
Δημόκριτος
H λογική λέει πως όσο πιο πολλές οι εστίες πιέσεων (και καταπιέσεων) τόσο πιο έντονη η ανάγκη για απεξάρτηση, για ανεξαρτησία.
Όμως, αυτό ισχύει μέχρι ενός σημείου, γιατί πολλές φορές υπάρχει ο κίνδυνος του εθισμού σε τέτοιο βαθμό που να σου είναι απαραίτητη μια εξάρτηση (δεδομένη ή και λίγο κατασκευασμένη…). Και σαν απόκτηση ταυτότητας, και σαν άλλοθι.
Γιατί ναι, δίχως να συμβιβαστούμε με τα τρωτά μας, δεν πάμε πουθενά. Βέβαια, εμείς -επειδή είμαστε μάγκες και ωραίοι… -προχωράμε και ένα βήμα περισσότερο. Όχι μόνο τα βάζουμε σε ειδικές συσκευασίες στην τσέπη μας, αλλά τα ανάγουμε και σε in γκατζετάκια που μας αναβαθμίζουν…
Είναι πιο εύκολο, λοιπόν, να τα ανάγουμε σε ρόλο, γιατί σε μια κοινωνία που είσαι ο ρόλος σου, δεν υπάρχει νόημα να ζεις αν δεν είσαι «ρολιτζής»…
Πολλά πράγματα μας βασανίζουν. Και καλώς γίνεται αυτό, και δίκαιο είναι. Κι επειδή γενικώς, για πολλά χρόνια το ζήτημα ήταν πως θα διαχειριστούμε το χρόνο μας ώστε να περάσουμε καλά, αλλά και να μας το αναγνωρίσουν και οι γύρω μας, στο σήμερα αλλάζουν άρδην τα ζητούμενα.
Μάθαμε να τα θέλουμε όλα δικά μας. Και δεν μπαίναμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι θα γινόταν αν θα άλλαζαν τα πράγματα.
Ποιος «ευτυχισμένος» εγκαταλείπει το συννεφάκι του; Αλλά, και ποιος «δυστυχισμένος»; Βλέπουμε γύρω μας πράξεις πολλές.
Και τα κίνητρα είναι πάντα πιο πολλά από αυτές. Μπορεί να θες να κάνεις κάτι που -κατά γενική ομολογία- να είναι αποδεκτό και αναγνωριστέο, εσύ όμως μέσα σου να έχεις σχεδιάσει κάτι επιστρατεύοντας στα μουλωχτά τις πιο αρνητικές, χυδαίες και κακιασμένες εκφάνσεις του εαυτού σου.
Έτσι, αν δοθεί η έμφαση στο φανερό θα γίνεις ήρωας, ενώ στην πραγματικότητα είσαι κάτι άλλο…
Επειδή, λοιπόν, θεωρώ πως το να είμαστε ελεύθεροι είναι πολύ δύσκολο (έως ουτοπία..), ας κοιτάξουμε να αποκτήσουμε ανεξαρτησία από αυτά που μας στερούν την ατομική και συλλογική προοδευτική κίνηση.
Αν, σύμφωνα με τον Ανρί Λακορντέρ, «η ελευθερία δεν είναι δυνατή παρά μέσα σε μια χώρα, όπου το δίκαιο υπερισχύει πάνω στα πάθη», τότε ας κοιτάξουμε σε ποια χώρα ζούμε και ας τοποθετήσουμε τις λέξεις ελευθερία, δίκαιο, πάθη, στη σωστή διάσταση και στη δέουσα σειρά…
To να μιλάς για ελευθερία σε ένα κόσμο με τόσες σκλαβιές, και με τόσα διαστρεβλωμένα κίνητρα, είναι λίγο υπερβολή.
Ας ορίσουμε τι είναι εξάρτηση. Βέβαια, η ζωή δίχως εξαρτήσεις κινδυνεύει να είναι γυάλα αποστειρωμένη.
Γίνεται δίχως ελεγχόμενα πάθη, δίχως απολαύσεις, δίχως χάσιμο του μέτρου, δίχως κατραπακιές και τριβή με το «χαλασμένο», δίχως «αλητείες» και «ασωτίες»;
Ακόμα και το να ξεφύγεις και να «κυλιστείς» χρειάζεται, για να καταλάβεις τι έχεις και τι χάνεις… Γενικώς πάντως, όταν έχει κατακτηθεί η ανεξαρτησία έμπρακτα, δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος.
Για τον πολύ απλό λόγο πως δεν χρειάζεται καν κάτι τέτοιο… O θόρυβος δεν είναι πάντα δύναμη, αλλά ενίοτε και (μη) αρετή που προσομοιάζει σε απομακρυσμένη σκόνη…
