«Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση ημών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε».
Ζοζέ Σαραμάγκου
Σκληρά τα λόγια του Πορτογάλου Νομπελίστα, μα η αλήθεια δεν είναι προορισμένη να χαϊδεύει αυτιά. Η χώρα που υπερηφανεύεται για τα φώτα που έδωσε στον δυτικό πολιτισμό, η χώρα που κουβαλά σαν ευχή και κατάρα τον πολιτισμικό της πλούτο φαίνεται να υποχωρεί μπροστά στον θεό της εποχής μας: Το χρήμα.
Αυτή η τρομακτική φράση του γραφειοκράτη των Βρυξελλών θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για να σταματήσουν και άλλες ανασκαφές στη χώρα που πρέπει να ξεζουμιστεί. Γιατί να μην συνεχίσουμε να περπατάμε κάτω από τους θαμμένους θησαυρούς της Βεργίνας; Γιατί μπήκαμε στον κόπο να ψάξουμε στην Κνωσό και στη Φαιστό; Γιατί να σκαλίσουμε την αρχαία πόλη της Δήλου;
Ο πολιτισμός, η τέχνη είναι κάστρα στην άμμο τα οποία ισοπεδώνει η προοπτική της μέγιστης κερδοφορίας. Οι τεχνοκράτες που περνούν σχεδόν όλη τους τη ζωή απαντώντας emails μέσα σε καλοσχεδιασμένα, παγερά γραφεία και τζογάρουν με σκοπό τους υψηλούς οικονομικούς στόχους δεν ενδιαφέρονται για αρχαίες κοτρόνες και σπασμένα αγγεία με ορνιθοσκαλίσματα. Ο δικός του πολιτισμός, η δική τους θρησκεία είναι ο κερδοφόρος ισολογισμός. Και κάπως έτσι, ξεπουλιέται και η άλλη η πουτ@ν@ η μάνα μας, που τη λένε ιστορική κληρονομιά. Γιατί αν ο αρχαιολογικός πλούτος μας ήταν τράπεζα, θα τη σώζαμε πάση θυσία.