European Union
Το ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται ένα ηρωικό παρελθόν για να δικαιολογήσει τη μιζέρια του παρόντος του είναι πρωτόγονο σχεδόν· θέλει από κάπου να πιαστεί, να κρεμαστεί έστω, ακόμη κι αν κατά βάθος γνωρίζει ότι έτσι προσεγγίζει τη γελοιότητα και χάνει κάθε επαφή με τη δική του πραγματικότητα.
Ερχεται, όμως, κάποια στιγμή στη ζωή του που αντιλαμβάνεται το μέγεθος της πλάνης του αλλά τότε είναι μάλλον αργά, αφού δεν είχε φροντίσει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, στον δικό του, ας τον αποκαλέσουμε έτσι, ηρωισμό.
Η κυβέρνηση στηρίχτηκε στις δικές της καταβολές, στον δικό της μύθο, στο ήθος ήγουν της Αριστεράς, στους αγώνες της και στη διείσδυση που νόμιζε ότι θα μπορούσε να επιτύχει στα λαϊκά (!) στρώματα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η «θεωρία» της αποδείχτηκε ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο. Με θεωρίες δεν κάνεις προκοπή σε μια ένωση που έχει κλειδώσει την ιδεολογία της και δεν είναι άλλη από την επικράτηση των οικονομικά ισχυρών -θέλει κανείς να μπει στη νομισματική ένωση για να νιώθει σπουδαίος, Ευρωπαίος και πολιτισμένος; Θα πληρώσει το (βαρύ) αντίτιμο.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο του Πλούταρχου σχετικό με τα παραπάνω, που φαντάζει χαρακτηριστικό της νοοτροπίας των μεν και των δε. Οταν ο Ρωμαίος στρατηγός Σύλλας πολιορκούσε την Αθήνα γιατί αυτή είχε υποστηρίξει τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη Στ’, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να διαπραγματευτούν μαζί τους.
Πήγαν λοιπόν δυο-τρεις «διπλωμάτες» να μιλήσουν για ειρήνη και να προβάλουν αιτήματα και επιχειρήματα ώστε να αποφευχθεί η κατάληψη της πόλης. Αρχισαν τότε οι Αθηναίοι διαπραγματευτές να λένε κάτι αλλόκοτες ιστορίες.
Φουσκωμένοι από υπερηφάνεια τόνιζαν τα κατορθώματα του Θησέα, που απώθησε την εισβολή των Αμαζόνων, του Ερεχθέα, που απέκρουσε αποτελεσματικά τους Θράκες, και βεβαίως τη μεγάλη νίκη επί των Περσών στους Περσικούς Πολέμους -εξέθεταν σαν παγόνια ό,τι ήταν ριζωμένο στην πολιτισμική μνήμη των Αθηναίων.
Τους άκουσε ο Σύλλας και δεν πίστευε αυτά που άκουγε. «Ξεκουμπιστείτε, ρε αθεόφοβοι, και πάρτε μαζί σας τους αίνους σας. Οι Ρωμαίοι δεν με έστειλαν εδώ να μορφωθώ, ή να ικανοποιήσω τη φιλομάθειά μου· ήρθα να καθυποτάξω εχθρούς» (κάπως έτσι…). Ασυγκίνητος από την πολιτισμική μνήμη, την ταυτότητα και την αυτοπροβολή των Αθηναίων, που μάλλον ζούσαν αλλού, μπήκε στην πόλη και τη λεηλάτησε ανηλεώς επί πολλές ημέρες…
Το ότι είμαστε τάχα κληρονόμοι του αρχαϊκού κλέους και αγλαών σελίδων Ιστορίας δεν μας απαλλάσσει από τις υποχρεώσεις μας προς τρίτους ούτε μας επιτρέπει την ασυδοσία να πράττουμε ερήμην των διπλανών ή των γειτόνων, ούτε επίσης από την ανάγκη να πατάμε στα πόδια μας και να μη φτερουγίζουμε σε άυλες ιδεοπληξίες και αρχαιολατρίες. (Η πολιτισμική μνήμη βεβαίως είναι εντελώς απαραίτητη, απαιτεί όμως διαφορετικές προσλαμβάνουσες).
