23.10.2017, 22:02 | εφσυν
Χάρης Τσιόκας*
Επειδή με αφορμή τον θέμα των αναδρομικών στις βουλευτικές αποζημιώσεις που διεκδίκησε ένας αριθμός πρώην βουλευτών, ορισμένοι επιχειρούν να το μετατρέψουν σε επίθεση κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θεωρώ ευθύνη και υποχρέωση κάθε δημοκρατικού πολίτη να κάνει ορισμένα σχόλια και κρίσεις.
Ευθύς εξαρχής σας γνωρίζω ότι από την πρώτη στιγμή αρνήθηκα τη συμμετοχή μου σε σχετικές δίκες, έχοντας συνειδητά αποποιηθεί του δικαιώματος αναδρομικών αξιώσεων αύξησης της βουλευτικής αποζημίωσης που το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα να διεκδικηθούν.
Ήταν μια συνειδητή πολιτική επιλογή.
Οι επιλογές όμως έχουν έντονο προσωπικό χαρακτήρα και συναρτώνται κυρίως με τη στάση ζωής του καθενός και ως τέτοιες πρέπει να αξιολογούνται και από τους πολίτες και τους θεσμούς.
Αφορούν τον καθένα ξεχωριστά και τον χαρακτηρίζουν και δεν μπορεί ούτε πρέπει να συνολικοποιούνται, να μετατρέπουν την πολιτική ζωή σε πεδίο “κρεατομηχανής” συνειδήσεων και θεσμών, πολύ δε περισσότερο να αντιμετωπίζονται με τις εντάσεις του λαϊκισμού που εξέπεμψε ο “πορφυρογέννητος” κ. Μητσοτάκης (διαγράφω όσους βουλευτές διεκδικούν).
Αλλά για να μην ισοπεδώνεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και εκχωρείται το δικαίωμα της λαϊκής εντολής σε άλλα ισχυρά -πλην όμως ολιγαρχικά – κέντρα εξουσίας ( γιατί όπως έλεγε ο Μπρεχτ “αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται”) στις δημοκρατίες δεν καταργούμε το δικαίωμα της λαϊκής αντιπροσώπευσης, αλλά εκλέγουμε η αλλάζουμε όποιον δεν μας αρέσει.
Μ αυτή την έννοια, γιατί τόσος θόρυβος για ένα θέμα που το σύνολο των πολιτικών κομμάτων μπορούσε να είχε αντιμετωπίσει έγκαιρα;
Για παράδειγμα στη συνταγματική επιταγή, να “παρακολουθεί” η βουλευτική αποζημίωση τον μισθό του πρόεδρου του Αρείου Πάγου, τι εμπόδιζε από το 2009 την αναλογική μείωση όλων των μισθών των θεσμικών οργάνων, για να ικανοποιείται και το κοινό περί δικαίου αίσθημα στις περικοπές;
Ακόμη και όταν η Δικαιοσύνη “απέρριπτε” τις περικοπές σε δικαστικά όργανα ως αντισυνταγματικές, γιατί δεν επανέφεραν οι κρατούντες τις περικοπές με συνταγματική θεμελίωση, ώστε αυτό να έχει αντίκρισμα και στη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης;
Προφανώς σε συνθήκες πολύπλευρης βαθιάς οικονομικής κρίσης και περικοπών που αγγίζει ιδιαίτερα τα μικρά και μεσαία λαϊκά στρώματα και τάξεις, θα ήταν άδικο να μην αγγίζει και τους “έχοντες και κατέχοντες” την πάσης φύσεως εξουσία.
Πολύ περισσότερο την οικονομική , τη μιντιακή κτλ
Άρα πρέπει οι θυσίες να επιμερίζονται δίκαια όπως θα έπρεπε και αυτό να γίνεται και στις ευκαιρίες που γεννά η κρίση! Γίνεται όμως;
Αυτή λοιπόν την ευαισθησία, ιδιαίτερα τα κόμματα εξουσίας ,και τα άλλα κέντρα εξουσίας, δεν πρέπει να την εκδηλώνουν a la cart.
Και ένα σχόλιο για την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Η δημοκρατία και τα συστήματα κοινωνικής αντιπροσώπευσης έχουν κόστος. Σ όλη την Ευρώπη, σ όλο τον Κόσμο! Δεν βρέθηκε άλλο-καλλίτερο- σύστημα λαϊκής εντολής που μπορεί να την υποκαταστήσει!
Όμως στις μέρες μας ολοένα και περισσότερο και στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον Κόσμο, οι πολίτες “αποσύρονται” από τα κοινά ,γιατί δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες να συναγωνιστούν, γιατί ξέρουν ότι δεν θα έχουν την δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με πιθανότητες επιτυχίας την εργασιακή και επαγγελματική ανασφάλεια με συνέχεια, σ ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον την επόμενη μέρα.
Οι εκπροσωπήσεις στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, εκχωρούνται ολοένα και περισσότερο στους έχοντες “σπόνσορες” η σε όσους έχουν “εγγυηθεί” διάφορα κέντρα εξουσίας “απασχόληση” και μετά τις θητείες σε αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.
Μια ματιά στην Αμερική και στην Ευρώπη για την αξιοποίηση “αιρετών αξιωματούχων” φθάνει για να κατανοήσει κανείς το πρόβλημα.
Γι’ αυτό το πρόβλημα ορισμένα κοινοβούλια και δημοκρατίες , με ευαισθησία επιχειρούν να το αντιμετωπίσουν , με καλλίτερες υποδομές ,εξοπλισμούς και υποστηρίξεις στο πολιτικό προσωπικό που ο λαός δημοκρατικά επιλέγει!
Αλλά και με κίνητρα για την ομαλή επανένταξη τους στον επαγγελματικό και εργασιακό βίο.
Σ άλλες χώρες τα κόμματα έχουν δημοκρατικές διαδικασίες βάσης για τον ορισμό των εκπροσωπήσεων σε όργανα και θεσμούς. Αυτές οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι το πρόβλημα για την επανασύνδεση της λαϊκής θέλησης με τους θεσμούς αντιπροσώπευσης δεν είναι η συκοφάντηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας , αλλά η διεύρυνση της , προκειμένου να αντιστοιχείται με την λαϊκή θέληση και την κοινωνική διεργασία!
Η δημοκρατία, λοιπόν, ή θα αφορά την κοινωνία ή όταν διολισθαίνει, θα εκχωρείται στους λίγους ισχυρούς , δηλαδή δεν θα υπάρχει. Θα γίνεται παρακολούθημα των στόχων του νεοφιλελευθερισμού.
Μήπως εκεί κάποιοι στοχεύουν;
*πρώην βουλευτής
