iloveithaki.gr | feb 8th 2018
σχόλια ημέρας:
νικούν οι πιο μπαταχτσήδες από τους καπιταλιστές
η άνοδος του υποδείγματος του νεοφιλελευθερισμού είναι η ριζική αιτία διαμόρφωσης ενός καπιταλισμού, του οποίου το μέσο ποσοστό κέρδους ήταν και παρέμεινε χαμηλό μετά τις απορρυθμίσεις σε κάθε πεδίο και δεν επαρκεί για την απρόσκοπτη συνέχειά του. παράλληλα όμως, η μέση παραγωγικότητα ανέρχεται σε παγκόσμιο επίπεδο και η οργανωτική διοικητική επιτελεστικότητα των υποτελών καθίσταται αναγκαία πραγματικότητα, αρετές που δεν ξεμπλοκάρουν την προσδοκώμενη αύξηση του ποσοστού κέρδους. ούτε η τέταρτη τεχνολογική επανάσταση, ούτε βεβαίως η περαιτέρω πίστη στο υπόδειγμα βοηθά στην αέναη αναπαραγωγή. η ιδέα του εθνικού απομονωτισμού επανέρχεται, διανθισμένη με ηρωισμούς και γελοιότητες αλα τραμπ σε έναν κόσμο τόσο διασυνδεδεμένο που είναι αδύνατον να γυρίσει στο έθνος – κράτος και τον κρατικομονωπολιακό καπιταλισμό. ο κόσμος παρακολουθεί αμήχανος να νικούν οι πιο μπαταχτσήδες από τους καπιταλιστές, χωρίς να νομίζει πως μπορεί να κάνει κάτι, πέραν ενδεχομένως της ψήφου του. έπειτα από το παγκόσμιο κινηματικό 2011 οι εναντιώσεις κάθισαν. οποιαδήποτε αλλαγή δεν είναι πιθανόν να μην αφορά την ταξική πάλη. εκείνη που παρήχθη έως τώρα ήταν ελπιδοφόρα, αλλά αδύναμη. οι δουλειές των από κάτω ενάντια στους από πάνω χρειάζεται να αλλάξουν ρότα, να διεθνοποιηθούν επαρκώς να αποκτήσουν σχεδιαστικό βάθος και κραταιές οργανωτικές υποδομές. η μάχη όχι απλώς δεν χάθηκε, χρειάζεται επιτέλους να επανεκκινήσει / β ρόγγας
οι φωλιές που αφήνει το φίδι τα αυγά του
ο αντίχριστος, που θα είναι εβραίος (φυσικά) θέλει να μας σφραγίσει με το 666 και οι ταυτότητες ήτανε το πρώτο βήμα στο να δεχτούμε το χάραγμα. αστειότητες, ναι, αλλά μερικά χρόνια μετά ο αδίστακτος χριστόδουλος (αδίστακτος ήδη από τον καιρό που ήτανε δεσπότης στον βόλο: “εργαστείτε για να πλουτίσουμε” έλεγε στις συνάξεις νεολαίας στα στάδια) χρησιμοποίησε ακριβώς αυτό το μέγα πλήθος για να αναδειχθεί σε κάτι σαν εθνάρχη. συνέπεια του κινήματος εκείνου είναι ότι κληρονομήσαμε το φάσμα της ελληνορθοδοξίας σε επίπεδο ιδεών και τους δεσποτάδες ως πολιτικά πρόσωπα σε επίπεδο ηγεσίας. και γελάμε ακόμα και με τα δύο γιατί ζούμε στη φούσκα μας ενώ στα αποκαΐδια της (όποιας) αριστεράς χτίζονται οικισμοί ολοκληρωτικών χριστιανοφασιστικών ιδεολογιών, όπως και αλλού στην ευρώπη. το κίνημα του μακεδονικού ξεκινάει από μερικούς έλληνες βλάχους και από τον φλωρίνης αυγουστίνο, τον περιβόητο καντιώτη, μπροστά στον οποίο οι άνθιμοι και οι αμβρόσιοι φαντάζουνε γατάκια του γιουτιούμπ. η ώρα του μακεδονικού ήρθε λίγο μετά, με τον λαμπρό ηγέτη αντώνη σαμαρά, τον γητευτή του ελύτη και των τότε νεοφιλελεύθερων. τη συνέχεια, το τι θα χτίσει αυτός ο αντισημιτικός-εθνικιστικός-πρωτοφασιστικός οίστρος θα τη δούμε σύντομα. εν ολίγοις: αν θέλετε να μάθετε τι μας περιμένει σε είκοσι χρόνια, ακούστε τι συζητάει ο κόσμος γύρω από ενορίες, κύκλους μελέτης αγίας γραφής, συνάξεις νέων, παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, “σωματεία” κτλ. αυτές είναι οι φωλιές που αφήνει το φίδι τα αυγά του / sraosha
η εκκλησία μας λέει πώς να γαμιόμαστε, τι να τρώμε, τι να ψηφίζουμε και αν θα πλενόμαστε
όταν μιλάμε για την εκκλησία μιλάμε για έναν οργανισμό ηλικίας 20 αιώνων με αδιάσπαστη συνέχεια και παρουσία, παλιότερο από τον καπιταλισμό (που είναι 500 ετών και ήδη θεωρείται η οδός και η αλήθεια και η ζωή), έναν οργανισμό που τα έχει βρει και με τον στάλιν και με τον βλαδίμηρο και με τον σουλτάνο και με τον αλάριχο και με τον μουσολίνι και μέσα στις κάστες της ινδίας, που και με λόγιους τα βρίσκει και με αμαθείς υπηκόους του χλωδοβίκου ή του κωνσταντίνου του κοπρώνυμου, που έχει επιβιώσει στην αβινιόν κι έχει ταπεινώσει αυτοκράτορες, που και στην κορέα ή στην κένυα μια χαρά τα πάει και στην αιθιοπία προσαρμόστηκε και τους λιθουανούς τους κέρδισε (όψιμα, οκέι) και τους ίνκας τους εξανδραπόδισε, που μας λέει πώς να γαμιόμαστε και τι να τρώμε και τι να ψηφίζουμε και αν θα πλενόμαστε και ποια πρέπει να είναι η γνώμη μας για το θέατρο και για τη μουσική, που οικειοποιείται τα είδωλα που δεν μπορεί να κατακρημνίσει. είναι πλάνη να μιλάμε για “χριστιανισμό” εκτός προτεσταντισμού: η εκκλησία — και η δυτική και η ανατολική — είναι πρωτίστως οργανισμός είκοσι αιώνων με συνέχεια και απύθμενο know how. και έχει τον τρόπο της. μπορεί να μας φαίνεται βαμπίρ η εκκλησία, επειδή θεμελιώνεται σε μια κάπως ασυνάρτητη μυθολογία, επειδή ζει στο σκοτάδι του υπαρξιακού τρόμου (γιατί όλοι θα πεθάνουμε και κάποιοι χειρότερα και νωρίτερα απ’ ό,τι λογαριάζαμε), επειδή είναι γραφική, χρυσοποίκιλτη και πομπώδης, επειδή μάς πίνει το αίμα και πόσο μπανάλ είναι να μας πίνουνε το αίμα σε μια εποχή που απαρνούμαστε τα σώματά μας — παρότι και αυτό το έχει ξαναδεί η εκκλησία. αλλά δείτε πόσο ισχυρά είναι τα βαμπίρ, εκτός από απέθαντα / sraosha
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1229″]
