«Terrible shooting», πράγματι, αρκούν και τα προεδρικά αμερικανικά για να περιγραφεί το μακελειό. Αλλά είναι 17 ή 291 φορές περισσότερο «terrible» το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν βρήκε μισή λέξη συγγνώμης κι άλλη μισή λέξη υπόσχεσης ότι η κυβέρνησή του θα ξανασκεφτεί το πρόβλημα της οπλοκατοχής. Και ίσως αποφασίσει κάτι διαφορετικό απ’ όσα ορίζει η «παράδοση»· η παράδοση μιας αμερικανικότητας καλλιεργημένης από αστυνομικά και γουέστερν β΄ κατηγορίας και καθηλωμένης στη λατρεία της αυτοδικίας και των όπλων, τόσο επωφελή για τις βιομηχανίες-χορηγούς πολιτικών.

Τίποτε διαφορετικό, όμως, δεν μπορούμε να περιμένουμε από έναν πρόεδρο που ερωτοτροπεί με το μέγα όπλο: τα πυρηνικά. Στο θέμα της οπλοκατοχής ηττήθηκαν ακόμα και πρόεδροι που κάτι προσπάθησαν να κάνουν, όπως ο Μπαράκ Ομπάμα. Αλλωστε, το δήθεν αποστομωτικό αντεπιχείρημα είναι το ίδιο έπειτα από κάθε μακελειό:

«Το πρόβλημα δεν είναι τα όπλα. Είναι οι προβληματικοί που τα χρησιμοποιούν λάθος». Σωστά. Το γεγονός ότι μπορείς να αγοράσεις ημιαυτόματο σχεδόν με την ίδια ευκολία που θ’ αγόραζες ένα μπλουζάκι είναι αδιάφορο. Δεύτερο αντεπιχείρημα: «Και ημιαυτόματο να μην μπορούσε ν’ αγοράσει, θα ’παιρνε ένα μαχαίρι από την κουζίνα του σπιτιού του, αφού ήταν μανιασμένος». Και πάλι σωστά. Τίποτε πιο εύκολο από το να σκοτώσεις δεκαεφτά και να τραυματίσεις δεκάδες μ’ ένα κουζινομάχαιρο. Το ’χει κάνει και ο Ράμπο. Και ο Σβάρτζι. Κι ο Τζον Γουέιν πιο παλιά. Με Ινδιάνους. Και αμέτρητοι κινηματογραφικοί ραμποειδείς στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Οι Αμερικανοί κουμπουροφόροι κάνουν στην πατρίδα τους περίπου ό,τι κάνει η πατρίδα τους στον υπόλοιπο κόσμο: καθαρίζουν. Σίγουρα, και να απαγορευτεί το εμπόριο όπλων, δεν θα εξαλειφθεί η βία από τη μια μέρα στην άλλη, σ’ έναν τόπο όπου σέρνεις το όπλο ημιαυτόματα, σαν ακόλουθος της παράδοσης. Πιθανότατα όμως θα μειωθούν τα θύματα. Δεν μετράει αυτό;