Θέλω τη δόση μου. Τα χέρια μου τρέμουν. Η αναπνοή μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Πάει. Ξέμεινα. Ξεμείναμε και πάλι. Θέλουμε τη δόση μας. Και ο ναρκέμπορος το παίζει καθυστέρηση. Για να κρατήσει τη δική του χωρίς να δώσει τη δική μας. Βιάζεται.
Τρέμουν κι οι δικοί του από τη στέρηση. Από τη δική μας δόση περιμένουν κι αυτοί τη δόση τους. Τη δόση τους από τη δόση μας.
Δεν έχει διευκρινιστεί αν το λεγόμενο ζεστό χρήμα έρχεται και ξαναφεύγει ή παραμένει εκεί που ήταν για να μην υπάρχει το κουραστικό πήγαιν’-έλα που θα στοίχιζε και λεφτά.
Δεν έχει διευκρινιστεί επίσης ότι το χρήμα είναι χρήμα, και μάλιστα πολύχρωμο, σαν αυτό για το οποίο ακούγεται να μιλούν κάποιοι μάρτυρες της Novartis ή αν είναι κάτι άλλο σε χαρτί, τίτλοι ας πούμε. Αν είναι καν χαρτί, αφού οι τίτλοι μπορούν να μεταβιβαστούν άυλα και απλά.
Μέσα στο γενικό στερητικό σύνδρομο που αναπτύσσεται μεταξύ των εταίρων, ακόμα και από ανθρώπους που ούτε θα μάθουν για την ποιότητα της δόσης ούτε θα σνιφάρουν οι ίδιοι καν λίγη πρέζα αγορασμένη ακριβά, αναδύεται πολυάριθμος ο χορός της ελληνικής τραγωδίας.
Αλλοτε θυμωμένα και άλλοτε βαριεστημένα, παρακολουθεί τους βασικούς ήρωες να δηλώνουν και να ξεδηλώνουν, χωρίς, ως όφειλαν, να συντρίβονται.
Και ενώ πολλαπλασιάζονται τα ανταλλάγματα από την πλευρά μας για να ολοκληρωθεί το ντiλ, το εργαστήριο έχει σχεδόν αδειάσει.
Πρέπει να αδειάσει κι ο πάγκος, να μη μείνει ούτε ένας κόκκος, ένα έστω αποτύπωμα, λίγη σκόνη, που να θυμίζει το προϊόν. Οσο για μας, τους εξαρτημένους, περιμένουμε και τη δική μας ώρα, τείνουμε ως προϊόντα μιας χρήσης προς τη χωματερή του χρέους, που όλα τα αλέθει.
Ενώ αυτή όχι μόνο παραμένει αλώβητη, αλλά συνεχώς ανθεί. Ετοιμη για νέες, δικές μας πάντοτε, θυσίες, τις οποίες ονομάζει κομψά μεταρρυθμίσεις.
Ενας από τους «καλούς» -ήρωες εννοείται- όπως αυτοαποκλήθηκε στην πρόσφατη επίσκεψη του στο προεδρικό μέγαρο, μίλησε και πάλι.
Ο κύριος Μοσκοβισί θα είναι μεν ο «καλός» της ιστορίας, πλην όμως όταν το παιχνίδι γίνεται σε μια «κανονική» χώρα, και όχι ακανόνιστη όπως η Ελλάδα.
Μας είπε λοιπόν, με το θάρρος της φιλίας που τον δένει και μας δένει κι εμάς χειροπόδαρα μαζί του, δόση γιοκ (για να θυμόμαστε και το παρελθόν μας, που μπορεί να είναι και το μέλλον μας): Αν δεν συνεχιστούν σε όλη τη χώρα γοργόφτεροι οι πλειστηριασμοί και δεν δοθεί το Ελληνικό μπιρ παρά στους αγοραστές του, να του αλλάξουν τα φώτα. Για το καλό μας πάντα.