είμαι δεξιά.

Θα το πω το κρίμα μου: Δεν ήθελα. Δηλαδή, θα ‘θελα να μην. Αλλά, πάλι πώς; Οταν έτσι, τότε αλλιώς πώς;

Καθένας μας φέρει μέσα του την υποψία μήπως, τελικά, υπάρχουν εντός μας πράγματα που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε. Μήπως τελικά ούτε το παρόν είναι αθώο (όπως έλεγε και ο υπέροχος Κωστής Παπαγιώργης). Αυτό μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Δεν θέλω να εξαναγκάζω τον παρόντα χρόνο μου (και σας) στην αυτήν ενοχική αξιοποίηση, αναφερόμενη σε ανθρώπους που έχω βαρεθεί ν’ ακούω και να βλέπω και να με εξουσιάζουν. Νισάφι πια. Αλλά…

Αλλά, νισάφι, ξενισάφι, θα τα πω. Θα τα πω, γιατί θέλω να υπάρχουν κάπου μαζωμένα… Κάτι η υποδόρια τάση προς κάθε τι το ενοχλητικό, κάτι οι αυθόρμητες, σχεδόν σπασμωδικές κινήσεις προς κάθε τι παράλογο, κάτι η υφέρπουσα επιθυμία σχολιασμού ατόμων που σκούζουν και ασχημονούν, πόσο να βαστηχτώ πια! Ερχεται ο θυμός και κορώνει και άντε να τον συμμαζέψεις. Θυμός για του λόγου μου. Που χρειάστηκε ν’ ακούω για 20 ώρες προχθές όλα τα καλόπαιδα του κόσμου τούτου στη Βουλή, για να καταλάβω πως… βρε, μήπως είμαι Δεξιά;

Δεν ξέρω πόσοι από τους Ελληνες ψηφοφόρους, πολίτες, απογοητευμένους και αναθεωρημένους παρακολούθησαν έστω και λίγο από τη συζήτηση στη Βουλή για τη Novartis, αλλά όποιος το έκανε, δεν μπορεί, κάτι παρόμοιο θα κατάλαβε. Διότι, δεν υπήρξε ούτε ένας τους -κανένας όμως!- από τους δέκα φερόμενους ως εμπλεκόμενους στο αυτό μέγα, τρανό και αμίμητο σκάνδαλο που να μη φώναξε, έβγαλε χαρτιά, έκλαψε, ράγισε, απείλησε, έβρισε και έσκουξε, ξυπνώντας τους νεκρούς στον Γράμμο, ώστε να αποδείξει πως επί των ημερών του όχι μόνο δεν χρηματίστηκε, αλλά εξαιτίας του η Novartis είχε και χασούρα. Οχι 3 δισ. δεν έχασε το ελληνικό κράτος από αυτή την υπόθεση, ίσα ίσα η πολυεθνική έχασε και λάθος τα είχαμε καταλάβει.

Αμ, το άλλο; Πού το πας το άλλο; Δεν υπήρξε ούτε ένας τους -κανένας όμως!- που να μην έπεσε από τα σύννεφα με το θράσος της κυβέρνησης (αυτής της συγκεκριμένης), αλλά και των δικαστικών αρχών που τόλμησαν να τους εμπλέξουν σε κάτι τόσο κακό. Που, όμως, πάλι κακό πώς ήταν, αφού αυτοί καλά τα έκαναν; Εκεί κάπου μπερδεύτηκα και κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδικασία μετάλλαξης.

Ποια είσαι εσύ, αυτοαναρωτήθηκα, που θα αμφισβητήσεις τα 10 χρόνια κοινοβουλευτικής παρουσίας του Αδώνιδος, τα 18 πολιτικής διαδρομής του Λοβέρδου, τα επίσης 18 του Σαλμά, τα 40 του Σαμαρά. Δεν υπήρξε κανένας τους -κανένας όμως!- που να μην έλεγε πόσα χρόνια ήταν στη Βουλή. Μόνη εξαίρεση ο Πικραμμένος, που δυο μήνες κάθισε μόνο, και που πολύ με ενοχοποίησε ο Κυριάκος όταν σπαρακτικά αναφώνησε «δεν ντραπήκατε ούτε τον άνθρωπο που έκλαιγε!» και τότε ντράπηκα κι εγώ που δεν τον είχα ντραπεί.

Ποια είσαι εσύ, σκέφτηκα, που θα ταχθείς με όσους θέλουν «να τους πάρουν την εξουσία για πάντα», όπως είπε αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ ο Σαμαράς, με αυτό το ύφος μεταξύ Παπαδόπουλου, Μεταξά με κάτι από, κάτσε να δεις τι ήταν… το βρήκα, με κάτι από Δημήτρη Σταρένιο στον «Γερο-Λαδά»!

Δεν μπορεί. Οταν νεαρός βουλευτής (που φαντάζομαι έχει απολυτήριο Λυκείου) της Ενωσης Κεντρώων που μιλάει στη Βουλή, κατηγορώντας την κυβέρνηση για «ατάκτως εριγμένες υποθέσεις», παίρνει μισθό στα έξι χιλιάρικα, δεν μπορεί, λέω, ο Βενιζέλος που τα λέει τόσο γραμματικά σωστά, κάτι περισσότερο αξίζει να πάρει. Αν όχι απ’ τη Βουλή, ίσως μέσω αυτής. Από την εξουσία που του δίνει ως μέλους της.

Και αφού όσα νόμιζα πως ήξερα ως σωστά μού τα κατέρριψαν προχθές οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο και όσοι τους υποστήριζαν, ήρθε και η τελική απόδειξη των λαθών μου, εις τριπλούν: Τρία βραβεία, «Αριστείας στη Συνεργασία», «Εθελοντισμού» (τέλειο;) και «Ενεργοποίηση και δέσμευση ενδιαφερόμενων μερών» (ακόμα πιο τέλειο) έλαβε προ ημερών η Novartis στην Ελλάδα.

Τότε σιγουρεύτηκα. Είμαι Δεξιά. Δεξιά και… εριγμένη.