25.02.2018, 23:49 | εφσυν
Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Ο αρθρογράφος της «Εφ.Συν.» Χρήστος Λάσκος στο κείμενό του στις 9.1.2018 κατέληγε ως εξής: «Συνεπώς, υπάρχει ισχυρή ζήτηση μιας άλλης πολιτικής. Και, με όλες τις επιφυλάξεις, απάντηση σε αυτή τη ζήτηση μπορούν να δώσουν μόνο οι ενωμένες δυνάμεις της ευρύτατης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Γίνεται; Δεν έχω καταλάβει γιατί δεν έχει ξεκινήσει ακόμη».
Δικαιολογημένη η απορία του. Μια απάντηση δίνει ο ίδιος, χαρακτηρίζοντας την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά «ευρύτατη». Εύστοχη περιγραφή. Πράγματι, στον αστερισμό της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπάρχουν κόμματα, ομάδες, κινήσεις, συλλογικότητες. Πλήθος μεγάλο.
Ολα έχουν λόγο ύπαρξης; Γι’ αυτούς που εμπλέκονται και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπόθεση έχουν και παραέχουν. Δεν είναι κάτι καινούργιο για την Αριστερά το φαινόμενο του κατακερματισμού.
Υπάρχει η ιστορική σύγκρουση γύρω από το δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση;» η οποία προκάλεσε τη ρήξη στο ενωμένο τότε σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο και οδήγησε σε εμφύλιους με δραματικές συνέπειες συνολικά για την Αριστερά αλλά και για τις κοινωνίες (κυριαρχία των ναζί στη Γερμανία). Υπάρχουν και οι συγκρούσεις στο εσωτερικό των επαναστατικών δυνάμεων που αγωνίζονταν για τον ίδιο σκοπό, αλλά με διαφορετικές προσεγγίσεις. Κι εδώ είχαμε εμφύλιους, μερικοί εκ των οποίων ήταν πολύ σκληροί, ακόμη και αιματηροί.
Οι διασπάσεις του παρελθόντος έχουν αφήσει βαριά τη σκιά τους στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Παλιές διαφορές για σοβαρά αλλά και για ήσσονος σημασίας ζητήματα, σχετικά με την ιδεολογία, τη στρατηγική, τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να πιαστεί ο στόχος, τις ευθύνες των εμβληματικών προσώπων του κομμουνιστικού κινήματος, τις ερμηνείες για την αποτυχία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και για την περιθωριοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων, παραμένουν σε ισχύ και εμπλουτίζονται με νέες. Ούτε οι βαθιές κρίσεις του καπιταλισμού έφεραν πιο κοντά τις συσσωματώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Με τον Μαρξ και τον Λένιν είναι όλες, ωστόσο ανειρήνευτη είναι η πάλη μεταξύ τους για το ποια δικαιούται να ομιλεί στο όνομά τους καθώς και για την ιδιοκτησία των μεγάλων ιστορικών συμβάντων.
Η κάθε μία πιστεύει ότι αυτή και μόνον αυτή εκφράζει με αυθεντικό τρόπο και υπηρετεί με συνέπεια τις παρακαταθήκες των ιδρυτών, αυτή και μόνον αυτή αναλύει σωστά τη συγκυρία, αυτή και μόνον αυτή έχει την ιδανική πρόταση για τη συγκρότηση του επαναστατικού υποκειμένου, αυτή και μόνον αυτή είναι σε θέση να φέρει εις πέρας το ιστορικό καθήκον της ανατροπής του καπιταλισμού. Εχουν μεγάλη ιδέα για τον ρόλο τους, αλλά μικρή επιρροή στην κοινωνία. Αντίφαση; Οντως. Πρέπει με κάποιο τρόπο να εξηγηθεί.
Προφανώς δεν φταίνε οι επιλογές τους, προφανώς δεν φταίει η πολιτική γραμμή, προφανώς δεν φταίει το σύνδρομο από το οποίο πάσχουν – ο ναρκισσισμός της λεπτομέρειας, προφανώς δεν φταίει ο Χατζηπετρής.
Ευθύνονται οι εργαζόμενοι που για διάφορους λόγους δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, οι λιγόψυχοι στις τάξεις τους (ρεβιζιονιστές, ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, λεγκαλιστές, λικβινταριστές) που λειτουργούν αντικειμενικά σαν πέμπτη φάλαγγα της αστικής τάξης στο εσωτερικό του κινήματος και βεβαίως ο ταξικός αντίπαλος ο οποίος, με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που διαθέτει, συκοφαντεί, παραπλανά, χειραγωγεί, καλλιεργεί την αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, παραλύοντας έτσι κάθε διάθεση για αντίσταση και αγώνα.
Τα κόμματα, οι οργανώσεις και οι ομάδες που κινούνται στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κατασκευάζουν για τον εαυτό τους μια ειδυλλιακή εικόνα (αίσθηση μεγαλείου) και ταυτοχρόνως κατασκευάζουν έναν ταξικό αντίπαλο ο οποίος άλλη δουλειά δεν έχει παρά να ασχολείται μέρα-νύχτα μαζί τους (απευθείας ή μέσω των ιμάντων του), επειδή τάχα μου αποτελούν τη μοναδική απειλή για το σύστημα (μανία καταδίωξης). Θύμα αυτής της εμμονής έχει πέσει κατά καιρούς και η «Εφημερίδα των Συντακτών» (σιγά που θα γλίτωνε).
Ισως το μοναδικό μέσο που καλύπτει με ρεπορτάζ τη δραστηριότητα των κομμάτων και των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και φιλοξενεί συχνά-πυκνά άρθρα στελεχών τους. Εσχάτως έκανε την αποκοτιά να καταγράψει τις διαφωνίες που υπήρχαν στο ΝΑΡ και να δημοσιεύσει κείμενο μελών και στελεχών που αποχώρησαν.
Το γραφείο Τύπου του ΝΑΡ αποκάλυψε την πραγματική πρόθεση της εφημερίδας. Αναφέρει: «Αν κάτι αποκαλύπτει το δημοσίευμα της “Εφημερίδας των Συντακτών”, αυτό δεν αφορά το ΝΑΡ, αλλά το άγχος που διακατέχει το μέγαρο Μαξίμου και τους συνοδοιπόρους της ΣΥΡΙΖΑϊκής διακυβέρνησης να αποδείξουν πως δεν υπάρχει αριστερή εναλλακτική».
Αλαλα τα χείλη των συνοδοιπόρων. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Πώς έμαθαν οι συντάκτες της ανακοίνωσης τη συμφωνία μεταξύ του μεγάρου Μαξίμου και της εφημερίδας; Μπροστά ήταν;
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε στην «Εφ.Συν.» μπας και υπάρχει φράξια του ΝΑΡ στα γραφεία μας; Εκτός αν έχουν κάνει εισοδισμό στο πρωθυπουργικό μέγαρο, οπότε η πληροφόρησή τους είναι από πρώτο χέρι. Αστεία πράγματα.
Προσπάθησα να απαντήσω στην απορία του Χρήστου Λάσκου, που είναι και δική μου απορία, γιατί δεν επιχειρεί συντονισμένα και σοβαρά η ευρύτατη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να καλύψει τη ζήτηση για μια αριστερή εναλλακτική πρόταση. Δεν ξέρω τι κατάφερα.
