Δίκιο έχεις, αρθρογράφε. Από το μπότοξ και το συνολάκι της υπουργού εξαρτάται το ασφαλιστικό μας όχι το βουνό των εισφορών που χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία…
Οσοι και όσες δουλεύουμε, χρόνια τώρα με άντρες, γνωρίζουμε ότι πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένας κομπλεξικός άντρας που την αυστηρότητα, την εργατικότητα, την έκφραση διαφωνιών αλλά και τα νεύρα μιας γυναίκας συναδέλφου την αποδίδει στην έλλειψη σεξουαλικής ικανοποίησης (sic) και ποτέ στη δική του έλλειψη σοβαρότητας, επαγγελματισμού και στο πλήθος των δικών του απωθημένων.
Αντίθετα, όταν ένας άντρας είναι αυστηρός, διακρίνεται για την εργατικότητά του και διατυπώνει χωρίς περιστροφές τη γνώμη/διαφωνία του, τότε είναι σπουδαίος επαγγελματίας και αν βρίσκεται ψηλά στην ιεραρχία το πέτυχε αξιοκρατικά.
Ουδείς θα αναρωτηθεί από πόσα κρεβάτια πέρασε και πόσες κατουρημένες ποδιές φίλησε.
Αυτά τα… κάνουν οι γυναίκες γιατί κορωνίδα στο αξιακό τους σύστημα είναι η «κατινιά» (τουλάχιστον) κ.λπ. Αυτό θέλουν να πιστεύουν οι απανταχού κομπλεξικοί (αλλά και κομπλεξικές για να είμαστε δίκαιοι) για να καλύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες. Δυστυχώς.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και υπέροχοι άντρες στις ζωές μας. Είχα και έχω την τύχη να δουλεύω με άντρες που ήταν κύριοι, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς απωθημένα. Συνάδελφους γενναιόδωρους, αρωγούς στα πρώτα αλλά και στα μετέπειτα επαγγελματικά βήματά μου, με κατανόηση στις γυναίκες συναδέλφους που ήταν και μητέρες ή φρόντιζαν ηλικιωμένους γονείς.
Εχω δουλέψει, συνυπάρξει με υπέροχες γυναίκες που ούτε ανταγωνιστικές ούτε ζηλόφθονες είναι. Αντίθετα, είναι πολύ γενναιόδωρες, ακόμα κι αν δουλεύουμε σε «ανταγωνιστικά» μαγαζιά και μπορεί να ρίχνουμε «γκέλα» (σ.σ στη δημοσιογραφική αργκό «ρίχνω γκέλα» όταν έχω… αποκλειστικό θέμα) και ανταλλάσσουμε μηνύματα τύπου: «Μπράβο σου. Φοβερό θέμα, αλλά άκουσα γκρίνια από τους δικούς μου».
Και είναι πολλές οι φορές που έχω ζητήσει χείρα βοηθείας σε συναδέλφισσες από άλλα μαγαζιά γιατί το παιδί είναι άρρωστο, γιατί έμπλεξα στην εφορία, γιατί έχω οδοντίατρο και τρέχω και δεν φτάνω…
Αυτή η αλληλεγγύη μεταξύ μας είναι ακόμα πιο επιβεβλημένη όταν ο προϊστάμενος είναι ένας κομπλεξικός που δεν ξέρω τι κουβαλάει στην ψυχή και στο μυαλό του ώστε να θέλει να κάνει τη ζωή κόλαση στους υφισταμένους του. Συνήθως τα «θύματά» του είναι γυναίκες και ευτυχισμένοι άντρες, που έχουν ισορροπημένη προσωπική ζωή.
Δεν έχω εντρυφήσει στις αρχές και στις πρακτικές του καλού management, όπως άλλοι προβεβλημένοι αρθρογράφοι, αλλά αυτό που ξέρω βιωματικά είναι ότι η καλή συνεργασία, η ειλικρίνεια, η γενναιοδωρία, η ανωτερότητα και το ήθος δεν είναι θέμα φύλου.
Ξέρω επίσης ότι σε αρκετά υπουργεία, τώρα και στο παρελθόν, άντρες υπουργοί είναι «στα «μαχαίρια» με άντρες υφυπουργούς κ.λπ. Ξέρω επίσης φαλακρούς και ασπρομάλληδες που όταν έγιναν υπουργοί έκαναν εμφύτευση μαλλιών, άρχισαν να βάφουν την κόμη τους και εμπλούτισαν την γκαρνταρόμπα τους με ακριβά κουστούμια.
Αλλά ο πολιτικός δεν πρέπει να κρίνεται ούτε από το μαλλί ούτε από το μπότοξ.
Η μέγιστη «κατινιά» είναι να διαφωνούμε για την εξωτερική πολιτική και τα επιχειρήματά μου να είναι «άντε ρε μύωπα».
Να με συγχωρήσετε για τη φλυαρία, οφείλεται εν πολλοίς στην οργή μου για το «αρθρο-γνώμη» γνωστού συναδέλφου σε φιλελεύθερο site που αποφάσισε να ασκήσει κριτική στη Ράνια Αντωνοπούλου και να μας πει ότι υπάρχει πρόβλημα στη λειτουργία του υπουργείου Εργασίας (δικαίωμά του) επειδή είχαν μαζευτεί πολλές γυναίκες, που υπουργοποιήθηκαν με ταγάρια και τώρα είναι μες το μπότοξ (χωρίς την άδεια του αρθρογράφου).
Και τώρα που έφυγε η Ράνια, ο πρωθυπουργός πρέπει να βάλει κάποιο αρσενικό (του άντρα του πολλά βαρύ, μην του μιλάτε το πρωί) να βάλει μια τάξη εκεί μέσα και να σώσει και τον υφυπουργό Πετρόπουλο…
Γιατί, λέει, δεν παίζουμε με σοβαρά πράγματα, όπως τα ασφαλιστικά και εργασιακά μας….
Δίκιο έχεις, αρθρογράφε. Από το μπότοξ και το συνολάκι της υπουργού εξαρτάται το ασφαλιστικό μας, όχι από το βουνό των εισφορών που χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία «πετυχημένοι» επιχειρηματίες και του δικού μας χώρου.
Παρά την οργή μου, θέλω από καρδιάς ως γονιός να ευχηθώ στις κόρες των απανταχού «σεξιστών» να μη βρεθούν αντιμέτωπες στην επαγγελματική –και όχι μόνο ζωή τους– με κομπλεξικούς, μισογύνηδες άντρες, όπως οι μπαμπάδες τους.
