η πίστη είναι μία αυστηρώς προσωπική υπόθεση

Το Πάσχα είναι μία γιορτή που διδάσκει πολλά, μία χρονική περίοδος με πολλαπλές προεκτάσεις για όσους θέλουν να το ψάξουν βαθύτερα. Το θρησκευτικό στοιχείο έρχεται στο προσκήνιο και έτσι η συζήτηση λαμβάνει συγκεκριμένη χροιά, με τις όποιες διακλαδώσεις να έπονται…

Η πίστη είναι μία αυστηρώς προσωπική υπόθεση. Ο κάθε άνθρωπος έχει τους λόγους του για την όποια σχετική επιλογή κάνει. Και αυτοί βρίσκονται τόσο μέσα του, που είναι κάπως unfair για τον οποιονδήποτε να παραβιάζει τόσο ιδιαίτερες πύλες. Γιατί μπορεί φερ΄ειπείν κάποιοι να εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο φόβο, κανένας όμως δεν μπορεί να σταθεί υποτιμητικά απέναντι σε αυτόν. Μέχρι, βέβαια, του σημείου που και αυτός γίνει «όχημα» για πλάγια οφέλη.

Οι εσωτερικές διαδικασίες είναι το πλέον δύσκολο, αλλά και σημαντικότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Νομίζω πως έχει δικαίωμα να τις προφυλάξει κάποιος, ακόμα και με τρόπους που μπορεί να μη γίνουν αρχικά αρεστοί…

Σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα υπάρχει και η «άλλη όψη του φεγγαριού»… Είναι γνωστό πως κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να ακολουθήσουν μία θρησκεία από συμφέρον, ενώ αν κάνουμε μία βόλτα και στην «απέναντι πλευρά» κάποιοι εμφανίζονται ως πολέμιοι κάποιας θρησκείας (ή και όλων μαζί…) για να προκαλέσουν.

Οι πρώτοι επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις για όφελος δικό τους, οι δεύτεροι επενδύουν στην τέχνη της πρόκλησης για να αποκτήσουν ταυτότητα και να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους. Είναι πολύ πιο εύκολο να εστιάσουμε σε κάτι μερικό, ειδικά όταν περιορίζεται σε τροχιές που επιστρέφουν πάντα πίσω, και να τα δώσουμε όλα εκεί, παρά να επιδιώξουμε τη βήμα-βήμα προοδευτική πορεία με διευρυμένο και καθολικό περιεχόμενο.

Αυτά, όμως, δεν σημαίνουν πως η οποιαδήποτε θρησκεία δεν έχει να πει πολλά πράγματα, ή πως κάθε άθρησκος ή άθεος άνθρωπος είναι κάτι που έχει «μολυνθεί» από κάτι εντελώς αποκρουστικό και ανάξιο λόγου… Η κριτική στον κοινωνικό ρόλο των θρησκειών, στις θεσμικές λειτουργίες των επίσημων εκπροσώπων τους, στις διαπροσωπικές συμπεριφορές των φυσικών προσώπων που ταυτίζονται μαζί τους, η αμφισβήτηση στα κηρύγματα και στις βασικές φιλοσοφικές αρχές τους, είναι βασικός πυλώνας για την περαιτέρω συνύπαρξη και προοδευτική πορεία ενός κοινωνικού συνόλου. Ακούμε, σκεφτόμαστε, διαλέγουμε, προχωράμε…

Άκουσα μία κουβέντα την Τρίτη το βράδυ σε μία παρέα που βρισκόμουν, που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Μία φαινομενικά απλοϊκή τοποθέτηση, που όμως είχε τόσο βάθος που -κατά την προσωπική μου γνώμη- περικλείει όλη την ουσία των νοημάτων γύρω από το θρησκευτικό ζήτημα.

«Δεν πιστεύω πως κάποια πράγματα που περιγράφονται στη Βίβλο έχουν γίνει, όμως αναγνωρίζω το συμβολισμό τους. Στο κάτω-κάτω οτιδήποτε βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, το αποδέχομαι». Μέσα σε λίγες λέξεις συνυπάρχουν με αρμονικό και σεβάσμιο τρόπο η αμφισβήτηση, η άρνηση, η κατάφαση, και η θετική σκέψη. Το «διαχωρίζω τη θέση μου» με το «με ενδιαφέρει να ξέρω», αλλά και το «θέλω να επιδιώξω το κάτι καλύτερο»…

Ας προσπαθήσουμε να εστιάσουμε όσο περισσότερο μπορούμε στην ανεκτικότητα. Γιατί αυτή διασφαλίζει, για παράδειγμα, πως μία θρησκεία δεν θα μετατραπεί σε όπλο κάποιων για την εξυπηρέτηση «επεκτατικών» συμφερόντων. Γιατί αυτή αναδεικνύει το πραγματικό περιεχόμενο της «φύσης» των ανθρωπίνων κοινωνιών, τη διαφορετικότητα. Κάθε τι που παραβιάζει αυτά, είναι γενεσιουργός αιτία για προβλήματα που αργά ή γρήγορα θα τα βρουν όλοι μπροστά τους.

Ας προσπαθήσουμε να εξάγουμε από το κάθε τι τα θετικότερα στοιχεία του. Γιατί αυτό διασφαλίζει ψυχική ισορροπία, δυνατότητα σωστών επιλογών, και όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη διευθέτηση των όποιων υποχρεώσεων έχουμε. Γιατί αυτή η συνθήκη αποτελεί βασική προϋπόθεση κατάκτησης ατομικών και συλλογικών στόχων. Μαζί με την υπομονή, βεβαίως-βεβαίως…