iloveithaki.gr | apr 10th 2018
με λίγα λόγια: η πραγματικότητα είναι ξινή και μουτρωμένη – τα πεζοδρόμια λ.χ., έτσι δείχνουν: μουντά, βρόμικα, ανάγλυφα και πάνω τους σκοντάφτουμε και σκουντουφλάμε απεριόριστα. το χιούμορ μη χαθεί
σχόλια ημέρας:
η νδ σε διάλυση
στα εκρηκτικά εσωκομματικά προβλήματα του προέδρου ης ΝΔ πρέπει να προστεθούν οι πανθομολογούμενες αδυναμίες του, ιδίως σε ό,τι αφορά τη δημόσια παρουσία του και η υστέρησή του έναντι του Αλέξη Τσίπρα. Υπάρχουν επίσης οι λανθασμένες επιλογές του σε θέματα όπως είναι η έξοδος από το Μνημόνιο, οι χειρισμοί των υποθέσεων που ερευνά η Δικαιοσύνη και οι τοποθετήσεις του στα εθνικά θέματα που απέχουν από την παραδοσιακή αντίληψη της ΝΔ για συγκλίσεις όταν πρόκειται για κρίσιμα ζητήματα της χωρας. Σ’ αυτά κάποιοι προσθέτουν και τη δυσφορία στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος- αλλά και του… αμερικανικού παράγοντα- για τις τοποθετήσεις του σε θέματα που αφορούν τις συμφωνίες με τους δανειστές και το Σκοπιανό. Τρεις συναντήσεις με τον Αμερικανό πρέσβη σε ένα μήνα είναι πολλές για να παράσχουν απαρατήρητες. Και η σιγή ασυρμάτου από τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες καταφανώς ανησυχητική όταν τα ελληνικά γεωπολιτικά θέματα βρίσκονται στην επικαιρότητα… Ορισμένοι θυμούνται το σχόλιο που έκανε ο Βόλφρανγκ Σόιμπλε, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να τον συναντήσει για να του ζητήσει «να τον εμπιστευτεί» και έφυγε χωρίς καν μια αναμνηστική φωτογραφία: «Αυτός καταλαβαίνει από αριθμούς, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι οι αριθμοί δεν αλλάζουν»…/ γ λακόπουλος
η πραγματικότητα είναι ξινή και μουτρωμένη
είναι γνωστό: κάπου πάντα στον κόσμο θα είναι μεσάνυχτα -ουδείς είναι θεός ώστε να βλέπει όλο τον πλανήτη. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε φωτεινό κομμάτι της γης (χωρίς πολέμους, στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα -για το τελευταίο δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά, είναι προς εξέταση τέλος πάντων). Μας διέπει η γκρίνια βεβαίως αλλά το προσπερνάμε γιατί στο βάθος μάς αρέσει μάλλον -και δεν είναι κακό αυτό. Το κακό ξεκινά με τα λόγια τα μεγάλα και, όσο νά ’ναι, ασυνάρτητα και ισχνά. Μέρες που ’ναι, είμαστε με τον Ελληνα πρωθυπουργό: «Βούλησή μου είναι να μη δεχτώ άλλες κωλυσιεργίες (σ.σ.: στην εκπόνηση και εκτέλεση του κυβερνητικού έργου) και τεχνητά εμπόδια (ο Θεός κι η ψυχή μας τι εννοεί, αλλά, μέρες εορταστικές είναι αυτές). Οποιος έχει αντιρρήσεις επ’ αυτού θα ήθελα να τις εκφράσει τώρα». Γιατί αργότερα θα είναι αργά; Ποιος ξέρει; Δεν παίζει ο πρωθυπουργός. Ετσι πρέπει να είναι ένας πρωθυπουργός: με πυγμή και αποφασιστικότητα· με βούληση, που είναι και φιλοσοφική κινητήριος δύναμη. Μόνο έτσι θα αποφύγουμε τις οχληρές αξιολογήσεις των δανειστών και εταίρων (τρομάρα μας) και θα βγούμε στις ελεύθερες αγορές (φτου, ξελευτερία), θα επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις στην προτεραία αυτών κατάσταση, θα οδεύσουμε στη λεωφόρο της ανάπτυξης και της οικονομικής ανάκαμψης./ γ σταματόπουλος
ο πόλεμος επιβίωσης
οι ατομικοί απολογισμοί της κρίσης δεν αποτυπώνονται σε αριθμούς, αλλά σε καθοριστικά γεγονότα. Είναι μια καταλυτική κοινωνική διεργασία που αλλάζει όλα τα δεδομένα, όχι μόνο της καθημερινότητας, αλλά και της προοπτικής. Μετά το τέλος της κρίσης -ή μέχρι την εκκίνηση της επόμενης- τίποτε δεν θα είναι το ίδιο, για κανέναν. Η κρίση και η μνημονιακή «θεραπεία» της έχουν προκαλέσει βίαιο και βαθύ κοινωνικό μετασχηματισμό της χώρας, με βασικά χαρακτηριστικά τη διόγκωση των φτωχών, προλεταριοποιημένων και «πρεκαριοποιημένων» στρωμάτων, από τη μια, και τον αποκλεισμό της κοινωνικής ανέλιξης, από την άλλη. Κι αυτό εξατομικεύεται σ’ έναν δαρβινικό πόλεμο επιβίωσης που εξουδετερώνει τις συλλογικές διεργασίες και εγκλωβίζει τον καθένα στον ερμητικό μικρόκοσμό του. Όσοι αναρωτιούνται γιατί εξαερώθηκε η κοινωνική διαμαρτυρία, πού πήγαν οι μάζες των «αγανακτισμένων», γιατί εξαφανίστηκαν οι αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, γιατί είναι σπάνιες οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, γιατί στις δημοσκοπήσεις τα κόμματα μιας πεντακομματικής Βουλής μετά βίας αθροίζουν ένα 48% στην πρόθεση ψήφου, γιατί οι μισοί πολίτες δεν βλέπουν κανέναν «καταλληλότερο», γιατί στην τεράστια πλειοψηφία τους δηλώνουν απαισιόδοξοι για το μέλλον, όσοι αναρωτιούνται τελικά «μα πού πήγαν όλοι;», ας αναλογιστούν απλώς: «πού βρίσκονται σήμερα όλοι;». Είναι αλλού. Οι ιδρυτές του νεοφιλελευθερισμού δεν θα μπορούσαν να φανταστούν εντυπωσιακότερο θρίαμβο απ’ αυτόν που πέτυχαν στην Ελλάδα./ γ κιμπουρόπουλος
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1323″]
