οι ολίγιστοι και μοιραίοι (δυστυχώς) γράφουν ιστορία

«Τι κοινό έχει η ανθρώπινη καρδιά και ο ιμπεριαλισμός; Και η μία και ο άλλος χτυπάνε, χτυπάνε, χτυπάνε…». Αυτό το μαύρο χιούμορ της δεκαετίας του 1980 επανέρχεται σήμερα στο προσκήνιο, μετά τη νέα επίθεση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας στη Συρία.

Το σημερινό χτύπημα – με πρόσχημα αυτή τη φορά τα χημικά όχι του Σαντάμ Χουσεϊν, αλλά του Άσαντ – έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα επεμβάσεων που δείχνει να μην έχει τέλος: πρώην Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Υεμένη κλπ.

Οι ΗΠΑ, με προέδρους είτε Ρεπουμπλικανούς είτε Δημοκρατικούς, εξάγουν στρατιωτικό εξοπλισμό και πόλεμο με διάφορα προσχήματα. Από κοντά και οι διάφοροι ευκαιριακοί «σύμμαχοι», με επικεφαλής την ορντινάτσα της Αμερικής Βρετανία και την φιλόδοξη να κερδοσκοπήσει πολιτικά με φόντο το ξεθωριασμένο αυτοκρατορικό της μεγαλείο Γαλλία.

Μια χορεία επικίνδυνων – ενίοτε και φαιδρών – ηγετών αναδιατάσσει σύνορα, αλλάζει καθεστώτα, υποκαθιστά τη διεθνή Δικαιοσύνη και αυτοχρίζεται προστάτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Όλοι ξέρουμε ότι ο Τραμπ είναι ένας ασταθής και επιρρεπής στην υπερβολή άνθρωπος, καθόλα επικίνδυνος για τη διεθνή ειρήνη και την…δημόσια υγεία, αφού στις προτιμήσεις του κυριαρχούν το παίξιμο με τα πυρηνικά κουμπιά και οι μαζικές φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους.

Από την άλλη, η wannabe «σιδηρά κυρία» της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, όταν κατά την ανάληψη των καθηκόντων της βουλευτής του Σκοτσέζικου Εθνικού Κόμματος την είχε ρωτήσει εάν θα διέταζε ένα πυρηνικό πλήγμα που θα σκότωνε εκατό χιλιάδες αθώους ανθρώπους, απάντησε ανενδοίαστα «ναι» και πρόσθεσε: «όλο το θέμα της αποτροπής είναι να γνωρίζουν οι εχθροί μας ότι είμαστε έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουμε [τα πυρηνικά]».

Τέλος, ο φιλόδοξος «μεταρρυθμιστής της Ευρώπης», νεοφιλελεύθερος Γάλλος πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστο χρόνο για να δείξει στην πράξη τι ακριβώς εννοεί: διάλυση της εργατικής νομοθεσίας και ιδιωτικοποιήσεις βασικών κλάδων στο εσωτερικό και αυτοκρατορικό μεγαλείο με πόλεμο στο εξωτερικό.

Τι ενώνει τους τρεις «καμπαλέρος» της συμμαχίας των προθύμων; Φυσικά πάνω απ’ όλα η συμφωνία στη λεηλασία των πόρων της Μέσης Ανατολής και το μέτωπο κατά της Ρωσίας και του Ιράν. Δευτερευόντως όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι τρεις βρίσκονται στα σκοινιά στο εσωτερικό των χωρών τους. Ο Τραμπ βρίσκεται σ’ ένα διαρκή αγώνα με τη Δικαιοσύνη για ιδιωτικές και δημόσιες υποθέσεις του. Η Μέι παραδέρνει ανήμπορη και ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση που προκάλεσε το Brexit. Ο Μακρόν έχει στριμωχτεί για τα καλά, αφού τα μεν ευρωπαϊκά σχέδιά του μπήκαν στον πάγο από το Βερολίνο, ενώ εσωτερικά οι απεργίες παραλύουν τη Γαλλία. Να μια καλή συγκυρία για να διαφύγουν και οι τρεις με…, τι άλλο; Ένα πόλεμο!

Η Συρία έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σ’ ένα πεδίο που διασταυρώνονται τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα και σ’ ένα κομμάτι του δύσκολου παζλ της Μέσης Ανατολής. Το Παλαιστινιακό, ο λεγόμενος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ο νέος ψυχρός πόλεμος Δύσης – Ρωσίας και η παραδοσιακή κόντρα ΗΠΑ-Ιράν περιπλέκουν το κουβάρι των εξελίξεων, ενώ στο βάθος βρίσκονται οι ενεργειακοί πόροι της ευρύτερης περιοχής, συμπεριλαμβανομένης και της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Η Ελλάδα μπορεί να μην συμμετέχει ενεργά σε όλα αυτά, ωστόσο η πολιτικοστρατιωτική σύσφιξη των σχέσεων με ΗΠΑ και Ισραήλ, αλλά και η όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δημιουργούν ένα καθόλα επικίνδυνο μείγμα. Η νέα κούρσα των στρατιωτικών εξοπλισμών με προμήθειες από την Ουάσινγκτον, η άδεια για στάθμευση των δολοφονικών drones στη Λάρισα και η χθεσινή υπογραφή επέκτασης της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ προκαλούν εύλογη ανησυχία και όλοι πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα δεδομένα.