μην ελπίζετε, κ. σαμαρά. νικητής θα είναι η χώρα

Σε πρόσφατο άρθρο («Καθημερινή»), η θέση του κ. Αντώνη Σαμαρά για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής:

…Προσοχή, όμως: δεν πρέπει, χτυπώντας όλοι μαζί τον ΣΥΡΙΖΑ, να δημιουργηθεί η ψεύτικη εικόνα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δήθεν κόμμα “αντισυστημικό”…». Δεν θυμάμαι πρώην πρωθυπουργός να εκφράζει τέτοιο μίσος για τον πολιτικό του αντίπαλο. Συνεχίζει, δίνοντας οδηγίες στο Κίνημα Αλλαγής, ως στρατηγικό του εταίρο, ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ: «…Δεν πρέπει να τον αναδείξουμε σε “πόλο αντισυσπείρωσης”. Πρέπει να τον απομονώσουμε και να τον καταδικάσουμε στη συνείδηση όλης της κοινωνίας

Το ταξικό μίσος που διαπερνά τον λόγο του πρώην πρωθυπουργού είναι πριν απ’ όλα μίσος για την πολιτική δυναμική, τον πολιτικό προσανατολισμό και τη δυνατότητα καθοριστικής παρέμβασης της Αριστεράς στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Η συγκυρία αυτής της παρέμβασης δεν είναι τυχαία.

Λιγότερο από πέντε μήνες απομένουν ώς τον Αύγουστο. Στο επίκεντρο της συζήτησης για τις εξελίξεις, δικαιολογημένα, εξακολουθεί να βρίσκεται η οικονομία και οι προοπτικές της. Οπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, βαδίζουμε προς το τέλος των μνημονίων και της ασφυκτικής έως στραγγαλισμού οικονομικής επιτροπείας. Στην πλειονότητα της κοινωνίας αναπτύσσεται προβληματισμός για τα βασικά στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν τη «Νέα Ελλάδα».

Η εμπειρία των τελευταίων 3,5 χρόνων δείχνει ότι η έξοδος από τα μνημόνια δεν έρχεται επειδή «έφτασε το πλήρωμα του χρόνου». Χρειάστηκε σχέδιο, διαπραγμάτευση που δεν έγινε πάντα με ίσους όρους, συγκρούσεις εντός και εκτός συνόρων. Χρειάστηκε η συμμετοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας ή έστω η ανοχή της σε μια πορεία που χαράξαμε και διαμορφώσαμε. Ετσι φτάσαμε, σήμερα, να θεωρείται η έξοδος από τα μνημόνια διαδικασία φυσιολογική, ευνόητη και αναμενόμενη.

Επιπλέον, αυτή η πορεία είχε κοινωνικό πρόσημο, σφραγίστηκε από ταξικό αποτύπωμα. Ηταν πορεία με κεντρική θέση «Εξοδος από την κρίση με την κοινωνία όρθια». Αυτή η θέση διαπερνά όλες τις αποφάσεις μας.

Σε αυτό το ταξικό αποτύπωμα ανιχνεύονται και οι διαφορές μας από τη νεοσυντηρητική πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση, που στην τεράστια φτωχοποίηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, στις στρατιές των ανασφάλιστων συμπολιτών μας, στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που προκάλεσε, βλέπει απλά «παράπλευρες απώλειες» στην προσπάθεια εξόδου. Αντιμετωπίζει τη ρημαγμένη χώρα σαν «μαγνήτη επενδύσεων».

Το ίδιο ταξικό αποτύπωμα διαπερνά τον σχεδιασμό μας για τη μεταμνημονιακή εποχή. Από τις προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση και τη διαπραγμάτευση για τη ρύθμιση χρέους μέχρι τις προτάσεις για τη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.

Από τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές στο κράτος μέχρι τις διορθωτικές κινήσεις για τη βελτίωση της θέσης των κοινωνικών ομάδων από τις οποίες αναμένεται ενεργητικότερη, καθοριστική συμμετοχή στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας μέσα από επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας. Τις κοινωνικές ομάδες με εισοδήματα 20.000–50.000 ευρώ, που πλήρωσαν μέχρι σήμερα δυσανάλογα περισσότερα για την έξοδο από την κρίση.

Σ’ αυτό το κοινωνικό αποτύπωμα του σχεδιασμού μας για τη νέα Ελλάδα, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τους «εχθρούς» και τους «φίλους» της προσπάθειας. Το ταξικό πρόσημο της πρότασής μας καθορίζει τις αναγκαίες υπερβάσεις, συγκρούσεις και συγκλίσεις για την Αριστερά και όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς. Ολοι, ευτυχώς, θα κριθούμε από τη στάση μας σε αυτό το βασικό ερώτημα.

Η Αριστερά έχει ταχθεί σαφώς υπέρ των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, της γνώσης, του πολιτισμού, της νεολαίας. Με σταθερή ενωτική πολιτική, οφείλουμε να πρωτοστατήσουμε στη δημιουργία του ευρύτερου δυνατού μετώπου των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς για την Ελλάδα όπου οι εργαζόμενοι, οι σημερινοί φτωχότεροι και οικονομικά αδύνατοι θα βρουν καλύτερη θέση και καλύτερη μοίρα.

Στο ταξικό αποτύπωμα της προσπάθειάς μας μπορεί κανείς να δει την πηγή όλου του φάσματος των αντίθετων πολιτικών απόψεων. Από αυτούς που ασθμαίνοντες προσπαθούν να πείσουν ότι δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια, επιχειρώντας έτσι να κρύψουν την ανησυχία τους μπροστά στη διαφαινόμενη επιτυχία των βασικών πολιτικών επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, μέχρι τον κ. Βενιζέλο, που απορρίπτει συνεργασία με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ «ηττημένο».

Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν πρέπει, ούτε μπορούν, να έχουν αυταπάτες. Η αντίδραση στον σχεδιασμό της προοδευτικής Ελλάδας θα είναι πιο έντονη από όλα όσα ζήσαμε στην τριετία που μεταξύ άλλων είχαν προετοιμάσει και έλπιζαν σε «αριστερή παρένθεση».

Οπως γράφει ο κ. Σαμαράς: «…Αλλά μην κάνετε λάθος: για να υπάρξει αληθινή υπέρβαση και αποτελεσματική σύγκλιση, το παλιό που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί στρατηγικά! Και οριστικά…». Κι όμως, πολιτικά, δεν μπορεί σήμερα να μιλά κανείς για την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς χωρίς ή, ακόμα χειρότερα, ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική δύναμη των ευρύτερων κοινωνικών ομάδων.

Δεν νοείται προοδευτική Ελλάδα χωρίς τους σημερινούς οικονομικά ασθενέστερους και αδύνατους. Αυτή και ήταν και είναι η βάση που πορευόμαστε. Η απάντηση είναι: Μην ελπίζετε, κ. Σαμαρά, ούτε να αμφιβάλλετε. Νικητής θα είναι η χώρα! Στρατηγικά! Και οριστικά!