βάλτε μου δυο κανναβουριές

Να πεις ότι δεν τα ‘κανα με τη σειρά τους; Ολα τα έκανα, καταπώς έπρεπε. Να πεις δεν ήμουν στην ώρα μου; (Παραδόξως) Ημουν! Να πεις δεν φαίνομαι; Καλά, δεν είμαι και Φασούλας, δεν είμαι, όμως, και Κάιλι Μινόγκ… Και νωρίς σηκώθηκα, και τον σκύλο βόλτα έβγαλα και μπάνιο έκανα και πρωινό έφαγα και συγυρίστηκα και σενιαρίστηκα και πήγα με τα πολλά να προλάβω το μετρό. Στην ώρα μου. Με τα σέα και τα μέα μου.

Και ξαφνικά προβάλλει εμπρός μου ένα κάπως πιο νεαρό αγόρι, κάπως πιο ψηλό, κάπως πιο ογκώδες και μου κλείνει τον δρόμο. Πάω από δεξιά, πάλι μπροστά μου. Πάω αριστερά (συνηθισμένη στην κατεύθυνση, σίγουρη πως εκεί θα βρω διέξοδο!) να τος πάλι εμπρός μου. «Καλά, αόρατη είμαι;» σχολιάζω μεγαλόφωνα. Ούτε που κατάλαβε! Το μηδέν! Είχε τ’ ακουστικά στ’ αφτιά, τα μάτια στο άγνωστο και μόνος στον γιαλό αρμενίζω.

Με τα πολλά, φτάνω στον προορισμό μου. Πάω να περάσω απέναντι τον δρόμο, κανονικά από τη διάβαση, και με το που κάνω ένα βήμα, αυτοκίνητο σταματάει καρφωτά μπροστά μου! «Καλημέρα. Ολα καλά; Τι λέτε, θα μας αφήσετε να ζήσουμε μια μέρα ακόμη;» ρωτάω (αυτό πάλι που όταν θέλω να βρίσω, μου βγαίνει ο πληθυντικός, πώς το εξηγείς;). Τίποτα ο οδηγός. Ή που μίλησα ή που δεν υπήρχα, ένα και το αυτό.

Ή που η αυτιστική συμπεριφορά (με την πολύ λαϊκή, μη πολιτικά ορθή έννοια του όρου, καθώς τα άτομα με αυτισμό πολύ περισσότερο και καλύτερα επικοινωνούν με το περιβάλλον τους) έχει εξαπλωθεί παντού ή που κάτι τρέχει με την πάρτη μου, το σύμπαν συνωμοτεί να μου το φανερώσει κι εγώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω.

Γιατί να μην είμαι κι εγώ σαν τις κυρίες της πολιτικής που ξέρουν τι είναι, πού βαδίζουν και πόσα απίδια πιάνουν; Γιατί να μη βγω κι εγώ (όπως η Αυλωνίτου) να το φωνάξω να το πω: «Είμαι μια ωραία γυναίκα, πολύ μορφωμένη και με σπουδαίο πολιτικό λόγο. Και τις μελέτες μου τις χρησιμοποιεί και η NASA άμα λάχει. Αμέ!».

Τις είδα όλες μαζωμένες προχθές στη Βουλή. Μόνο τα νυφικά τους που δεν φόρεσαν. Οσο για τους άνδρες… οι γαμπροί της Ευτυχίας! Ηρθε ο Γιούνκερ βλέπεις και μου ντύθηκαν Μιμή Ντενίση. Και νά σου το παπαδαριό στα έδρανα (γιατί;) και δώσ’ του σφιχταγκαλιάσματα και ματσμουτσοφιλήματα με τον Γιωργάκη (υιό Παπανδρέου, υιό Παπανδρέου) και τι χαρές και ομορφιές!

Αλλά το καλύτερο ήταν άλλο… Τις δάφνες και πάλι δρέπει η Ν.Δ. (κάνει ό,τι μπορεί ο Αλέξης, δεν λέω, αλλά η Ν.Δ. ξέρει!). Τον Γιούνκερ τον κάλεσε πρώτα το Ιδρυμα Καραμανλής. Γιορτάζει τα 20 χρόνια απ’ τον θάνατο του εθνάρχη και ένεκα που αυτός μας έβαλε στην Ε.Ε., πάει και η Φουρέιρα στη Γιουροβίζιον και δεν προλάβαινε, είπαν να καλέσουν τον προεστό της Ε.Ε., Ζαν-Κλοντ. Θα έλειπε βέβαια το μουσικοχορευτικό κομμάτι, αλλά προθυμοποιήθηκε ο Βενιζέλος να το καλύψει, με ένα ποτ πουρί των τελευταίων επιτυχιών (βλέπε κοινά σκάνδαλα) Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ: «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Ενα όμορφο αμάξι με δυο άλογα», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Βάλτε μου δυο κανναβουριές!» και άλλα τέτοια… ενωτικά.

Ελα που όμως το ψυλλιάστηκαν πως ο Γιούνκερ θα μιλούσε θετικά για την πορεία της χώρας και τι καλά που πάμε και, Αλέξη, τράβα μπρος και άλλα τέτοια «κομμουνιστικά». Σου λέει, θα τ’ ακούει απ’ το μνήμα ο Κωνσταντίνος, θα σηκωθεί και θ’ αρχίσει τις διαγραφές. Μην ξυπνήσει και τον Μητσοτάκη (επίσης Κωνσταντίνο) για συμπαράσταση, κάνουν γιούρια και οι δυο μαζί και τότε πάμε καλιά μας! Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πήραν την πρόσκληση πίσω. Οπότε, ο Γιούνκερ ήρθε με τις ευλογίες Παυλόπουλου και Βούτση.

«Συγγνώμη, πόσοι είστε, είστε πολλοί σε αυτή τη λέσχη διχασμένης προσωπικότητας;» ρωτάει το δεξί τ’ αριστερό μου. «Α, μπα! Εμείς κι εμείς!» απαντώ και συνεχίζω σχεδόν αόρατη να βολτάρω στην πόλη.