iloveithaki.gr | apr 30th 2018
με λίγα λόγια: το κατασκεύασμα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» της μετεμφυλιακής περιόδου αποτέλεσε για μεν τους κυβερνώντες νομιμοποιητικό θεμέλιο των διώξεων των πολιτικών τους αντιπάλων, για, δε, τους δεσπότες το έρεισμα απόκτησης σημαντικής πολιτικής δύναμης.
σχόλια ημέρας:
ελληνοχριστιανικός πολιτισμός του παπαδαριού
στην ελλάδα, η ορθόδοξη εκκλησία της ελλάδας είναι ένας κρατικός θεσμός. Έτσι, το άρθρο 3 παρ. 1 Συντ. ορίζει ότι «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού», επιβάλλει τον πνευματικό (δογματικό) δεσμό της με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, αλλά εξασφαλίζει διοικητικά το «αυτοκέφαλο» και την διοίκησή της από την Ιερά Σύνοδο των αρχιερέων σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της που καταρτίζεται με π.δ. Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 72 Συντ., τα θέματα της Εκκλησίας της Ελλάδος ρυθμίζονται με νόμους του κράτους που ψηφίζονται από τη Βουλή και κατοχυρώνεται ειδικό καθεστώς σε ορισμένες περιοχές, όπως αυτή του Αγίου Όρους (άρθρο 105 Συντ.) που «σύμφωνα με το αρχαίο προνομιακό καθεστώς του» αποτελεί «αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού Κράτους, του οποίου η κυριαρχία πάνω σ’ αυτό παραμένει άθικτη». Άξιο λόγου είναι το γεγονός, ότι όσοι μονάζουν σ’ αυτό αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια μόλις προσληφθούν ως δόκιμοι ή μοναχοί, χωρίς άλλη διατύπωση, ενώ πρόσωπα που γεννήθηκαν και σπούδασαν στην Ελλάδα υπόκεινται σε μακρόχρονες διαδικασίες για να ενταχθούν στην πολιτική κοινότητα. Το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδος αποτελεί τμήμα του κράτους τής επέτρεψε, σχεδόν από την ίδρυση της, να αναλάβει μια σημαντική ιδεολογικοπολιτική αποστολή: ως εκκλησία του κράτους συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης κατά την περίοδο της εθνικής ολοκλήρωσης μέσω της Μεγάλης Ιδέας. Η πρόσδεση της Εκκλησίας με το κράτος την έφερε κοντά στην πολιτική, την εκκοσμίκευσε ενώ σε κάποιες περιπτώσεις την οδήγησε να συμπορευτεί με την αυταρχική κυβερνητική εξουσία και να συμβάλει στον κοινωνικοπολιτικό αποκλεισμό σημαντικού τμήματος των ελλήνων πολιτών. Το κατασκεύασμα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» της μετεμφυλιακής περιόδου αποτέλεσε για μεν τους κυβερνώντες νομιμοποιητικό θεμέλιο των διώξεων των πολιτικών τους αντιπάλων, για, δε, τους δεσπότες το έρεισμα απόκτησης σημαντικής πολιτικής δύναμης./ ιφιγένεια καμτσίδου
ένας μιντιακός οχετός, μία μιντιακή δικτατορία
σήμερα, εκδότης με συγκεκριμένη φήμη και συγκεκριμένες διασυνδέσεις στήνει ένα πρωτοσέλιδο θέμα όπου κάποιος βγαίνει και λέει ότι η κυβέρνηση τού ζήτησε μίζα. Ιστορίες για αγρίους νεοφιλελεύθερους – σε πρώτη ανάγνωση. Κι όμως, θα δείτε πόσο θα «σηκώσουν» το θέμα τα ΜΜΕ, απλώς για να κατασκευάσουν -ύστερα από τα εκατοντάδες μπλε και πράσινα σκάνδαλα- ένα θεώρημα: ότι και η Αριστερά «τα πιάνει», ότι «όλοι το ίδιο είμαστε». Η κατάντιά τους είναι ότι στην αποδεδειγμένη δική τους διαφθορά, το μόνο πολιτικό επιχείρημα που τους απομένει να προβάλλουν είναι ότι και ο αντίπαλος είναι το ίδιο βρόμικος. Ένας μιντιακός οχετός, μία μιντιακή δικτατορία. Από το 1996, όταν ο αλήστου μνήμης Σημίτης εξαγόρασε όλους τους μεγάλους εκδότες και τους παρέδωσε τη χώρα, μέχρι και σήμερα, με τις κίτρινες φυλλάδες του Ακραίου Κέντρου, τα κανάλια της σιωπής και τα νεοφιλελεύθερα τρολ του διαδικτύου σε παροξυσμό. Καμία από τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1996 και μετά δεν διενεργήθηκαν σε συνθήκες πλουραλισμού και μιντιακής δημοκρατίας. Κι όμως, κάποιες λίγες φορές το ένστικτο των πολιτών υπερίσχυσε της γκεμπελικής προπαγάνδας. Ας ελπίσουμε./ ν μωραΐτης
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1342″]
