Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ ανέλαβαν το ιστορικό φορτίο να κοιτάξουν μπροστά και να αφήσουν τους καταστροφικούς βαλκανικούς εθνικισμούς, προασπίζοντας τα συμφέροντα των λαών τους. Υπήρξαν δηλαδή πραγματικοί πατριώτες, όπως κανείς μέχρι σήμερα στη χώρα τους. Και οι δύο βρίσκονται αντιμέτωποι στις χώρες τους με τους γνωστούς ακροδεξιούς αλασμούς, που εγκλώβισαν τις δύο χώρες σε φοβικά αδιέξοδα, μίσος και εσωστρέφεια.

Όταν διαμαρτύρονται οι μισαλλόδοξοι εθνικιστές των δύο χωρών, οι ηγέτες που κλείνουν τους λογαριασμούς με το παρελθόν, βρίσκονται στον σωστό δρόμο. Ειδικά στην Ελλάδα, κόντρα στον επίπλαστο και βολικό εθνικό μύθο που κατασκευάστηκε σε μια τερατογέννεση του ’90 από αδίστακτους εμπόρους πατριωτισμού. Οι οποίοι σήμερα δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να υποστηρίζουν τα συμφέροντα της Τουρκίας, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μακεδονικού, ή να συμπαρατάσσονται με νεοναζί και χουντικούς.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ακροδεξιά σήμερα αναζητούν “προδότες​”, όμως στα χρόνια της χούντας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πριν κατασκευαστεί το αφήγημα για την πΓΔΜ​, τα σχολικά βιβλία​ την αποκαλούσαν Μακεδονία.  Οι ευθύνες τους στο Μακεδονικό είναι γνωστές και δεδομένες, καθώς με τις καταστροφικές τους διαπραγματεύσεις εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες γιγάντωσαν το πρόβλημα και δημιούργησαν τετελεσμένα. Το πλήθος των δηλώσεών τους στο πρόσφατο αλλά και στο πιο μακρινό παρελθόν για σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία στο πλαίσιο της “εθνικής γραμμής”, σε συνδυασμό με τα απόρρητα έγγραφα που ήρθαν στο φως αποκαλύπτουν την υποκρισία τους.

Στην εργαλειακή εκδοχή του πατριωτισμού, αυτοί που υπαγορεύουν τους μύθους, κατασκευάζουν εχθρούς, ακόμη και αν πρόκειται για ένα αδύνατο κρατίδιο χωρίς καν στρατό. Και καθορίζουν το “βάρος” και το “μήκος” του πατριωτισμού με βάση το μίσος για κάποιον άλλο, κρύβοντας από κάτω διαφθορά και πολιτική ανεπάρκεια. Ως καταφύγιο του πολιτικού απατεώνα, σύμφωνα με τον Σ. Τζόνσον.

Πατριώτες του καναπέ, πάντοτε απόντες στις κρίσιμες στιγμές, που κραυγάζουν και ταΐζουν “ψόφια” μεγαλεία σε έναν λαό πεινασμένο εξαιτίας τους, που επινοούν μια θεωρία διεθνούς συνομωσίας για κάθε ήττα της ηγεσίας που κατέστρεψε τη χώρα. Ένας αδίστακτος “πατριωτισμός” που δεν διστάζει να διχάζει τη χώρα και να την οδηγεί σε εθνικές ήττες και τραγωδίες, όπως πολλάκις έχει συμβεί στο παρελθόν όταν κάποιοι “πατριώτες” υπόσχονταν τέτοια μεγαλεία.